Yalnızlığa alışmak

Yakinda 32 yasina girecegim. Bu gune kadar kendini begenen, ve flortoz olan bir insandim. Bir cok iliski denemem oldu. Hayatimda kimse olmasa bile bir konustugum kisi olurdu. Yada kalbimde yada aklimda biri olurdu. Kimse yokken bile icimde bir kipirti vardi, kadin kadin hissediyordum. Simdi son flortumden sonra 7 aydir ne kimseyle gorustum nede konustum, kimseden hoslanmadim, kimsede bana yaklasmadi, bu benim icin uzun bir sure ilk kez oldu :). Basta biraz zamana ihtiyacim var gibi geldi sonuncusunu aklimdan atmak icin ve attimda erkenden herzaman oldugu gibi. Oyle cok travmatik bittiginide soyleyemem yani icimde yada aklimda kalan birsey olmadi onunla alakali.

Ama bir sekilde, yalnizliga cok alistim, eve cok alistim (yillardir yalniz yasiyorum), isime obsesif olmaya basladim, hayatimda baska hicbir konu yok. Eve ve ise ve hatta kendi kendime olmaya oyle alistimki, arkadaslarim biryerlere davet etse bile gidesim yok, aylardir makyaj yapmadim, banyo yapmak bile rutinimden cikti sadece eziyet haline geldi, hergun erteleye erteleye, bir gun ise kendimi zorlayarak yapiyorum.

Dedigim gibi yillardir yalniz yasiyorum ve her isimi kendim hallediyorum o yuzden aslinda hayatimda bir erkek olmasi bir ihtiyac olmadi hicbir zaman, sadece feminen duygularimla en azindan birilerinden hoslanabiliyor, flortlerimden yada iliskilerimden zevk aliyordum. Ama simdi 'amaan kim simdi bakim yapacak, suslenecek, mesajlasmaya disari cikmaya vakit ayiracak; safi kulfet' gibi hissediyorum. Hatta dahada otesi, internette falan onume aniden sarilan, yada opusen bir cift videosu yada fotosu cikinca, direk cikiyorum ordan rahatsizlik, tiksinti veriyor.

Fakat bazende, bir partner maddi ve manevi bir destek olur hayata, bakmaya devam etmelisin, ben niye bu hale burundum ve bu nereye kadar gidecek diye sorguluyorum.

Sizce bu donemsel mi? kendimi biraz zorlamam mi yoksa akisa mi birakmam gerekiyor? Ama ya akis hep boyle devam ederse?

Bence kendinizi biraz zorlamanız iyi olur. Dışarı çıkmayı rutin haline getirmeye çalışabilirsiniz. Canınız istemese de zorlayıp çıkın ve sosyalleşin. Çünkü gittiğiniz yolun sonu iyi değil. Bir erkeğe ihtiyaç duymaktan çok sevilme, sohbet etme, romantizm vs. ihtiyaçlarımız var hepimizin. Siz konfor alanınıza çok alışmışsınız. Ama hayattaki en kötü şeylerden biri rahata alışmaktır.

Bence dönemseldir. Kendinizi gözlemleyin uzun sürerse bu nadas o zaman düşünürsünüz

İşinize odaklanmanız güzel, kariyerinizde başarılar dilerim.
Ancak sosyalleşmek de bir ihtiyaçtır; tıpkı yemek yemek, uyumak gibi.
Siz kendinizi, ihtiyaçlarınızı, duygularınızı göz ardı etmeye başlamışsınız. Bence de kendinizi zorlayın, dışarı çıkın, sevdiğiniz şeyleri yapın. Adı üstünde konfor alanı, bu şekilde rahat hissettiğinizi anladım ama konfora alışmak insanı zamanla köreltir.

Monotonluk ta iyi olmaz. Biraz dışarıda aktivite yapın.

Dönemseldir bence. Sürekli hayatımda biri var demişsiniz hiç kafanızı dinlememişsiniz ki yorucu bir durum bu şimdi bunu yapıyorsunuz işte. Kendinizi zorlamayın bence dinlenmeye ihtiyacınız var enerjiniz geldiğinde istediğiniz gibi davranırsınız ama kadın gibi hissetmek için illa etrafta bir erkek olması gerekmiyor bu bana yanlış geldi.

Bence bu durumun tadını çıkartın,şu an bu halinizle mutluysanız tehlike çanları duymuyorum ben.Hep flört halinde olmakta yorucu,evet dinç tutar her dakika her saniye bakımlı fresh olmanızı sağlar ama bunu kendiniz için de yapabilirsiniz evde mesela:)
Makyaj değil,cilt ve body bakımı yapın her gün,kaliteli güzel pijamaları giyin netflixte bir diziye başlayın mesela.Size iyi gelecek şeyleri yapın ve yaşayın.
Erkek olmuş olmamış sizden sonra gelmeli.Dünyanın sonu değil illa ki bir gün yeni bir şeyler yaşayacaksınız karşı cinsle ama şu an belki de daha iyi versiyonunuzun güncelleme evresi olarak bakabilirsiniz duruma

7 aydır biriyle görüşmemek normal bi süre değil mi zaten?

Aurora90 .!.:

Yakinda 32 yasina girecegim. Bu gune kadar kendini begenen, ve flortoz olan bir insandim. Bir cok iliski denemem oldu. Hayatimda kimse olmasa bile bir konustugum kisi olurdu. Yada kalbimde yada aklimda biri olurdu. Kimse yokken bile icimde bir kipirti vardi, kadin kadin hissediyordum. Simdi son flortumden sonra 7 aydir ne kimseyle gorustum nede konustum, kimseden hoslanmadim, kimsede bana yaklasmadi, bu benim icin uzun bir sure ilk kez oldu :). Basta biraz zamana ihtiyacim var gibi geldi sonuncusunu aklimdan atmak icin ve attimda erkenden herzaman oldugu gibi. Oyle cok travmatik bittiginide soyleyemem yani icimde yada aklimda kalan birsey olmadi onunla alakali.
Ama bir sekilde, yalnizliga cok alistim, eve cok alistim (yillardir yalniz yasiyorum), isime obsesif olmaya basladim, hayatimda baska hicbir konu yok. Eve ve ise ve hatta kendi kendime olmaya oyle alistimki, arkadaslarim biryerlere davet etse bile gidesim yok, aylardir makyaj yapmadim, banyo yapmak bile rutinimden cikti sadece eziyet haline geldi, hergun erteleye erteleye, bir gun ise kendimi zorlayarak yapiyorum.
Dedigim gibi yillardir yalniz yasiyorum ve her isimi kendim hallediyorum o yuzden aslinda hayatimda bir erkek olmasi bir ihtiyac olmadi hicbir zaman, sadece feminen duygularimla en azindan birilerinden hoslanabiliyor, flortlerimden yada iliskilerimden zevk aliyordum. Ama simdi 'amaan kim simdi bakim yapacak, suslenecek, mesajlasmaya disari cikmaya vakit ayiracak; safi kulfet' gibi hissediyorum. Hatta dahada otesi, internette falan onume aniden sarilan, yada opusen bir cift videosu yada fotosu cikinca, direk cikiyorum ordan rahatsizlik, tiksinti veriyor.
Fakat bazende, bir partner maddi ve manevi bir destek olur hayata, bakmaya devam etmelisin, ben niye bu hale burundum ve bu nereye kadar gidecek diye sorguluyorum.
Sizce bu donemsel mi? kendimi biraz zorlamam mi yoksa akisa mi birakmam gerekiyor? Ama ya akis hep boyle devam ederse?

Genişletmek için tıkla...

Hayatta karşı cinse manevi açıdan ihtiyaç duyulur ki zaten.dediğin gibi ben de illa ki biriyle irtibat hâlinde olayım diyordum ama biraz da biz itekliyoruz.kendi hâline bırakınca sonuç da bu oluyor maalesef.kimse kimseyle ilgilenmiyor.ben de aynı durumdayım valla.akşam 4 ten sabah 7 ye kadar hiç sıkılmadan uyuduğumu biliyorum.saatlerce hiçbir şey yapmadan koltukta oturuyorum bazen. yemek bile yemiyorum.keşke sosyal açıdan daha gelişmiş bir yerde yaşasaydım.çok acıyorum bazen kendime ve benim gibi olanlara.

Evden çıkın

dönemseldir
bende bu durumdayım birkaç aydır
benim senden farkım ben sürekli hayatında biri olan bi kadın olmadım hiçbir zaman
daha bugün arkadaşımla konuştuk bu yalnızlık konusunu
o da uzun zamandır piyasada yoktu yalnızdı , artık birileriyle tanışası gelmiş
benim gelmiyor mesela ama ben çok kötü bi ilişkiden çıktım
çok kötü şeyler yaşadım sıfırdan yeni birine güvenmek tanımak inanılmaz zor ve korkutucu geliyor bana
partner denen şeyi de hayatına aldığına değmeli bence
sırf oyalanmak için sevgili yapılmaz
gerçekten heyecanlandırmalı insanı
bi mesajına bile kalbin atmalı öyle biri olsunda kim olursa olsun modu olmuyor