- 26 Mayıs 2018
- 59
- 17
- 32
-
- Konu Sahibi defnekilic
- #1
Merhaba, öncelikle bu yaşta ergen gibi ilişkileriniz var diyecek olan varsa hiç okumasın, düşmez kalkmaz bir Allah çünkü, ben de bunları yaşamayı hissetmeyi istemezdim. Başka bir forumda çok eleştirildiğim için deme gereği hissettim.
2,5 ay önce 4 yıllık ciddi ilişkimi bitirdim. Sebebi sevgilimin gözünün son zamanlarda dışarı kayması gibi saçma ve iğrenç konulardı. Ancak öncesinde mükemmel ve aşk dolu bir ilişki yaşadık, artık nişan yapmayı konuşuyorduk, her hayalimiz birlikteydi. bir anda nasıl bozuldu iğrenç bir insana dönüştü ne ben anlayabildim ne çevremizdekiler. Hala da gözüme soka soka kalitesiz davranıyor, benim küs olduğum kızlara falan yavşıyor, 27 yaşında güya ergenliğe yeni girmiş gibi davranıyor. Önceden oturaklı aklı başında bir insandı.
Aile hayatım biraz sorunlu, geçen ay iş yerinde dolandırılıp işsiz kaldım, şimdi iş bulamıyorum.Sürekli evde olmak para sıkıntısı çekmek derken ilişkimin acısını 10 kat fazla yaşıyorum. Arkadaş çevrem çok az onları da bıktırdım hatta kardeşim bile derdimi dinlemekten bıktı artık.
Esas derdim aslında biten ilişkim ben hala kafamda bitiremiyorum, o da beni arkadaşlarıma falan sordu benden ses çıkmayınca hayatına devam etmeye başladı ya da ilk defa sessiz kaldığım bağırmadığım için gaza getirmeye uğraşıyor bilemiyorum.
Şu an kendimi başka biriyle düşünemiyorum, sabahlara kadar omzuna yatıp masumca ikimizle ilgili hayaller kuran insanı özlüyorum, kokusunu beni nasıl sevdiğini anlatırken gözlerindeki ışıltıyı özlüyorum, dertleşmelerimizi, tatillerimizi, her zor anımda koşuşunu, zekasını, zevklerimizdeki uyumu, aynı okuldan aynı meslekten oluşumuzu bile özlüyorum. bir kez daha sarılmak için koklamak için neler vermezdim ki..2,5 aydır özlemim azalacağına artıyor. ölene kadar unutamayacağım kadar güzel bir ilişki yaşattı. Hayatıma kim girse bu kadar sevgisini hissettiremez. Bu yüzden kimseyi o kadar sevemeyeceğim. Ama dediğim gibi o kişi artık değişti ve affedemeyeceğim şeyler yaptı, yapıyor da.
Şu an bile konuyu oluştururken ağlıyorum kendime zarar vermeyi düşünüyorum çok yalnız hissediyorum, herkesi bıktırdım dertleşmekten gibi geliyor. Bana yol gösterebilecek olanınız var mı? Ne yapmalıyım böyle büyük ve özel bir aşkın acısı nasıl geçer? dışarı bile çıkamıyorum pek maddi sıkıntılardan. çıksam da hep yalnız dolaşmaktan bıktım usandım. Yeni insanlar tanımak istiyorum ama herkes çok vefasız. İlişki anlamında bile hayatıma yeni birini almak istesem tanışabileceğim bir ortamım asla yok, sosyal medya vs gibi ortamlardan tanışmaya karşıyım, aşk tesadüfi bir şeydir benim gözümde ol deyince olmaz. Zaten kimseyi de istemiyorum artık. yaşıtlarım evlilik telaşında ben ergen gibi bunları yaşıyorum, söylüyorum. Acımı kendimden çıkarıyorum uyumuyorum, yemiyorum istemsizce hep ağlıyorum. O kadar halsizim ki bir el tutsa beni kaldırsa keşke bir mucize olsa, kendime yetemiyorum. Ben kendi içime sığamıyorum dayanamıyorum, cesaretim olsa hayatıma son veririm, bir gün bile yaşamam.
2,5 ay önce 4 yıllık ciddi ilişkimi bitirdim. Sebebi sevgilimin gözünün son zamanlarda dışarı kayması gibi saçma ve iğrenç konulardı. Ancak öncesinde mükemmel ve aşk dolu bir ilişki yaşadık, artık nişan yapmayı konuşuyorduk, her hayalimiz birlikteydi. bir anda nasıl bozuldu iğrenç bir insana dönüştü ne ben anlayabildim ne çevremizdekiler. Hala da gözüme soka soka kalitesiz davranıyor, benim küs olduğum kızlara falan yavşıyor, 27 yaşında güya ergenliğe yeni girmiş gibi davranıyor. Önceden oturaklı aklı başında bir insandı.
Aile hayatım biraz sorunlu, geçen ay iş yerinde dolandırılıp işsiz kaldım, şimdi iş bulamıyorum.Sürekli evde olmak para sıkıntısı çekmek derken ilişkimin acısını 10 kat fazla yaşıyorum. Arkadaş çevrem çok az onları da bıktırdım hatta kardeşim bile derdimi dinlemekten bıktı artık.
Esas derdim aslında biten ilişkim ben hala kafamda bitiremiyorum, o da beni arkadaşlarıma falan sordu benden ses çıkmayınca hayatına devam etmeye başladı ya da ilk defa sessiz kaldığım bağırmadığım için gaza getirmeye uğraşıyor bilemiyorum.
Şu an kendimi başka biriyle düşünemiyorum, sabahlara kadar omzuna yatıp masumca ikimizle ilgili hayaller kuran insanı özlüyorum, kokusunu beni nasıl sevdiğini anlatırken gözlerindeki ışıltıyı özlüyorum, dertleşmelerimizi, tatillerimizi, her zor anımda koşuşunu, zekasını, zevklerimizdeki uyumu, aynı okuldan aynı meslekten oluşumuzu bile özlüyorum. bir kez daha sarılmak için koklamak için neler vermezdim ki..2,5 aydır özlemim azalacağına artıyor. ölene kadar unutamayacağım kadar güzel bir ilişki yaşattı. Hayatıma kim girse bu kadar sevgisini hissettiremez. Bu yüzden kimseyi o kadar sevemeyeceğim. Ama dediğim gibi o kişi artık değişti ve affedemeyeceğim şeyler yaptı, yapıyor da.
Şu an bile konuyu oluştururken ağlıyorum kendime zarar vermeyi düşünüyorum çok yalnız hissediyorum, herkesi bıktırdım dertleşmekten gibi geliyor. Bana yol gösterebilecek olanınız var mı? Ne yapmalıyım böyle büyük ve özel bir aşkın acısı nasıl geçer? dışarı bile çıkamıyorum pek maddi sıkıntılardan. çıksam da hep yalnız dolaşmaktan bıktım usandım. Yeni insanlar tanımak istiyorum ama herkes çok vefasız. İlişki anlamında bile hayatıma yeni birini almak istesem tanışabileceğim bir ortamım asla yok, sosyal medya vs gibi ortamlardan tanışmaya karşıyım, aşk tesadüfi bir şeydir benim gözümde ol deyince olmaz. Zaten kimseyi de istemiyorum artık. yaşıtlarım evlilik telaşında ben ergen gibi bunları yaşıyorum, söylüyorum. Acımı kendimden çıkarıyorum uyumuyorum, yemiyorum istemsizce hep ağlıyorum. O kadar halsizim ki bir el tutsa beni kaldırsa keşke bir mucize olsa, kendime yetemiyorum. Ben kendi içime sığamıyorum dayanamıyorum, cesaretim olsa hayatıma son veririm, bir gün bile yaşamam.