- 15 Eylül 2022
- 50
- 26
- 8
- Konu Sahibi zlhlivanur
- #1
Daha önce iş, okul vs. hakkında konu açmıştım. Ama bu kez biraz içimi dökmek istedim. Sorun bende mi yoksa insanlarda mı bilmiyorum. 17 yaşındayım, 18 yaşıma gireceğim. Benim yaşımdaki arkadaşlarım geziyor, eğleniyor, birden fazla arkadaşları var. Her haftasonu veya haftaiçi dışarıdalar, mutlular, eğleniyorlar, kiminin sevgilisi var, her gün konuştuğu biri var. Bense her gün evdeyim. Asıl sorun olan şey de kendimi bildim bileli böyle gitmesi. Ortaokulda zorbalık görmüştüm arkadaşım yoktu depresyon tanısı almıştım, hassas bir çocuktum ki hala öyleyim çok hassas biriyim. Sonra ailem yardımcı oldu sınıf değiştirdim. 14-15 yaşlarımda tacize uğradım tanıştığım bir erkek tarafından. Psikoloğa gittim ailemle, terapi gördüm. Mesela kimi insan vardır ailesi kötüdür ama mutludur çevresi arkadaşı vardır. Ben aile açısından gerçekten çok şanslı biriyim. Maddi sorunumuz yok, ailemle aram iyi, baskıcı değiller. Gerçekten çok şanslıyım. Ama sorunum kendi içimde. Yani bu yaşadıklarımdan dolayı mı kişiliğimden dolayı mı bilmiyorum hiç doğru düzgün çevrem olmadı. 2-3 yakın arkadaşım oldu. Bunlardan biri alkol, sigara kullanıyordu hatta onunla beraber başlamıştım ortaokul dönemimde. Sonra ortaokul bitince uzak durdum arkadaşlığımı bitirdim, kendisi liseyi de bırakmıştı ve alışkanlıkları hala aynıydı. Biri vardı kötü alışkanlığı yoktu ama benimle buluşmaları iptal ederdi, ya da bahane bulurdu ama kendi arkadaşlarıyla gezerdi akşama kadar. Bu da artık benim canımı sıkınca onunla da kopardım iletişimi. Sadece bir kez erkek arkadaşım oldu o da ailesi ile sorunları olan ve esrar kullandığını öğrendiğim biriydi. Onunla da ayrılalı çok oldu. Böyle insanların hepsini sildim hayatımdan.
Bunların hepsini atlattım şimdi, o insanlar hayatımda yok. Son sınıfım ve derslerim iyi, öğretmenlerim seviyor, Sınıftaki arkadaşlarla problemim yok. 98 ortalama ile sınıfı geçmiştim geçen dönem. Biraz içine kapanık, ciddi, mesafeli, kimseyle sorun yaşamayan bir kızım. Bir arkadaşım var sınıftan, samimi davranıyor ben de aynı şekilde öyleyim. Ama diğer arkadaşlarıyla arası bozulunca bana tekrar yaklaşmaya başlamıştı tek kalınca yani. Okulda konuşur benimle, canı sıkılınca yazar mesajlaşırız sohbet ederiz, iş yerinde onunla mesajlaşırım konuşuruz. Ama haftasonu gel takılalım desem bakarız der sadece. Çirkin, bakımsız biri de değilim. İşe, okula ya da dışarı çıkarken saçıma, başıma, giydiğim kıyafetlere, temizliğime dikkat ederim her zaman. Staja başladım mesela orada da aynı yalnızlık durumunu yaşadım. Bunu biraz da kendime bağlıyorum çünkü ben kişilik olarak mesafeli, ciddi bir insanım. Çocukluğumdan beri böyleyim bu değiştirilebilir bir özellik değil ve rahatsız değilim bundan. Dün sınıfta sadece 2 kişiydik, diğerleri gelmemişti okula. Bir öğretmen derse girince benimle konuşma fırsatı oldu, tek olduğumuz için benimle ders işledi sadece. Sen hep böyle tek mi takılıyorsun, sessiz duruyorsun ama gerçekten çok güzel ifade ediyorsun kendini, çalışıyor musun evde derslere falan dedi güzel bir sohbet ettik, çok mutlu oldum. Arkadaşlarım ya da anlaşabildiğim insanlar da genelde kendimden büyük oluyor öyle tanıdığım görüştüğüm güzel dostluk kurduğum insanlar oldu. Mesela 14 yaşımdayken 19 yaşında bir kız arkadaşım vardı, yaşadığım şehre gelmişti bir kez buluşmuştuk. Hala takipleşiyoruz ama şimdi farklı bir şehirde, üniversite okuyor yeni arkadaş çevresi var, sevgilisi var. Hepsiyle tek tek iletişim koptu. Staja başladım belki burada anlaştığım yakın hissettiğim biri olur dedim olmadı. İşimi yapıp çıkıyorum sadece zaten haftada 3 gün oradayım sadece, ortama da alışamadım. Bugün de haftasonu ve ben yine evdeyim. Tüm günüm böyle. Robotum sanki. Pazartesi, salı, çarşamba işteyim, akşam zaten evde olunca gün bitiyor. Diğer iki gün ise okuldayım. Haftasonu da boşum, evdeyim. Benimle takılacak bir arkadaş yok. Abim var ama o da çalışıyor haftasonları. Yani hayatımda böyle geçip gidiyor. Biriyle tanışsam da güven sorunu duyuyorum ilk başlarda, korkuyorum mesela bir zarar gelir mi, iyi biri midir, ileride ne olur vs. Önceden yaşadığım şeylerin etkisi mi bilmiyorum, çok güven sorunu yaşıyorum. Tüm günüm böyle bomboş geçiyor. Sorun olan şey de senelerdir böyle olması. Hep böyle oldu. Kimisi diyor işe gir, sosyalleş, kursa yazıl. İşe de girsem, yeni ortama da girsem böyle. Diyorum acaba boşa mı yaşıyorum, depresif hissetmiyorum ama gerçekten bundan çok sıkıldım. Buraya içimi dökmek istedim o yüzden.
Bunların hepsini atlattım şimdi, o insanlar hayatımda yok. Son sınıfım ve derslerim iyi, öğretmenlerim seviyor, Sınıftaki arkadaşlarla problemim yok. 98 ortalama ile sınıfı geçmiştim geçen dönem. Biraz içine kapanık, ciddi, mesafeli, kimseyle sorun yaşamayan bir kızım. Bir arkadaşım var sınıftan, samimi davranıyor ben de aynı şekilde öyleyim. Ama diğer arkadaşlarıyla arası bozulunca bana tekrar yaklaşmaya başlamıştı tek kalınca yani. Okulda konuşur benimle, canı sıkılınca yazar mesajlaşırız sohbet ederiz, iş yerinde onunla mesajlaşırım konuşuruz. Ama haftasonu gel takılalım desem bakarız der sadece. Çirkin, bakımsız biri de değilim. İşe, okula ya da dışarı çıkarken saçıma, başıma, giydiğim kıyafetlere, temizliğime dikkat ederim her zaman. Staja başladım mesela orada da aynı yalnızlık durumunu yaşadım. Bunu biraz da kendime bağlıyorum çünkü ben kişilik olarak mesafeli, ciddi bir insanım. Çocukluğumdan beri böyleyim bu değiştirilebilir bir özellik değil ve rahatsız değilim bundan. Dün sınıfta sadece 2 kişiydik, diğerleri gelmemişti okula. Bir öğretmen derse girince benimle konuşma fırsatı oldu, tek olduğumuz için benimle ders işledi sadece. Sen hep böyle tek mi takılıyorsun, sessiz duruyorsun ama gerçekten çok güzel ifade ediyorsun kendini, çalışıyor musun evde derslere falan dedi güzel bir sohbet ettik, çok mutlu oldum. Arkadaşlarım ya da anlaşabildiğim insanlar da genelde kendimden büyük oluyor öyle tanıdığım görüştüğüm güzel dostluk kurduğum insanlar oldu. Mesela 14 yaşımdayken 19 yaşında bir kız arkadaşım vardı, yaşadığım şehre gelmişti bir kez buluşmuştuk. Hala takipleşiyoruz ama şimdi farklı bir şehirde, üniversite okuyor yeni arkadaş çevresi var, sevgilisi var. Hepsiyle tek tek iletişim koptu. Staja başladım belki burada anlaştığım yakın hissettiğim biri olur dedim olmadı. İşimi yapıp çıkıyorum sadece zaten haftada 3 gün oradayım sadece, ortama da alışamadım. Bugün de haftasonu ve ben yine evdeyim. Tüm günüm böyle. Robotum sanki. Pazartesi, salı, çarşamba işteyim, akşam zaten evde olunca gün bitiyor. Diğer iki gün ise okuldayım. Haftasonu da boşum, evdeyim. Benimle takılacak bir arkadaş yok. Abim var ama o da çalışıyor haftasonları. Yani hayatımda böyle geçip gidiyor. Biriyle tanışsam da güven sorunu duyuyorum ilk başlarda, korkuyorum mesela bir zarar gelir mi, iyi biri midir, ileride ne olur vs. Önceden yaşadığım şeylerin etkisi mi bilmiyorum, çok güven sorunu yaşıyorum. Tüm günüm böyle bomboş geçiyor. Sorun olan şey de senelerdir böyle olması. Hep böyle oldu. Kimisi diyor işe gir, sosyalleş, kursa yazıl. İşe de girsem, yeni ortama da girsem böyle. Diyorum acaba boşa mı yaşıyorum, depresif hissetmiyorum ama gerçekten bundan çok sıkıldım. Buraya içimi dökmek istedim o yüzden.
