Vefasızlık hep mi vardı?

Merhaba kızlar dertleşmek istedim.
Ara ara terapiye gidiyorum, insanlardan soğuduğum için yalnızlaştığımı farkettim Neden herkes bu kadar vefasız?

Kimisi tüm derdini, tasasını anlatır, tüm içini akıtır sonra mutlu zamanlarında aramaz olur. Bu tarz arkadaşlarımı sadece işi düştüklerinde aradıklarını da söyleyerek çıkardım hayatımdan.

Kuzenim vardı dert ortağıydık, yanında oldum hep, ayrı şehirlerdeyiz ama telefonda saatlerce konuşurduk, boşanma sürecinde hep yanında oldum, manevi desteğin yanında maddi destekte bulundum, borç olarak aldı sözde bazılarını ödemedi. 2-3 senedir hiç aramaz, ben de aramam. Bahanesi de çok yoğunmuş annesi anneme öyle diyor.

Eski aile dostumuz, çocuk da benim çocukluk arkadaşım sayılır benden küçüktü tabi, babası öldü. Haline o kadar üzüldüm ki ya çalışacaktı ya okuyacaktı. Ben destek olmak istedim okulu bitene kadar burs verelim dedik, birkaç kez aradı okulum şöyle diye ben de arayıp sordum ilk 6 ay, sonra hiiiç aramadı okulu bitti mi bitmedi mi bilmiyorum. Söz verdiğimiz süre(2 yıl) bursunu ödedik ama ne aramak ne bişey.

Eşime bakıyorum o benden beter Artık dedim ne kimsenin sürekli derdini dinlerim, ne iş, para konularında yardımcı olurum. Herkes kendine baksın. Sen de öyle yapıcaksın. Aile dışından kimseye güvenmek yok. Hassasım yani biri derdini anlatınca çözmek zorunda hissederdim kendimi salak gibi ama şimdi direkt uzaklaşıyorum. Biri sürekli derdini anlatınca, ya da direkt yardım isteyince(maddi olmak zorunda değil) siz de çekiyor musunuz kendinizi?

Ailecek son 4 senedir vefasız ve nankorlerle sinaniyoruz. Hayatımız boyunca hep vermişiz. Bir an durup dusunmemisiz. Meğer ne salakmisiz. Can dediklerimiz bizden nemalandikca(maddi ve manevi ) iyilermis.
Anlatsam gücüm yok ama inanılır gibi değil yaptıkları. Herkese iyilik yapmak, her derdine koşmak enayilikmis. İyilik ile enayilik arasında ince bir çizgi varmış meğerse. Biz fazla fedakarlık yapıp kendimize ihanet etmişiz.
Umrunuzda olmasın. Malesef öyle bir noktaya getiriyorlar insanı.

Bigjetplane .!.:

Merhaba kızlar dertleşmek istedim.
Ara ara terapiye gidiyorum, insanlardan soğuduğum için yalnızlaştığımı farkettim Neden herkes bu kadar vefasız?

Kimisi tüm derdini, tasasını anlatır, tüm içini akıtır sonra mutlu zamanlarında aramaz olur. Bu tarz arkadaşlarımı sadece işi düştüklerinde aradıklarını da söyleyerek çıkardım hayatımdan.

Kuzenim vardı dert ortağıydık, yanında oldum hep, ayrı şehirlerdeyiz ama telefonda saatlerce konuşurduk, boşanma sürecinde hep yanında oldum, manevi desteğin yanında maddi destekte bulundum, borç olarak aldı sözde bazılarını ödemedi. 2-3 senedir hiç aramaz, ben de aramam. Bahanesi de çok yoğunmuş annesi anneme öyle diyor.

Eski aile dostumuz, çocuk da benim çocukluk arkadaşım sayılır benden küçüktü tabi, babası öldü. Haline o kadar üzüldüm ki ya çalışacaktı ya okuyacaktı. Ben destek olmak istedim okulu bitene kadar burs verelim dedik, birkaç kez aradı okulum şöyle diye ben de arayıp sordum ilk 6 ay, sonra hiiiç aramadı okulu bitti mi bitmedi mi bilmiyorum. Söz verdiğimiz süre(2 yıl) bursunu ödedik ama ne aramak ne bişey.

Eşime bakıyorum o benden beter Artık dedim ne kimsenin sürekli derdini dinlerim, ne iş, para konularında yardımcı olurum. Herkes kendine baksın. Sen de öyle yapıcaksın. Aile dışından kimseye güvenmek yok. Hassasım yani biri derdini anlatınca çözmek zorunda hissederdim kendimi salak gibi ama şimdi direkt uzaklaşıyorum. Biri sürekli derdini anlatınca, ya da direkt yardım isteyince(maddi olmak zorunda değil) siz de çekiyor musunuz kendinizi?

Genişletmek için tıkla...

Ben uzun zamandır "amannnn" modundayim