asutaycım çok çok geçmiş olsun.ALLAHTAN ÜMİDİNİZİ KESMEYİN canım.o öyle büyükki...sabır sadece,ve ölümü bir yok oluş olarak düşünmeyin,hepimiz orada buluşacagız bir gün,ama herkesin bir sırası var işte.biz2005 yılında 32 yaşında amcamın oglunu kalp krizinden kaybettik.daha sonra çok sevdigimiz bir aile dostu ablamızın eşini aynı yine kalp krizinden oda o 40 bile degildi..en son teyzemin oglunu geçen yıl kaybettik oda 34 yaşında siroz oldu ve hayatı boyunca içkiyi elinden bırakmayan biriydi çok severdik çok iiyiydi ama içki işte..ALLAH bu içkiyi çıkaranın cezasını versin.şimdide teyzemin oglundan sonra babasına aynı şeyden hasta ve doktorlar eve göndermiş dün.3 güne ya çıkar ya çıkmaz demişler..offf çok zor arkadaslar.ben bu ölüm haberlerine öyle alıştım ki.ilk oldugunda kabullenemiyoruz duydugumuz ande,saçımızı başımızı yoluyoruz ama sonra insan mecburen alışıyor ve artık ölümlere çok üzülmek yerine metanetli oluyor.ölenlerin aglamaya degil bol bol duaya ihtiyacları var çünkü.sanki bizim basımıza hiç gelmicekmiş gibi düşündügümüz için belki de çok üzülüyoruz.ama ALLAH sabrını veriyor inanın.ALLAH sizi ve tüm sevdiklerinizi korusun ve saglıklı uzun ömürler versin...