- 30 Ocak 2017
- 12.690
- 193.887
Merhaba arkadaşlar.. Birlikte büyüdüğüm ve çok samimi olduğum arkadaşımla artık görüşmüyoruz. Daha doğrusu o şuanda bana karşı son derece kinlenmiş durumda. Yaşadığımız olay buna değer miydi, birde sizin görüşünüzü almak istiyorum.
Arkadaşımla, ben evlendikten sonra farklı bir semte taşındığım için eskisi kadar sık görüşemiyorduk. Ama sık sık telefonlaşıyorduk. Birbirimize çok rahat şekilde sıkıntılarımızdan bahsedebiliyor, bazen yeri gelince birbirimize olumlu olumsuz eleştiriler yapabiliyorduk. Bunları da yanlış anlamak yerine, birbirimiz için yaptığımız iyilikler olarak görüyorduk. "Şu şekilde yapsan daha iyi olur" "Bazen fevri olabiliyorsun dikkatli olmalısın" gibi..
Yakın zaman da arkadaşımın hemen karşı apartmanında oturan anneme ziyarete gittim. Sonra da onu görmek için dışarı çıktım. Balkondaydı. Üstünde bir sütyen vardı. Sütyenin ortasından inen incecik bir kumaş mini eteğe bağlanıyordu. Elbise mi gecelik mi pek anlaşılmayan bayağı dekolteli bir şeydi. Arkadaşım normal de rahat bir kızdı evet bazen açık giyindiği olurdu, ama onu hiç böyle görmemiştim. Tabi ki giyinebilir kendi tercihi.. İnsanlar açık ya da kapalı giyinebilir. Kimseyi yargılayamam bu konuda. Ama açıkçası mütevazi mahallemizde dar sokaklar arasında, çevresi erkek kuaförleriyle dolu bir balkonda o şekilde durması.. Kahve de hemen karşısında. Annesi babası karışmamış bana laf düşmüyor. Ama onun için söylenenleri duyduğumda zoruma gitti. Çünkü onu çok seviyordum ve sahiplendim elimde olmadan. Direk o koruma iç güdüsü duygularım öne geçti.
Arkadaşımın hemen karşı caddesinde bir grup genç onun hakkında konuşuyordu.
"Şu kızı görüyor musun"
"O ne giymiş ya"
"Giymemiş oğlum ne giyinmesi"
"Maşallah ..........." falan pis pis laflar. Gelen geçen bakıyor. Arkadaşm hiç rahatsız olmuyor. Ben oldum ama. Evlerine gittiğimde önce havadan sudan konuştuk. Aradan 2 saat geçti ben kibarca söyledim söylemek istediğimi. Canım beni yanlış anlama, seni ne kadar çok sevdiğimi bilirsin. Seni kıracak bir şey söylemek istemiyorum. Ama bir şey duydum benim zoruma gitti. Dışarısı pislik kaynıyor biliyorsun. Tabi ki özgürsün ama milletin ağzıda durmuyor. Açıkçası duyunca zoruma gitti seni korumak istedim dedim. "Ne duydun ki" dedi. Söyledim bende. Aramızda böyle şeylerin saklısı olmuyordu zaten. Birbirimize açık olabiliyorduk kendimizi kasmadan. Ama ben yinede biraz kastım kendimi.. Yanlış anlaşılmaktan çok korktum ve korktuğum da aynen başıma geldi. "Ne demek istiyorsun açık söyle" dedi. "Canım bir şey demek istemiyorum. Sadece bu mahalleyi bilirsin. Evinde istediğin gibi dolaşmak hakkın. Bende evde neler giyiniyorum. Ama balkon gibi herkesin görebileceği yerlerde biraz daha dikkatli olmamız gerekiyor. Sen çok güzel bir kızsın ben sadece seni korumak istiyorm" dedim. Üzüldüm ben..
Ama arkadaşım son derece sert bir tavırla "Sen bana ne diyorsun? Ben o.....pu muyum?" Ne biçim bir ima yapıyorsun gibi konuştu. Ama ona karşı hiç kırıcı değildim. Belki üstüme vazife değildi ama ne bileyim.. Aptal bir şekilde o haddi buldum kendimde. En ufak art niyet yoktu içimde.
Baktım yanlış anladı, kusura bakma beni yanlış anladın gibisinden konuştum kendimi açıkladım. Ama ortalığı ayaga kaldırdı. İnanın hiç böyle tepkileri olan bir kız değildi. Biz birbirimize neler söylerdik, birbirimizi anlardık. Ona ne oldu bilmiyorum. Aradan 3 ay geçti telefonlarıma cevap vermiyor, sağdan soldan engelliyor. Aramıza birden set çekti. Yılların arkadaşlığını harcamaya değer miydi? Siz ne düşünüyorsunuz..
Arkadaşımla, ben evlendikten sonra farklı bir semte taşındığım için eskisi kadar sık görüşemiyorduk. Ama sık sık telefonlaşıyorduk. Birbirimize çok rahat şekilde sıkıntılarımızdan bahsedebiliyor, bazen yeri gelince birbirimize olumlu olumsuz eleştiriler yapabiliyorduk. Bunları da yanlış anlamak yerine, birbirimiz için yaptığımız iyilikler olarak görüyorduk. "Şu şekilde yapsan daha iyi olur" "Bazen fevri olabiliyorsun dikkatli olmalısın" gibi..
Yakın zaman da arkadaşımın hemen karşı apartmanında oturan anneme ziyarete gittim. Sonra da onu görmek için dışarı çıktım. Balkondaydı. Üstünde bir sütyen vardı. Sütyenin ortasından inen incecik bir kumaş mini eteğe bağlanıyordu. Elbise mi gecelik mi pek anlaşılmayan bayağı dekolteli bir şeydi. Arkadaşım normal de rahat bir kızdı evet bazen açık giyindiği olurdu, ama onu hiç böyle görmemiştim. Tabi ki giyinebilir kendi tercihi.. İnsanlar açık ya da kapalı giyinebilir. Kimseyi yargılayamam bu konuda. Ama açıkçası mütevazi mahallemizde dar sokaklar arasında, çevresi erkek kuaförleriyle dolu bir balkonda o şekilde durması.. Kahve de hemen karşısında. Annesi babası karışmamış bana laf düşmüyor. Ama onun için söylenenleri duyduğumda zoruma gitti. Çünkü onu çok seviyordum ve sahiplendim elimde olmadan. Direk o koruma iç güdüsü duygularım öne geçti.
Arkadaşımın hemen karşı caddesinde bir grup genç onun hakkında konuşuyordu.
"Şu kızı görüyor musun"
"O ne giymiş ya"
"Giymemiş oğlum ne giyinmesi"
"Maşallah ..........." falan pis pis laflar. Gelen geçen bakıyor. Arkadaşm hiç rahatsız olmuyor. Ben oldum ama. Evlerine gittiğimde önce havadan sudan konuştuk. Aradan 2 saat geçti ben kibarca söyledim söylemek istediğimi. Canım beni yanlış anlama, seni ne kadar çok sevdiğimi bilirsin. Seni kıracak bir şey söylemek istemiyorum. Ama bir şey duydum benim zoruma gitti. Dışarısı pislik kaynıyor biliyorsun. Tabi ki özgürsün ama milletin ağzıda durmuyor. Açıkçası duyunca zoruma gitti seni korumak istedim dedim. "Ne duydun ki" dedi. Söyledim bende. Aramızda böyle şeylerin saklısı olmuyordu zaten. Birbirimize açık olabiliyorduk kendimizi kasmadan. Ama ben yinede biraz kastım kendimi.. Yanlış anlaşılmaktan çok korktum ve korktuğum da aynen başıma geldi. "Ne demek istiyorsun açık söyle" dedi. "Canım bir şey demek istemiyorum. Sadece bu mahalleyi bilirsin. Evinde istediğin gibi dolaşmak hakkın. Bende evde neler giyiniyorum. Ama balkon gibi herkesin görebileceği yerlerde biraz daha dikkatli olmamız gerekiyor. Sen çok güzel bir kızsın ben sadece seni korumak istiyorm" dedim. Üzüldüm ben..
Ama arkadaşım son derece sert bir tavırla "Sen bana ne diyorsun? Ben o.....pu muyum?" Ne biçim bir ima yapıyorsun gibi konuştu. Ama ona karşı hiç kırıcı değildim. Belki üstüme vazife değildi ama ne bileyim.. Aptal bir şekilde o haddi buldum kendimde. En ufak art niyet yoktu içimde.
Baktım yanlış anladı, kusura bakma beni yanlış anladın gibisinden konuştum kendimi açıkladım. Ama ortalığı ayaga kaldırdı. İnanın hiç böyle tepkileri olan bir kız değildi. Biz birbirimize neler söylerdik, birbirimizi anlardık. Ona ne oldu bilmiyorum. Aradan 3 ay geçti telefonlarıma cevap vermiyor, sağdan soldan engelliyor. Aramıza birden set çekti. Yılların arkadaşlığını harcamaya değer miydi? Siz ne düşünüyorsunuz..
Son düzenleme:
