arkadaslar ya cok kötü hissediyorum kendimi. canim hicbirsey yapmak istemiyor. icimden hicbirsey gelmiyor.aslinda ortada bi sebep yok. cok mutlu olmam gerek. cok sükür hicbirseyim eksik degil.belki bir cok kimsenin olmak isteyipte olamadigi yerdeyim.
maddi acidan hicbir sikintim yok. birseye sahip olabilmem icin sadece istemem yeterli. (bilmiyorum belkide bu yüzden hicbirseyden murlu olamiyorum artik) yani hic bir seyi mesela vitrinde görüp günlerce hayalini kurmadim. ona sahip olacagim günü sabirsizlikla beklemedim.ne gördüysem hosuma gideni bazen fiyatina bile bakmadan aliyorum. annemde daha dikkatli olmam gerektigini söyler. ama bende diyorum simdi bekarken istedigimi alayim zaten evlenince kocaydi coluktu cocuktu gecimdi kendimi düsünmeye sira gelmicek. annemde ileriyi düsünerek böyle söyler bana ama yinede kisitlamaz hic.
belkide bu yüzden mutlu olamiyorum hep kötü hissediyorum kendimi. bilmiyorum. mesela en son model cep telefonu almistim kendim begendim ismarladim. aileme sadece ücretini karsilamak kaldi. sonra onuda begenmedim istemedim hatta agladim ben bunu kullanamam diye. cok tuhaf.
yani maddi acidan hicbir sikintim yok. altimda arabam istedigim yere giderim.
sonracima... okuyorum. isvicrede bir üniversitede istedigim bir bölümde 1.sinifta. ailem herzaman kararlarimi kendim vermemi istedi öyle yaptim ve herzaman verdigim karari desteklediler. bir sene baska bi bölümü okudum cok zorlandim. sonra degistircem dedim baska bölüme gectim. ama burda benim geldigim yere gelmek herkese nasip olmuyor. yani bu konudada yine ne kadar sükretsem azdir.
sonra... sevdigim insanla beraberim okulum bitince ins. evlenicez. nisanliyiz. ailesiyle cok sükür hicbir sorunum yok.beni severler. ailemde onu sever. kendiside hayalimdeki insan. yani iliskimdede bi sorunum yok hersey yolunda. ailelerimiz anlasiyor. bi tek onunla birlikteyken iyi hissediyorum kendimi.
amaaa yinede cok karamsar hicbirseyden mutlu olmayan biriyim. kücücük seyleri kafama takiyorum. herseye agliyorum. sik sik aglama krizlerine giriyorum. hemde ortada hicbirsey yokken. düsüncelere dalip sonrasinda aglayabiliyorum. en basitinden kardesime desemki bana bi bardak su ver oda kendin al dese bile aglayabiliyorum. geriliyorum. titreme oluyor. kendimi toparliyamiyorum. vee neden agliyorsun? dediklerinde sebebini bende bilmiyorum. sadece ICIMDEN ÖYLE GELIYOR.
bide beceriksiz basarisizmisim gibi geliyor. yani okulda sinavlarimi gecmek baya zorluyor beni gec kavriyorum. bu yüzden basarisiz hissediyorum kendimi.okulu bitirememekten korkuyorum. oysaki cok istiyorum.
sonracima giyim kusam. gidiyorum bisey aliyorum eve geliyorum begenmiyorum. veya baskalarinin giydigi seyler hosuma gidiyo benimde olsun diyorum. imakanim var ama yapamiyorum beceremiyorum. herkes ayni yerden alisveris yapiyo buluyo bulusturuyo yakistiriyo en ucuzundan bile ben gidip pahali alsam dahi becerip yakistiramiyorum. cok beceriksizim. pratik düsünemiyorum.
sonra ev islerindede daha pratik olayim istiyorum ama olamiyorum. elim agir. hizli yapayim cok sey yapayim istiyorum. hem evin isini hem derslerimi güzel yapayim hemde arkadaslarimla bulusayim istiyorum olmuyo.
zaten cevremde cok sayili insan var. kimseyle görüstügüm yok. arkadas ortami yok dogru düzgün.
yapmam gereken o kadar isim varken hicbirsey yapmak istemiyorum. ne uyumak ne gezmek nede baska bisey. yani mutsuz karamsar hayattan bezmis bi hal aliyorum.
oysaki disardan görenlerin bana imrendigini benim gibi olmak istedikleriinide cok iiyi biliyorum. disardan herzaman kendine güvenen basarili ne yaptigini yi bilen becerikli mutlu kendinden emin biri olarak görünüyorum.
ama ben gercekten öyle olmak istiyorum. ben bile kendimden biktim. etrafimdaki insanlara ne diyeyim. ben ben degil baskasi olmak istiyorum. sen sakrak hayattan tad alan neseli biri olmak istiyorum.
bana yardim edermisiniz?
NE YAPMALIYIM?
ÖNERILERINIZ VARMI?
cook uzun oldu. cok özür dilerim.
maddi acidan hicbir sikintim yok. birseye sahip olabilmem icin sadece istemem yeterli. (bilmiyorum belkide bu yüzden hicbirseyden murlu olamiyorum artik) yani hic bir seyi mesela vitrinde görüp günlerce hayalini kurmadim. ona sahip olacagim günü sabirsizlikla beklemedim.ne gördüysem hosuma gideni bazen fiyatina bile bakmadan aliyorum. annemde daha dikkatli olmam gerektigini söyler. ama bende diyorum simdi bekarken istedigimi alayim zaten evlenince kocaydi coluktu cocuktu gecimdi kendimi düsünmeye sira gelmicek. annemde ileriyi düsünerek böyle söyler bana ama yinede kisitlamaz hic.
belkide bu yüzden mutlu olamiyorum hep kötü hissediyorum kendimi. bilmiyorum. mesela en son model cep telefonu almistim kendim begendim ismarladim. aileme sadece ücretini karsilamak kaldi. sonra onuda begenmedim istemedim hatta agladim ben bunu kullanamam diye. cok tuhaf.
yani maddi acidan hicbir sikintim yok. altimda arabam istedigim yere giderim.
sonracima... okuyorum. isvicrede bir üniversitede istedigim bir bölümde 1.sinifta. ailem herzaman kararlarimi kendim vermemi istedi öyle yaptim ve herzaman verdigim karari desteklediler. bir sene baska bi bölümü okudum cok zorlandim. sonra degistircem dedim baska bölüme gectim. ama burda benim geldigim yere gelmek herkese nasip olmuyor. yani bu konudada yine ne kadar sükretsem azdir.
sonra... sevdigim insanla beraberim okulum bitince ins. evlenicez. nisanliyiz. ailesiyle cok sükür hicbir sorunum yok.beni severler. ailemde onu sever. kendiside hayalimdeki insan. yani iliskimdede bi sorunum yok hersey yolunda. ailelerimiz anlasiyor. bi tek onunla birlikteyken iyi hissediyorum kendimi.
amaaa yinede cok karamsar hicbirseyden mutlu olmayan biriyim. kücücük seyleri kafama takiyorum. herseye agliyorum. sik sik aglama krizlerine giriyorum. hemde ortada hicbirsey yokken. düsüncelere dalip sonrasinda aglayabiliyorum. en basitinden kardesime desemki bana bi bardak su ver oda kendin al dese bile aglayabiliyorum. geriliyorum. titreme oluyor. kendimi toparliyamiyorum. vee neden agliyorsun? dediklerinde sebebini bende bilmiyorum. sadece ICIMDEN ÖYLE GELIYOR.
bide beceriksiz basarisizmisim gibi geliyor. yani okulda sinavlarimi gecmek baya zorluyor beni gec kavriyorum. bu yüzden basarisiz hissediyorum kendimi.okulu bitirememekten korkuyorum. oysaki cok istiyorum.
sonracima giyim kusam. gidiyorum bisey aliyorum eve geliyorum begenmiyorum. veya baskalarinin giydigi seyler hosuma gidiyo benimde olsun diyorum. imakanim var ama yapamiyorum beceremiyorum. herkes ayni yerden alisveris yapiyo buluyo bulusturuyo yakistiriyo en ucuzundan bile ben gidip pahali alsam dahi becerip yakistiramiyorum. cok beceriksizim. pratik düsünemiyorum.
sonra ev islerindede daha pratik olayim istiyorum ama olamiyorum. elim agir. hizli yapayim cok sey yapayim istiyorum. hem evin isini hem derslerimi güzel yapayim hemde arkadaslarimla bulusayim istiyorum olmuyo.
zaten cevremde cok sayili insan var. kimseyle görüstügüm yok. arkadas ortami yok dogru düzgün.
yapmam gereken o kadar isim varken hicbirsey yapmak istemiyorum. ne uyumak ne gezmek nede baska bisey. yani mutsuz karamsar hayattan bezmis bi hal aliyorum.
oysaki disardan görenlerin bana imrendigini benim gibi olmak istedikleriinide cok iiyi biliyorum. disardan herzaman kendine güvenen basarili ne yaptigini yi bilen becerikli mutlu kendinden emin biri olarak görünüyorum.
ama ben gercekten öyle olmak istiyorum. ben bile kendimden biktim. etrafimdaki insanlara ne diyeyim. ben ben degil baskasi olmak istiyorum. sen sakrak hayattan tad alan neseli biri olmak istiyorum.
bana yardim edermisiniz?
NE YAPMALIYIM?
ÖNERILERINIZ VARMI?
cook uzun oldu. cok özür dilerim.
Son düzenleme: