- 11 Kasım 2021
- 614
- 571
- 34
Yakinda 32 yasina girecegim. Bu gune kadar kendini begenen, ve flortoz olan bir insandim. Bir cok iliski denemem oldu. Hayatimda kimse olmasa bile bir konustugum kisi olurdu. Yada kalbimde yada aklimda biri olurdu. Kimse yokken bile icimde bir kipirti vardi, kadin kadin hissediyordum. Simdi son flortumden sonra 7 aydir ne kimseyle gorustum nede konustum, kimseden hoslanmadim, kimsede bana yaklasmadi, bu benim icin uzun bir sure ilk kez oldu :). Basta biraz zamana ihtiyacim var gibi geldi sonuncusunu aklimdan atmak icin ve attimda erkenden herzaman oldugu gibi. Oyle cok travmatik bittiginide soyleyemem yani icimde yada aklimda kalan birsey olmadi onunla alakali.
Ama bir sekilde, yalnizliga cok alistim, eve cok alistim (yillardir yalniz yasiyorum), isime obsesif olmaya basladim, hayatimda baska hicbir konu yok. Eve ve ise ve hatta kendi kendime olmaya oyle alistimki, arkadaslarim biryerlere davet etse bile gidesim yok, aylardir makyaj yapmadim, banyo yapmak bile rutinimden cikti sadece eziyet haline geldi, hergun erteleye erteleye, bir gun ise kendimi zorlayarak yapiyorum.
Dedigim gibi yillardir yalniz yasiyorum ve her isimi kendim hallediyorum o yuzden aslinda hayatimda bir erkek olmasi bir ihtiyac olmadi hicbir zaman, sadece feminen duygularimla en azindan birilerinden hoslanabiliyor, flortlerimden yada iliskilerimden zevk aliyordum. Ama simdi 'amaan kim simdi bakim yapacak, suslenecek, mesajlasmaya disari cikmaya vakit ayiracak; safi kulfet' gibi hissediyorum. Hatta dahada otesi, internette falan onume aniden sarilan, yada opusen bir cift videosu yada fotosu cikinca, direk cikiyorum ordan rahatsizlik, tiksinti veriyor.
Fakat bazende, bir partner maddi ve manevi bir destek olur hayata, bakmaya devam etmelisin, ben niye bu hale burundum ve bu nereye kadar gidecek diye sorguluyorum.
Sizce bu donemsel mi? kendimi biraz zorlamam mi yoksa akisa mi birakmam gerekiyor? Ama ya akis hep boyle devam ederse?
Ama bir sekilde, yalnizliga cok alistim, eve cok alistim (yillardir yalniz yasiyorum), isime obsesif olmaya basladim, hayatimda baska hicbir konu yok. Eve ve ise ve hatta kendi kendime olmaya oyle alistimki, arkadaslarim biryerlere davet etse bile gidesim yok, aylardir makyaj yapmadim, banyo yapmak bile rutinimden cikti sadece eziyet haline geldi, hergun erteleye erteleye, bir gun ise kendimi zorlayarak yapiyorum.
Dedigim gibi yillardir yalniz yasiyorum ve her isimi kendim hallediyorum o yuzden aslinda hayatimda bir erkek olmasi bir ihtiyac olmadi hicbir zaman, sadece feminen duygularimla en azindan birilerinden hoslanabiliyor, flortlerimden yada iliskilerimden zevk aliyordum. Ama simdi 'amaan kim simdi bakim yapacak, suslenecek, mesajlasmaya disari cikmaya vakit ayiracak; safi kulfet' gibi hissediyorum. Hatta dahada otesi, internette falan onume aniden sarilan, yada opusen bir cift videosu yada fotosu cikinca, direk cikiyorum ordan rahatsizlik, tiksinti veriyor.
Fakat bazende, bir partner maddi ve manevi bir destek olur hayata, bakmaya devam etmelisin, ben niye bu hale burundum ve bu nereye kadar gidecek diye sorguluyorum.
Sizce bu donemsel mi? kendimi biraz zorlamam mi yoksa akisa mi birakmam gerekiyor? Ama ya akis hep boyle devam ederse?