31 yaşındayım 4 ay önce 3 yıllık erkek arkadaşımdan ayrıldım. herkes mutlu son beklerken evlilik hayallerim suya düştü. ayrılığı kabullenmek çok zordu. devlet memuruyum sabit bir maaşım var çok şükür ama zamanında aileme yaptığım masraflar üniversite yüksek lisans derken biriken aşırı borçlarım, boyumu aşan borçlarım
ve yarım kalan hayallerim. bunlarla baş edebilmek için yaşlandığımı hissediyorum, başkalarına her daim derman olurken kendime bir faydam yok. yaşadıklarım karşısında şu an geldiğim nokta, her şeyden vazgeçmiş hayattan zevk almayan geceleri ağlama nöbetleri geçiren bir bitki. sürekli bir bıkkınlık hali. 20'li yaşlarda kolayca üstesinden gelebileceğim sorunlara gücüm yetmiyor. Bu yaş sendromundan nasıl kurtulabilirim? farklı bakış açılarına yaşanmış deneyimlere ihtiyacım var.
