Yanlış başlangıçtan doğru son olur mu?

Kalbinin sesini dinle .!.:

Hayır onun ailesinin bana yaptıklarını benim ailem yapsa görüşmezdi. Ailesi de evet affetmezlerdi.
Ben de böyle düşünüyorum daha kendimiz bir takım olup aileye karşı bir hareket edemiyoruz.

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

Genelde benim yanımdayken bana hak verip ailesiyle birlikteyken çok farklı davrandığı için inandırıcı bulmuyorum.

Genişletmek için tıkla...

LOTUS0 .!.:

Bütün bu sorunların ana sebebi eşinizin pasifliği, sonraki sebep sizin hep affedici olmanız.

Kimse yaşı sizden büyük diye, eşinizin annesi diye size hakaret edemez, psikolojik baskı yapamaz.

Artık bu geleneksel kafalardan çıkalım.

Çıkalım ki herkes, karşısındakinin bir birey oldugunu, kendi hayati ve kararları olduğunun farkina varsın.

Kaynanalar gelinlerini damızlık olarak görmekten vazgecsin.

Genişletmek için tıkla...

lily86 .!.:

Iste siz ikiniz bir takim olmalisiniz esinize de bunu söyleyin anlatin özellikle de hoslanmadiginiz seylerde acik olun
Ben iliskilerdeki sorunlarin hep iletisimsizlik olduğunu düşünürüm

Iste ona bunu söyleyin ailenle farkli benimleyken farkli olmanı inandirici bilmiyorum guvenim zedeleniyor lutfen çizgini bozmadan ailen de olsa sinirini ciz biz de bir aileyiz artik ağız birligimiz olmali diye konuşun ama bu konusmalarin sonunda gozlem de yapin gerekirse her seferinde konusun kafasina kaka kaka ogrenir belki ha ogrenmiyorsa ya çekeceksiniz ya ayrilacaksiniz bilmiyorum ayrilma ihtimali ne kadar gündeminizde

Genişletmek için tıkla...

delifisek .!.:

Bak ailen bana neler yaptı biz neler yaşadık sen daha karının hayallerine destek olmadın senden yana şüpheliyim vakte ihtiyacım var çocuk için bana hatalarınizi telafi etmelisiniz diyip azcik korkutun hareketlerine dikkat etsin.

Genişletmek için tıkla...

MdCurie .!.:

Yazılana kesinlikle katılıyorum, yalnız gördükleri için size yükleniyorlar. Çocuk tek tarafın isteği ile olmaz. Eşiniz aşırı pasif veya içten pazarlıklı, düzgün birisi olsa annesini çocuk konusunda sizinle muhatap etmez.

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

İyi günler herkese,
30 yaşındayım ve evliyim. 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde evlendim. O zamana kadar evlilikle veya çocuk sahibi olmakla ilgili bir isteğim yoktu. Hayallerim vardı.Eşimle tanışınca sanırım ona çok güvendim evlensem de hayatımın çok değişmeyeceğini düşündüm aynı evde yaşamanın güzel bir fikir olduğunu sandım. Evlenir evlenmez nasıl bir hata yaptığımı anladım. Evlilik benim zannettiğim gibi değildi, eşimin ailesi her konunun içindeydi çocuk baskısı vardı artık gelin olarak görülüyordum ve çocuk yapıp evime bakıp onlarla görüşmemi bekliyorlardı. Kendi ailem de onlar kadar olmasa da bu görüşteydi. Arkadaşlarımla görüşmem, başka gitmek istemem, hayallerimin olması hep fuzuli görüldü. Eşim ise sen istediklerini yap ben arkandayım diyordu ama ailesiyle bir aradayken onların tarafındaydı tabi ki. Evlendiğim günden beri en büyük sorunumuz çocuk konusu oldu. 2.yıldan itibaren eşim de baskı yapmaya başladı. Bu konu yüzünden ve beni kontrol etme isteği yüzünden eşimin annesiyle çok şiddetli tartışmalar yaşadık. Bana ve aileme hakaretler etti. Oğluna layık olmadığımı, çocuk yapmayacaksam neden evlendiğimi,hayatında benim gibi birini hiç görmediğini anormal olduğumu söyledi. Yani beni pek çok kez derinden kırdı. Her seferinde özür diledi, affettim ve görüşmeye devam ettim. Bunu sadece eşim için yaptım. En son olayda yine aileme hakaret etti. Artık bana,ruhuma o kadar kötü geliyor ki onun sesini telefonda duyduğumda bile titrememe engel olamıyorum. Ruhum incinmiş yani onunla hiçbir şey olmamış gibi olamıyorum.
Bu sebeplerle onunla görüşmeme ve konuşmama kararı aldım. Eşim başlarda bir şey demese de özellikle bayramlarda mesaj atsan nolur görüşsen nolur bayramda küslük olmaz vs diyor. Kendi ailem de biz onu affettik sen de büyüklük yap affedici ol diyorlar. Ben bu kadar yüce gönüllü değilim sanırım. Eşim ailemle görüşmezsen ben de senin ailenle görüşmem diyor. Ailemin ona karşı hiçbir saygısızlığı olmadı. Olsaydı ben zaten görüşmelerini istemezdim. Buna rağmen tamam dedim görüşme ben de görüşmeyeyim herkes kendi ailesiyle görüşsün. Bu şekilde de hep tatsızlık oluyor, benim ailem yıpranıyor...
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim benim ne kadar üzüldüğümü yıprandığımı görse de ailesi haklıymış gibi davranıyor. Bu durum senelerdir devam ettiğinden ona karşı sevgimi saygımı da yitiriyorum sanırım. Çok adaletli bir insan olduğunu söyler. Adil olmak haklı olanın yanında olmak değil midir?
Çocuk konusunda ise başlangıçtan beri istemedim. Kendimi anne olabilecek olgunlukta görmüyordum, önce işe girmeliyim dedim ve başka sebepler de var özel olarak.Şu an çocuk konusunda biraz daha olumlu düşünüyor gibiyim ama kendimi sorgulayınca bunu daha çok eşimi mutlu etmek, ailelerin baskısını artık hissetmemek ve yaşımın buna müsait olduğu için düşündüğümü görüyorum. Yani çocuğum olsun diye içim gidiyor çok istiyorum gibi bir durum yok. Olursa güzel olur diyorum sadece. Tabi çocuktan sonra eş ailesiyle artacak iletişimi düşündükçe de çok geriliyorum.
Çok kararsızım bir yanım anne olma yaşın geldi eşin birçok konuda iyi biri aile problei herkeste yaşanır diyor. Bir yanımsa ailesine karşı senin yanında olmayan bir insana fazla güvenme bekle gözlemle diyor. Ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

İyi günler herkese,
30 yaşındayım ve evliyim. 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde evlendim. O zamana kadar evlilikle veya çocuk sahibi olmakla ilgili bir isteğim yoktu. Hayallerim vardı.Eşimle tanışınca sanırım ona çok güvendim evlensem de hayatımın çok değişmeyeceğini düşündüm aynı evde yaşamanın güzel bir fikir olduğunu sandım. Evlenir evlenmez nasıl bir hata yaptığımı anladım. Evlilik benim zannettiğim gibi değildi, eşimin ailesi her konunun içindeydi çocuk baskısı vardı artık gelin olarak görülüyordum ve çocuk yapıp evime bakıp onlarla görüşmemi bekliyorlardı. Kendi ailem de onlar kadar olmasa da bu görüşteydi. Arkadaşlarımla görüşmem, başka gitmek istemem, hayallerimin olması hep fuzuli görüldü. Eşim ise sen istediklerini yap ben arkandayım diyordu ama ailesiyle bir aradayken onların tarafındaydı tabi ki. Evlendiğim günden beri en büyük sorunumuz çocuk konusu oldu. 2.yıldan itibaren eşim de baskı yapmaya başladı. Bu konu yüzünden ve beni kontrol etme isteği yüzünden eşimin annesiyle çok şiddetli tartışmalar yaşadık. Bana ve aileme hakaretler etti. Oğluna layık olmadığımı, çocuk yapmayacaksam neden evlendiğimi,hayatında benim gibi birini hiç görmediğini anormal olduğumu söyledi. Yani beni pek çok kez derinden kırdı. Her seferinde özür diledi, affettim ve görüşmeye devam ettim. Bunu sadece eşim için yaptım. En son olayda yine aileme hakaret etti. Artık bana,ruhuma o kadar kötü geliyor ki onun sesini telefonda duyduğumda bile titrememe engel olamıyorum. Ruhum incinmiş yani onunla hiçbir şey olmamış gibi olamıyorum.
Bu sebeplerle onunla görüşmeme ve konuşmama kararı aldım. Eşim başlarda bir şey demese de özellikle bayramlarda mesaj atsan nolur görüşsen nolur bayramda küslük olmaz vs diyor. Kendi ailem de biz onu affettik sen de büyüklük yap affedici ol diyorlar. Ben bu kadar yüce gönüllü değilim sanırım. Eşim ailemle görüşmezsen ben de senin ailenle görüşmem diyor. Ailemin ona karşı hiçbir saygısızlığı olmadı. Olsaydı ben zaten görüşmelerini istemezdim. Buna rağmen tamam dedim görüşme ben de görüşmeyeyim herkes kendi ailesiyle görüşsün. Bu şekilde de hep tatsızlık oluyor, benim ailem yıpranıyor...
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim benim ne kadar üzüldüğümü yıprandığımı görse de ailesi haklıymış gibi davranıyor. Bu durum senelerdir devam ettiğinden ona karşı sevgimi saygımı da yitiriyorum sanırım. Çok adaletli bir insan olduğunu söyler. Adil olmak haklı olanın yanında olmak değil midir?
Çocuk konusunda ise başlangıçtan beri istemedim. Kendimi anne olabilecek olgunlukta görmüyordum, önce işe girmeliyim dedim ve başka sebepler de var özel olarak.Şu an çocuk konusunda biraz daha olumlu düşünüyor gibiyim ama kendimi sorgulayınca bunu daha çok eşimi mutlu etmek, ailelerin baskısını artık hissetmemek ve yaşımın buna müsait olduğu için düşündüğümü görüyorum. Yani çocuğum olsun diye içim gidiyor çok istiyorum gibi bir durum yok. Olursa güzel olur diyorum sadece. Tabi çocuktan sonra eş ailesiyle artacak iletişimi düşündükçe de çok geriliyorum.
Çok kararsızım bir yanım anne olma yaşın geldi eşin birçok konuda iyi biri aile problei herkeste yaşanır diyor. Bir yanımsa ailesine karşı senin yanında olmayan bir insana fazla güvenme bekle gözlemle diyor. Ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

jnkdfghl .!.:

Peki siz o içinizde kalan hayalleri gerçekleştirebildiniz mi?Evet ise mutlu bir son olur bence.25 yaş ile 30 yaş olgunluğunun arasında uçurum var.Dışardan bir insan olarak ne sizi suçlu buldum ne de kayınvalidenizi açıkçası.Her anne torun bekler.25 Yaşında hayalleri olan her insan da sizin gibi düşünür.İletişimsizlik ve eşinizin dengeyi sağlayamaması sorun yaratmış sadece.Eğer k.valide ile aranızdaki tek sorun çocuk üzerine ise o da düzelmeyecek bir şey değil ama tabi sizin tavrınız ve hisleriniz önemli.Ben hiç bir şekilde görüşmem affetmem ben haklıydım mı diyorsunuz yoksa yaşımın verdiği fevriliğim vardı gözüyle bakabiliyor musunuz yaşananlara önemli olan nokta bu .Yok hala hayallerim var diyorsanız zaten hiç bulaşmayın.Beklemek çözüm gibi gelmiyor bana 5 sene güven sağladı sağladı sağlamadıysa zaten beklemenın de anlamı yok.

Genişletmek için tıkla...

MdCurie .!.:

Yazılana kesinlikle katılıyorum, yalnız gördükleri için size yükleniyorlar. Çocuk tek tarafın isteği ile olmaz. Eşiniz aşırı pasif veya içten pazarlıklı, düzgün birisi olsa annesini çocuk konusunda sizinle muhatap etmez.

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

İyi günler herkese,
30 yaşındayım ve evliyim. 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde evlendim. O zamana kadar evlilikle veya çocuk sahibi olmakla ilgili bir isteğim yoktu. Hayallerim vardı.Eşimle tanışınca sanırım ona çok güvendim evlensem de hayatımın çok değişmeyeceğini düşündüm aynı evde yaşamanın güzel bir fikir olduğunu sandım. Evlenir evlenmez nasıl bir hata yaptığımı anladım. Evlilik benim zannettiğim gibi değildi, eşimin ailesi her konunun içindeydi çocuk baskısı vardı artık gelin olarak görülüyordum ve çocuk yapıp evime bakıp onlarla görüşmemi bekliyorlardı. Kendi ailem de onlar kadar olmasa da bu görüşteydi. Arkadaşlarımla görüşmem, başka gitmek istemem, hayallerimin olması hep fuzuli görüldü. Eşim ise sen istediklerini yap ben arkandayım diyordu ama ailesiyle bir aradayken onların tarafındaydı tabi ki. Evlendiğim günden beri en büyük sorunumuz çocuk konusu oldu. 2.yıldan itibaren eşim de baskı yapmaya başladı. Bu konu yüzünden ve beni kontrol etme isteği yüzünden eşimin annesiyle çok şiddetli tartışmalar yaşadık. Bana ve aileme hakaretler etti. Oğluna layık olmadığımı, çocuk yapmayacaksam neden evlendiğimi,hayatında benim gibi birini hiç görmediğini anormal olduğumu söyledi. Yani beni pek çok kez derinden kırdı. Her seferinde özür diledi, affettim ve görüşmeye devam ettim. Bunu sadece eşim için yaptım. En son olayda yine aileme hakaret etti. Artık bana,ruhuma o kadar kötü geliyor ki onun sesini telefonda duyduğumda bile titrememe engel olamıyorum. Ruhum incinmiş yani onunla hiçbir şey olmamış gibi olamıyorum.
Bu sebeplerle onunla görüşmeme ve konuşmama kararı aldım. Eşim başlarda bir şey demese de özellikle bayramlarda mesaj atsan nolur görüşsen nolur bayramda küslük olmaz vs diyor. Kendi ailem de biz onu affettik sen de büyüklük yap affedici ol diyorlar. Ben bu kadar yüce gönüllü değilim sanırım. Eşim ailemle görüşmezsen ben de senin ailenle görüşmem diyor. Ailemin ona karşı hiçbir saygısızlığı olmadı. Olsaydı ben zaten görüşmelerini istemezdim. Buna rağmen tamam dedim görüşme ben de görüşmeyeyim herkes kendi ailesiyle görüşsün. Bu şekilde de hep tatsızlık oluyor, benim ailem yıpranıyor...
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim benim ne kadar üzüldüğümü yıprandığımı görse de ailesi haklıymış gibi davranıyor. Bu durum senelerdir devam ettiğinden ona karşı sevgimi saygımı da yitiriyorum sanırım. Çok adaletli bir insan olduğunu söyler. Adil olmak haklı olanın yanında olmak değil midir?
Çocuk konusunda ise başlangıçtan beri istemedim. Kendimi anne olabilecek olgunlukta görmüyordum, önce işe girmeliyim dedim ve başka sebepler de var özel olarak.Şu an çocuk konusunda biraz daha olumlu düşünüyor gibiyim ama kendimi sorgulayınca bunu daha çok eşimi mutlu etmek, ailelerin baskısını artık hissetmemek ve yaşımın buna müsait olduğu için düşündüğümü görüyorum. Yani çocuğum olsun diye içim gidiyor çok istiyorum gibi bir durum yok. Olursa güzel olur diyorum sadece. Tabi çocuktan sonra eş ailesiyle artacak iletişimi düşündükçe de çok geriliyorum.
Çok kararsızım bir yanım anne olma yaşın geldi eşin birçok konuda iyi biri aile problei herkeste yaşanır diyor. Bir yanımsa ailesine karşı senin yanında olmayan bir insana fazla güvenme bekle gözlemle diyor. Ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

Haklısınız.
İnanın evlenmeden önce bu kadar değersizleştirildiğim bir evliliğim olacağını öngöremedim.

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

Ben genel olarak her konuda çabuk pes eden, zorluklardan kaçan bir insanım. Bu yüzden evet o öyle söyleyince acaba evlilikte de mi böyleyim diye düşündüm. Arayı düzeltmesini de değil de çocuğum olursa başka konu kalmayacağı için beni rahat bırakırlar mı diye düşünüyorum. Bugüne kadar beklememin tek sebebi de doğacak olan çocuğa en uygun,sorunsuz,mutlu olacağı ortamı sunabilmek. Çocuğum olsa ve bu sorunlar yüzünden üzülse bu kadar sakin kalamam, buna izin vermem.

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

İyi günler herkese,
30 yaşındayım ve evliyim. 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde evlendim. O zamana kadar evlilikle veya çocuk sahibi olmakla ilgili bir isteğim yoktu. Hayallerim vardı.Eşimle tanışınca sanırım ona çok güvendim evlensem de hayatımın çok değişmeyeceğini düşündüm aynı evde yaşamanın güzel bir fikir olduğunu sandım. Evlenir evlenmez nasıl bir hata yaptığımı anladım. Evlilik benim zannettiğim gibi değildi, eşimin ailesi her konunun içindeydi çocuk baskısı vardı artık gelin olarak görülüyordum ve çocuk yapıp evime bakıp onlarla görüşmemi bekliyorlardı. Kendi ailem de onlar kadar olmasa da bu görüşteydi. Arkadaşlarımla görüşmem, başka gitmek istemem, hayallerimin olması hep fuzuli görüldü. Eşim ise sen istediklerini yap ben arkandayım diyordu ama ailesiyle bir aradayken onların tarafındaydı tabi ki. Evlendiğim günden beri en büyük sorunumuz çocuk konusu oldu. 2.yıldan itibaren eşim de baskı yapmaya başladı. Bu konu yüzünden ve beni kontrol etme isteği yüzünden eşimin annesiyle çok şiddetli tartışmalar yaşadık. Bana ve aileme hakaretler etti. Oğluna layık olmadığımı, çocuk yapmayacaksam neden evlendiğimi,hayatında benim gibi birini hiç görmediğini anormal olduğumu söyledi. Yani beni pek çok kez derinden kırdı. Her seferinde özür diledi, affettim ve görüşmeye devam ettim. Bunu sadece eşim için yaptım. En son olayda yine aileme hakaret etti. Artık bana,ruhuma o kadar kötü geliyor ki onun sesini telefonda duyduğumda bile titrememe engel olamıyorum. Ruhum incinmiş yani onunla hiçbir şey olmamış gibi olamıyorum.
Bu sebeplerle onunla görüşmeme ve konuşmama kararı aldım. Eşim başlarda bir şey demese de özellikle bayramlarda mesaj atsan nolur görüşsen nolur bayramda küslük olmaz vs diyor. Kendi ailem de biz onu affettik sen de büyüklük yap affedici ol diyorlar. Ben bu kadar yüce gönüllü değilim sanırım. Eşim ailemle görüşmezsen ben de senin ailenle görüşmem diyor. Ailemin ona karşı hiçbir saygısızlığı olmadı. Olsaydı ben zaten görüşmelerini istemezdim. Buna rağmen tamam dedim görüşme ben de görüşmeyeyim herkes kendi ailesiyle görüşsün. Bu şekilde de hep tatsızlık oluyor, benim ailem yıpranıyor...
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim benim ne kadar üzüldüğümü yıprandığımı görse de ailesi haklıymış gibi davranıyor. Bu durum senelerdir devam ettiğinden ona karşı sevgimi saygımı da yitiriyorum sanırım. Çok adaletli bir insan olduğunu söyler. Adil olmak haklı olanın yanında olmak değil midir?
Çocuk konusunda ise başlangıçtan beri istemedim. Kendimi anne olabilecek olgunlukta görmüyordum, önce işe girmeliyim dedim ve başka sebepler de var özel olarak.Şu an çocuk konusunda biraz daha olumlu düşünüyor gibiyim ama kendimi sorgulayınca bunu daha çok eşimi mutlu etmek, ailelerin baskısını artık hissetmemek ve yaşımın buna müsait olduğu için düşündüğümü görüyorum. Yani çocuğum olsun diye içim gidiyor çok istiyorum gibi bir durum yok. Olursa güzel olur diyorum sadece. Tabi çocuktan sonra eş ailesiyle artacak iletişimi düşündükçe de çok geriliyorum.
Çok kararsızım bir yanım anne olma yaşın geldi eşin birçok konuda iyi biri aile problei herkeste yaşanır diyor. Bir yanımsa ailesine karşı senin yanında olmayan bir insana fazla güvenme bekle gözlemle diyor. Ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

Kadınlar kulübünde bunu öğrendim eş ailesi ne tür olursa olsun eşinin yanında olan erkeğe karşı duramıyorlar. Ben yalnızdım. Eşim pasif evet.
Ama tabi onu sevdiğim için burada onun için söylenenler beni üzdü. Çok iyi yönleri de vardır hakkını yemek istemem.

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

Ben genel olarak her konuda çabuk pes eden, zorluklardan kaçan bir insanım. Bu yüzden evet o öyle söyleyince acaba evlilikte de mi böyleyim diye düşündüm. Arayı düzeltmesini de değil de çocuğum olursa başka konu kalmayacağı için beni rahat bırakırlar mı diye düşünüyorum. Bugüne kadar beklememin tek sebebi de doğacak olan çocuğa en uygun,sorunsuz,mutlu olacağı ortamı sunabilmek. Çocuğum olsa ve bu sorunlar yüzünden üzülse bu kadar sakin kalamam, buna izin vermem.

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

İyi günler herkese,
30 yaşındayım ve evliyim. 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde evlendim. O zamana kadar evlilikle veya çocuk sahibi olmakla ilgili bir isteğim yoktu. Hayallerim vardı.Eşimle tanışınca sanırım ona çok güvendim evlensem de hayatımın çok değişmeyeceğini düşündüm aynı evde yaşamanın güzel bir fikir olduğunu sandım. Evlenir evlenmez nasıl bir hata yaptığımı anladım. Evlilik benim zannettiğim gibi değildi, eşimin ailesi her konunun içindeydi çocuk baskısı vardı artık gelin olarak görülüyordum ve çocuk yapıp evime bakıp onlarla görüşmemi bekliyorlardı. Kendi ailem de onlar kadar olmasa da bu görüşteydi. Arkadaşlarımla görüşmem, başka gitmek istemem, hayallerimin olması hep fuzuli görüldü. Eşim ise sen istediklerini yap ben arkandayım diyordu ama ailesiyle bir aradayken onların tarafındaydı tabi ki. Evlendiğim günden beri en büyük sorunumuz çocuk konusu oldu. 2.yıldan itibaren eşim de baskı yapmaya başladı. Bu konu yüzünden ve beni kontrol etme isteği yüzünden eşimin annesiyle çok şiddetli tartışmalar yaşadık. Bana ve aileme hakaretler etti. Oğluna layık olmadığımı, çocuk yapmayacaksam neden evlendiğimi,hayatında benim gibi birini hiç görmediğini anormal olduğumu söyledi. Yani beni pek çok kez derinden kırdı. Her seferinde özür diledi, affettim ve görüşmeye devam ettim. Bunu sadece eşim için yaptım. En son olayda yine aileme hakaret etti. Artık bana,ruhuma o kadar kötü geliyor ki onun sesini telefonda duyduğumda bile titrememe engel olamıyorum. Ruhum incinmiş yani onunla hiçbir şey olmamış gibi olamıyorum.
Bu sebeplerle onunla görüşmeme ve konuşmama kararı aldım. Eşim başlarda bir şey demese de özellikle bayramlarda mesaj atsan nolur görüşsen nolur bayramda küslük olmaz vs diyor. Kendi ailem de biz onu affettik sen de büyüklük yap affedici ol diyorlar. Ben bu kadar yüce gönüllü değilim sanırım. Eşim ailemle görüşmezsen ben de senin ailenle görüşmem diyor. Ailemin ona karşı hiçbir saygısızlığı olmadı. Olsaydı ben zaten görüşmelerini istemezdim. Buna rağmen tamam dedim görüşme ben de görüşmeyeyim herkes kendi ailesiyle görüşsün. Bu şekilde de hep tatsızlık oluyor, benim ailem yıpranıyor...
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim benim ne kadar üzüldüğümü yıprandığımı görse de ailesi haklıymış gibi davranıyor. Bu durum senelerdir devam ettiğinden ona karşı sevgimi saygımı da yitiriyorum sanırım. Çok adaletli bir insan olduğunu söyler. Adil olmak haklı olanın yanında olmak değil midir?
Çocuk konusunda ise başlangıçtan beri istemedim. Kendimi anne olabilecek olgunlukta görmüyordum, önce işe girmeliyim dedim ve başka sebepler de var özel olarak.Şu an çocuk konusunda biraz daha olumlu düşünüyor gibiyim ama kendimi sorgulayınca bunu daha çok eşimi mutlu etmek, ailelerin baskısını artık hissetmemek ve yaşımın buna müsait olduğu için düşündüğümü görüyorum. Yani çocuğum olsun diye içim gidiyor çok istiyorum gibi bir durum yok. Olursa güzel olur diyorum sadece. Tabi çocuktan sonra eş ailesiyle artacak iletişimi düşündükçe de çok geriliyorum.
Çok kararsızım bir yanım anne olma yaşın geldi eşin birçok konuda iyi biri aile problei herkeste yaşanır diyor. Bir yanımsa ailesine karşı senin yanında olmayan bir insana fazla güvenme bekle gözlemle diyor. Ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Kalbinin sesini dinle .!.:

Arayı düzeltmesini de değil de çocuğum olursa başka konu kalmayacağı için beni rahat bırakırlar mı diye düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

Esra .!.:

Tek sorun eş gibi konuşulmuş, ben hiç öyle düşünmedim.
Evlenmeyi ‘ eşimle aynı evde yaşama fikri iyi geldi’ sanan, evlendikten sonra da ‘ benden onlarla görüşmemi, gelinlik yapmamı bekliyorlar ‘ diye düşünen bir insanın sağlıklı ilişkiler kurabileceğine inanıyor musunuz?
Üzgünüm ama burası Türkiye, evleniyorsanız bütün aileyle evleniyorsunuz. Fikrin, hayalin ne olursa olsun o eş ailesiyle görüşülür, yemek hazırlanırken yardım edilir, çay servisi yapılır vs vs. Restleri çeker kimseyle görüşmezsin o ayrı, onun sonu da sağlıklı bir evlilik olmuyor zaten.
Bu düşünce yapısına sahip biri evlenmemeliydi, nikah yapmadan aynı evde yaşamayı düşünebilirdiniz, o zaman kimse gelinlik de beklemezdi torun da istemezdi.
Evet yanlış bir başlangıç, fazla yanlış ama sebebi de konu sahibi. Devamında geleceklere şaşırmamak gerek. Eş ikinci derecede kusurlu bence.

Genişletmek için tıkla...