öncelikle çocuğun korkusunu kabul etmelisin. Bunun bahane olduğunu düşündüğünü okudum.
Çocuk korkuyorum dediğinde soru sormak genelde işe yaramaz çünkü çocuk zaten bilmediğinden korkar.
Önce korkusunu ona tanımlaman işe yarayabilir. Örneğin gece korkuyor;
evet karanlık olduğunda korkuyorsun.
Gölgelerden korkuyorsun
sessizlik seni korkutuyor.
Yalnız uyuduğunda korkuyorsun
odandaki oyuncakların gölgeleri seni korkutuyor
dolabın büyüklüğü seni korkutuyor gibi gibi... Tahmin oyunu gibi düşün bunu.
bu konuyu merakla incelediğinde bir anne olarak korkunun sebebini keşfedeceğini düşünüyorum.
Korkusunu kabul etmek bile onu rahatlatacaktır. Sebebini bulmak daha da rahatlatır.
Hiç bir şey demeden o korkuyorum dediğinde evet korkuyorsun demen bile müthiş iş görür ki buna aynalama deniliyor.
Önceliğimiz duyguyu kabul etmek, çocuğun da duygusunu yaşamasına izin vermek ona alan tutmak.
Çocuğun burada açık bir ihtiyacı var dile getiremediği. Duyunun içerisinde yeterince kalmasına fırsat verirsen ihtiyacı ortaya çıkacaktır. Sonra çözüme gidebilirsin.
Burada senin duyguna da bakmak lazım o sana korktuğunu söylediğinde sana neler oluyor ?