- 1 Aralık 2014
- 1.497
- 1.001
- 103
Ben 39 yasinda bir anneyim.Birde kiz cocugum var. Bundan 5 sene önce bosandim. Ihaneti af etmedim. Hayatima kimseyide almadim. Icime sinmedi kimse birde galiba ben istemedim. Ama eminim dogru ve düzgün icime sinen bir kisi olsa tanimak isterdim. Bosandigimda kizim 5 yasindaydi. Bugün 11 yasinda artik. Yani cok kücük tü. Kendimi ona adadim. Beni zorlayan huylari var cani sagolsun. Yemek secme önergenlik sorumluluk üstlenmemesi vs birde benim aileme hem duygu hem mesafe olarak ta uzak olmam bütün bunlar beni cok yordu. Bazen hüzünleniyorum. Zaten genel olarak mutsuzum. Buraya 2 sene önce tasindik. Burada yasamaktan cok sükür cok memunum ama bu mutlu olmaya yetmiyor. Haliyle burada arkadaslarimda yok.Böyle iste. Bazen de ömür boyu yalnizmi olacagim düsüncesi oluyor. Evlilige cok uzagim cünkü yasadigim evlilik böyleydi. Sanki cok asik olmam lazim evlilige sicak bakabilmem icin. Ama sevgililik icinde sınırlarım var. Yani onada ne kadar bir erkek dayanir. Bilmiyorum iste. Girdap gibi bir sey. Var mi tavsiyeleriniz? Sizde durumlar nasil?