İyi günler herkese,
30 yaşındayım ve evliyim. 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde evlendim. O zamana kadar evlilikle veya çocuk sahibi olmakla ilgili bir isteğim yoktu. Hayallerim vardı.Eşimle tanışınca sanırım ona çok güvendim evlensem de hayatımın çok değişmeyeceğini düşündüm aynı evde yaşamanın güzel bir fikir olduğunu sandım. Evlenir evlenmez nasıl bir hata yaptığımı anladım. Evlilik benim zannettiğim gibi değildi, eşimin ailesi her konunun içindeydi çocuk baskısı vardı artık gelin olarak görülüyordum ve çocuk yapıp evime bakıp onlarla görüşmemi bekliyorlardı. Kendi ailem de onlar kadar olmasa da bu görüşteydi. Arkadaşlarımla görüşmem, başka gitmek istemem, hayallerimin olması hep fuzuli görüldü. Eşim ise sen istediklerini yap ben arkandayım diyordu ama ailesiyle bir aradayken onların tarafındaydı tabi ki. Evlendiğim günden beri en büyük sorunumuz çocuk konusu oldu. 2.yıldan itibaren eşim de baskı yapmaya başladı. Bu konu yüzünden ve beni kontrol etme isteği yüzünden eşimin annesiyle çok şiddetli tartışmalar yaşadık. Bana ve aileme hakaretler etti. Oğluna layık olmadığımı, çocuk yapmayacaksam neden evlendiğimi,hayatında benim gibi birini hiç görmediğini anormal olduğumu söyledi. Yani beni pek çok kez derinden kırdı. Her seferinde özür diledi, affettim ve görüşmeye devam ettim. Bunu sadece eşim için yaptım. En son olayda yine aileme hakaret etti. Artık bana,ruhuma o kadar kötü geliyor ki onun sesini telefonda duyduğumda bile titrememe engel olamıyorum. Ruhum incinmiş yani onunla hiçbir şey olmamış gibi olamıyorum.
Bu sebeplerle onunla görüşmeme ve konuşmama kararı aldım. Eşim başlarda bir şey demese de özellikle bayramlarda mesaj atsan nolur görüşsen nolur bayramda küslük olmaz vs diyor. Kendi ailem de biz onu affettik sen de büyüklük yap affedici ol diyorlar. Ben bu kadar yüce gönüllü değilim sanırım. Eşim ailemle görüşmezsen ben de senin ailenle görüşmem diyor. Ailemin ona karşı hiçbir saygısızlığı olmadı. Olsaydı ben zaten görüşmelerini istemezdim. Buna rağmen tamam dedim görüşme ben de görüşmeyeyim herkes kendi ailesiyle görüşsün. Bu şekilde de hep tatsızlık oluyor, benim ailem yıpranıyor...
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim benim ne kadar üzüldüğümü yıprandığımı görse de ailesi haklıymış gibi davranıyor. Bu durum senelerdir devam ettiğinden ona karşı sevgimi saygımı da yitiriyorum sanırım. Çok adaletli bir insan olduğunu söyler. Adil olmak haklı olanın yanında olmak değil midir?
Çocuk konusunda ise başlangıçtan beri istemedim. Kendimi anne olabilecek olgunlukta görmüyordum, önce işe girmeliyim dedim ve başka sebepler de var özel olarak.Şu an çocuk konusunda biraz daha olumlu düşünüyor gibiyim ama kendimi sorgulayınca bunu daha çok eşimi mutlu etmek, ailelerin baskısını artık hissetmemek ve yaşımın buna müsait olduğu için düşündüğümü görüyorum. Yani çocuğum olsun diye içim gidiyor çok istiyorum gibi bir durum yok. Olursa güzel olur diyorum sadece. Tabi çocuktan sonra eş ailesiyle artacak iletişimi düşündükçe de çok geriliyorum.
Çok kararsızım bir yanım anne olma yaşın geldi eşin birçok konuda iyi biri aile problei herkeste yaşanır diyor. Bir yanımsa ailesine karşı senin yanında olmayan bir insana fazla güvenme bekle gözlemle diyor. Ne dersiniz?
