Merhabalar.
18 yaşındayım daha yolun başındayım ama hayatım boyunca hep yalnız oldum. Yalnız olmadığım vakitler çok kısa sürdü. Daha küçüklükten başladı zorbalıklar gördüm daha o zaman kimse sevmedi beni çok saf temiz kalpli bir çocuktum herkes anlatır durur bende anımsarım. Akranlarım benimle eğlenir dururdu bende anlamazdım kötü hissederdim tabi ama nerden bilebilirim.
Ne zaman ömürlük dediğim bir arkadaşım olsa beni unutup giderdi.
Ne zaman bir arkadaşım olsa bir başkasını tercih ederdi. Arkadaşlarım hep beni satardı bende arkadaş bulmaya devam ederdim. 7-8 kere tekrarlanan olay arkadaşlığımıza 3. kişi dahil olduğunda unutuluyorum. Bu hep böyle devam etti. Şuan hiç arkadaşım yok. Konuşacak kimsem yok. Hatayı hep kendimde aradım ama bir sonuca varamadım. Lisedeki rehberlikle görüştüğümde belki de onlara çok muhtaç gibi davranmış olabileceğimi beni cepte gördükleri için değersizleştirdiklerini söyledi. Onların hep iyi kötü günlerinde yanında oldum hep kibar davrandım. Reddemedim. Bunu düşündükten sonra arkadaşlıklarıma hep dikkat ettim ama sonuç yine aynı. Sanki bu benim lanetimmiş gibi hissediyorum. Ailemin yanında da çok yalnız hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyormuş ben onlardan çok farklı bir dünyadanmışım gibi hissediyorum. Birde İnsanlara onların bana davrandıkları gibi davranınca beni terk ediyorlar.
Şimdi bir işte çalışıyorum ama yanımdakiler farklı ben farklı bir dünyadanım gibi. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Çok içime kapandım ve hevesim kalmadı.
Yalnızlığı sevmeye çalıştım ama yapamadım uzun süre bu haldeyim ama insan konuşmak istiyor ne olursa olsun. Gezmek tozmak istiyor arkadaşlarıyla. Belki ailevi durumlardandır diye düşündüm ama ailesi kötü olup sosyal olan çok fazla insan var. Hata kesinlikle bende. İnsanların benimle konuşması için bir sebep yok çünkü ben konuşmasını bile bilmeyen bir aptalım. Ortaokuldan beri düşündüğüm şey aklımdan geçiyor hala, bütün bunlara bir son vermek istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. Tek derdim yalnızlıkmış gibi düşünmeyin. Ben parmak uçlarımdan ten rengime kadar nefret ediyorum kendimden. İçime bile sığmayan öyle büyük bir nefret. Artık bunları düşünmek istemiyorum ya diğerleri gibi olmak ya da gitmek istiyorum tamamen. Ben neden konuşulmaya değer değilim diye düşünüyorum. Niye diğerleri gibi sosyal olamıyorum niye bu kadar iletişim de kötüyüm diye düşünüyorum. Belki de kader. Çok kez çabaladığım yükün altından kalkamayacağımı anlıyorum artık. Daha fazla çabalamak istemiyorum. Sadece sevilmek diğerleri gibi olmak benim hayalim.
Ama bu hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü farkında olduğum neredeyse 6 yıldır hiçbir şeyi değiştiremedim.
18 yaşındayım daha yolun başındayım ama hayatım boyunca hep yalnız oldum. Yalnız olmadığım vakitler çok kısa sürdü. Daha küçüklükten başladı zorbalıklar gördüm daha o zaman kimse sevmedi beni çok saf temiz kalpli bir çocuktum herkes anlatır durur bende anımsarım. Akranlarım benimle eğlenir dururdu bende anlamazdım kötü hissederdim tabi ama nerden bilebilirim.
Ne zaman ömürlük dediğim bir arkadaşım olsa beni unutup giderdi.
Ne zaman bir arkadaşım olsa bir başkasını tercih ederdi. Arkadaşlarım hep beni satardı bende arkadaş bulmaya devam ederdim. 7-8 kere tekrarlanan olay arkadaşlığımıza 3. kişi dahil olduğunda unutuluyorum. Bu hep böyle devam etti. Şuan hiç arkadaşım yok. Konuşacak kimsem yok. Hatayı hep kendimde aradım ama bir sonuca varamadım. Lisedeki rehberlikle görüştüğümde belki de onlara çok muhtaç gibi davranmış olabileceğimi beni cepte gördükleri için değersizleştirdiklerini söyledi. Onların hep iyi kötü günlerinde yanında oldum hep kibar davrandım. Reddemedim. Bunu düşündükten sonra arkadaşlıklarıma hep dikkat ettim ama sonuç yine aynı. Sanki bu benim lanetimmiş gibi hissediyorum. Ailemin yanında da çok yalnız hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyormuş ben onlardan çok farklı bir dünyadanmışım gibi hissediyorum. Birde İnsanlara onların bana davrandıkları gibi davranınca beni terk ediyorlar.
Şimdi bir işte çalışıyorum ama yanımdakiler farklı ben farklı bir dünyadanım gibi. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Çok içime kapandım ve hevesim kalmadı.
Yalnızlığı sevmeye çalıştım ama yapamadım uzun süre bu haldeyim ama insan konuşmak istiyor ne olursa olsun. Gezmek tozmak istiyor arkadaşlarıyla. Belki ailevi durumlardandır diye düşündüm ama ailesi kötü olup sosyal olan çok fazla insan var. Hata kesinlikle bende. İnsanların benimle konuşması için bir sebep yok çünkü ben konuşmasını bile bilmeyen bir aptalım. Ortaokuldan beri düşündüğüm şey aklımdan geçiyor hala, bütün bunlara bir son vermek istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. Tek derdim yalnızlıkmış gibi düşünmeyin. Ben parmak uçlarımdan ten rengime kadar nefret ediyorum kendimden. İçime bile sığmayan öyle büyük bir nefret. Artık bunları düşünmek istemiyorum ya diğerleri gibi olmak ya da gitmek istiyorum tamamen. Ben neden konuşulmaya değer değilim diye düşünüyorum. Niye diğerleri gibi sosyal olamıyorum niye bu kadar iletişim de kötüyüm diye düşünüyorum. Belki de kader. Çok kez çabaladığım yükün altından kalkamayacağımı anlıyorum artık. Daha fazla çabalamak istemiyorum. Sadece sevilmek diğerleri gibi olmak benim hayalim.
Ama bu hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü farkında olduğum neredeyse 6 yıldır hiçbir şeyi değiştiremedim.
Ayrıca hangi şehirdesin bilmiyorum ama İBB’nin gençlere ücretsiz psikolog hizmeti var. En iyi özel hastanede zor bulacağın ilgi ve özeni gösteriyorlar. Randevu almak da kolay git ve sadece sohbet et, o kadar iyi gelecek ki sana.
başka şehirdeysen de araştır diğer belediyelerin de vardır belki
çünkü böyle olmalı çünkü kendine kıymet verirsen değerlisin. Sen önce kendinden başlamalısın kendini seversen herkes seni sever. Ve o saçma sapan düşüncelerini at kafandan .. ah keşke ben 18 olsaydım keşke zaman okadar hızlı geçiyor ki 18 en güzel yaşlar diyebilirim ve bu yaşlarda bukadar yalnız hissetmen normal bunlar gelip geçici.. sakın kendinden ödünç verme başkaları için kendini sev lütfen. Bir işin olsun bir hobin olsun kendine vakit ayırdığın zaman kendine yatırım yapabileceğin şeyler yap. Sen kendini kazan gerisi boş. Mesela yeni tanıştığın insanlar olursa hemen çok can ciğer olma ne soğuk ol ne yakın. O duvarı kırmalarına izin verme izin verirsen öteki çizgiyi geçerlerse o arkadaşlığın b*ku çıkar cıvıklaşmicaksin.. bi an evvel kendine gel gülüm kimseye ihtiyacın yok senin.
