Yalnızlık karmaşası

Bu bir iç dökme yazısıdır.
Bebeğimi büyütmek için kariyerine ara vermiş bir anneyim. Kızım2,5 yaşında. Doğumu pandemiye denk geldi. Eşimin işleri durdu ve kızımızı birlikte büyüttük. Bu esnada başladı yalnızlığım. Eşim o dönem başka bir iş denedi. 5 ay boyunca çabaladı, ben bebeğimle evde yalnız kaldım. Kimse yoktu. Sabah gidip akşam geliyordu. Gelmesini dört gözle bekler dakikaları sayardım. O iş battı, tüm birikimimiz Pandemi sonunda bitti çok şükür şimdi toparladık.

Annem ve babam benimle o dönem 8 ay konuşmadılar. (Neden konuşmadıkları ile ilgili ayrı bir konum var. Merak edenler bakabilir.) Özellikle bu yüzden Lohusalık depresyonu yaşadım. Etkilerini hala atabilmiş, annemi hala affedebilmiş değilim. Aramız da hala toparlanmış değil. O dönem erkek kardeşim de annemin ona anlattıkları yüzünden, lohusalıktaki ruh halimin toparlanamaması yüzünden benimle arası bozuldu. Şimdi onunla da pek iletişimde sayılmayız. Kız kardeşim var. Hep destek olup arkamda durdu. Arada onunla planlar yapıyoruz ama onun hayatı benden daha karışık.

Arkadaşlar zaten ararsan var, aramazsan yok. Çalışma hayatından çekilince unutuluyormuşsun.
komşuluk zaten yok. Bu yalnızlık nereye kadar gidecek bilmiyorum. Kendimi dışardan izliyorum bazen boş boş bir şeyler yapmaya çabalarken görüyorum. Ne yapıyorsun ? Ne için çabalıyorsun diyorum. Duygularım karmakarışık. Eşimle iletişimimiz dipte. Nasıl bu hale geldi hayatım anlamadım. Sıkışıp kalmış gibiyim. Konuşacak kimsem yok, kimsenin umrunda değilim gibi. Var olmak için çabalamaktan, görünmek için çabalamaktan yoruldum. Bu çabalar olmadan sizi gören var mı? Beni yok. Ben sanki yokum. Sadece evde yaptığım yemekler önemli, kızımla oynadığım oyun önemli, eşim zaten evden işe işten eve.
Nerede diyorum o eskiden tüm arkadaşları organize edip konserlere festivallere giden kız? Her hafta gönlünce dans eden, dünyanın bir ucunda arkadaşları ile keşfeden, hayallerinin peşinden koşan, riskler alan, hayata karışan, planlar yapan kız nerde?
Şimdi her şeyim var, eşim, kızım, arabam, evim, alım gücüm, özgüvenim. Ama kimse yok. Paylaşacak kimse yok. Ben de yokum sanki. Evin içinde yemek çamaşır düzen temizlik debelenip duruyorum. Hayat bu mu? Değil. Değil biliyorum çünkü yaşadım. Çok güzel yaşadım. Şimdi her şeyin daha güzel olması gerekirken neden yalnızlık hissi ağır basıyor anlamıyorum.
Okuduysanız teşekkürler. Yorum yaparsanız sohbet etmeyi isterim.

kaboom .!.:

Bu bir iç dökme yazısıdır.
Bebeğimi büyütmek için kariyerine ara vermiş bir anneyim. Kızım2,5 yaşında. Doğumu pandemiye denk geldi. Eşimin işleri durdu ve kızımızı birlikte büyüttük. Bu esnada başladı yalnızlığım. Eşim o dönem başka bir iş denedi. 5 ay boyunca çabaladı, ben bebeğimle evde yalnız kaldım. Kimse yoktu. Sabah gidip akşam geliyordu. Gelmesini dört gözle bekler dakikaları sayardım. O iş battı, tüm birikimimiz Pandemi sonunda bitti çok şükür şimdi toparladık.

Annem ve babam benimle o dönem 8 ay konuşmadılar. (Neden konuşmadıkları ile ilgili ayrı bir konum var. Merak edenler bakabilir.) Özellikle bu yüzden Lohusalık depresyonu yaşadım. Etkilerini hala atabilmiş, annemi hala affedebilmiş değilim. Aramız da hala toparlanmış değil. O dönem erkek kardeşim de annemin ona anlattıkları yüzünden, lohusalıktaki ruh halimin toparlanamaması yüzünden benimle arası bozuldu. Şimdi onunla da pek iletişimde sayılmayız. Kız kardeşim var. Hep destek olup arkamda durdu. Arada onunla planlar yapıyoruz ama onun hayatı benden daha karışık.

Arkadaşlar zaten ararsan var, aramazsan yok. Çalışma hayatından çekilince unutuluyormuşsun.
komşuluk zaten yok. Bu yalnızlık nereye kadar gidecek bilmiyorum. Kendimi dışardan izliyorum bazen boş boş bir şeyler yapmaya çabalarken görüyorum. Ne yapıyorsun ? Ne için çabalıyorsun diyorum. Duygularım karmakarışık. Eşimle iletişimimiz dipte. Nasıl bu hale geldi hayatım anlamadım. Sıkışıp kalmış gibiyim. Konuşacak kimsem yok, kimsenin umrunda değilim gibi. Var olmak için çabalamaktan, görünmek için çabalamaktan yoruldum. Bu çabalar olmadan sizi gören var mı? Beni yok. Ben sanki yokum. Sadece evde yaptığım yemekler önemli, kızımla oynadığım oyun önemli, eşim zaten evden işe işten eve.
Nerede diyorum o eskiden tüm arkadaşları organize edip konserlere festivallere giden kız? Her hafta gönlünce dans eden, dünyanın bir ucunda arkadaşları ile keşfeden, hayallerinin peşinden koşan, riskler alan, hayata karışan, planlar yapan kız nerde?
Şimdi her şeyim var, eşim, kızım, arabam, evim, alım gücüm, özgüvenim. Ama kimse yok. Paylaşacak kimse yok. Ben de yokum sanki. Evin içinde yemek çamaşır düzen temizlik debelenip duruyorum. Hayat bu mu? Değil. Değil biliyorum çünkü yaşadım. Çok güzel yaşadım. Şimdi her şeyin daha güzel olması gerekirken neden yalnızlık hissi ağır basıyor anlamıyorum.
Okuduysanız teşekkürler. Yorum yaparsanız sohbet etmeyi isterim.

Genişletmek için tıkla...

Ay sanki ben yazmisim gibi :) ben aramadikca kimse aramiyor, plan yapmiyor. Benim annemle olan travmam cocuklugumdan sizinki lohusalik zamanindan :)
Bu sabah uyandik. Off hic bir planim yok diye dusundum. Yalniz hissettim. Sonra baktim saat 17 olmus. Cocuklarla vakit o kadar cabuk geciyor ki. Ya da ben bunun arkasina siginiyorum. Son zamanlarda evden de cikmiyorum. Kaciniyorum.

Merhaba

Minnoşla çıksanız gezseniz? Şöyle sessiz sakin güzel bir yerde ruhunuzun dinleneceği arınacağınız bir tatil yapsanız?
Bebeğim olmadığı için çok öneride bulunamıyorum, tecrübe etmediğim çok hassas bir konu ne desem bilemedim ama yine de geçmek istemedim konunuzu:)

Arkadaşlar konusunda aynıyız ve çok netim. Arayanı ararım, bazen arayan olurum buna rağmen aranmazsam gerisini getirmem. Her şey denge ile. Çok da önemsemem, onlar bana lazımsa ben de onlara lazımım. Ve sanmayın ki herkesin çooook arkadaşı var. Ben ne dışarıdan yapışık ikiz görünüp tek kaldıklarında birbirlerine hasetlik edenler gördüm. Sanırdım ki bir bana karşı samimiyet yok. Meğer çoğu böyleymiş bu işlerin. Çok nadirdir gerçek dost.

gebito .!.:

Ay sanki ben yazmisim gibi :) ben aramadikca kimse aramiyor, plan yapmiyor. Benim annemle olan travmam cocuklugumdan sizinki lohusalik zamanindan :)
Bu sabah uyandik. Off hic bir planim yok diye dusundum. Yalniz hissettim. Sonra baktim saat 17 olmus. Cocuklarla vakit o kadar cabuk geciyor ki. Ya da ben bunun arkasina siginiyorum. Son zamanlarda evden de cikmiyorum. Kaciniyorum.

Genişletmek için tıkla...

Evet zaten bir süre sonra o tempoya öyle bir kapılıp gidiyorsunuz ki sanki plan yapmak suçlu hissettiriyor gibi. Sonra içinden gelmiyor insanın… Annemle olan travmamın başlangıcı çocukluğumdan başlıyor benim de.

monoi .!.:

Merhaba

Minnoşla çıksanız gezseniz? Şöyle sessiz sakin güzel bir yerde ruhunuzun dinleneceği arınacağınız bir tatil yapsanız?
Bebeğim olmadığı için çok öneride bulunamıyorum, tecrübe etmediğim çok hassas bir konu ne desem bilemedim ama yine de geçmek istemedim konunuzu:)

Arkadaşlar konusunda aynıyız ve çok netim. Arayanı ararım, bazen arayan olurum buna rağmen aranmazsam gerisini getirmem. Her şey denge ile. Çok da önemsemem, onlar bana lazımsa ben de onlara lazımım. Ve sanmayın ki herkesin çooook arkadaşı var. Ben ne dışarıdan yapışık ikiz görünüp tek kaldıklarında birbirlerine hasetlik edenler gördüm. Sanırdım ki bir bana karşı samimiyet yok. Meğer çoğu böyleymiş bu işlerin. Çok nadirdir gerçek dost.

Genişletmek için tıkla...

Yaz geliyor, zaten muhtemelen çekirdek aile olarak planlarımız var ama sanırım ben sosyalleşmeyi, insanlarla konuşmayı, değişik etkinlikler yapmayı istiyorum ve özledim. 3 yıldır tek başıma dışarı çıktığım sayı bir elin parmaklarını geçmez sanırım.

Evet arkadaşlık durumunda denge çok önemli dediğiniz gibi. O dengeyi bulduğum kişi de benden kilometrelerce uzakta. Umarım onunla görüşme şansımız olur.

kaboom .!.:

3 yıldır tek başıma dışarı çıktığım sayı bir elin parmaklarını geçmez sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Biz aksamlari cikiyorduk cocuklari babalarina birakip. Oyle yapamaz misiniz? Insan yine kendini bir iyi hissediyor ara sira arkadaslari ile disari cikinca.

gebito .!.:

Biz aksamlari cikiyorduk cocuklari babalarina birakip. Oyle yapamaz misiniz? Insan yine kendini bir iyi hissediyor ara sira arkadaslari ile disari cikinca.

Genişletmek için tıkla...

Havalar güzelleşti, bana eşlik edecek bir arkadaşa teklif edeceğim bu fikri. İyi gelebilir belki