Vajinismuslara özel

Arkadaşlar çok fazla vajinismus muhabbeti görünce ben de bir şeyler paylaşmak istedim.
Ben şu an vajinismus değilim ama sizi anlayabiliyorum çünkü ilk ilişkimde ben de çok zorlanmıştım. Şöyle ki ilk denemede çok kasildim korktum ve tam birleşme sağlanmadan bitirmiştim. İkinci denememizde de yine çaba gösterdik ama ben psikolojik olarak hep acıyacak, orası çok küçük nasıl içine penis girecek çok zor gibi düşüncelerle yine içime alamamıştım. Eşim destek olmaya yardımcı olmaya çalışıyordu ama ben kafamda öyle şartlanmıştım. Bu mevzuda çok haklıyım bence çünkü düşünsene daha önce vajinana bir şey girmemiş evleniyorsun bir anda bu işler mevzular falan zor yani. Neyse, o siralar annemle falan konuşuyorduk o hep soruyordu nasılsın birlikte olabildinjz mi falan filan. Ben de anlatıyordum olmadığını korktuğumu işte annem biraz anlattı bana şöyle yap bir şey olmaz korkacak bir şey değil herkesin başına geldi abartılacak bir şey yok gibi şeyler dedi. Ondan biraz cesaret aldım, o sıralar yine denedik bu sefer artık benim de sabrım taştı ne olacaksa olsun dedim sinirlendim biraz gözümü kararttim o an hiç kendimi kasmadan kendimi bıraktım ve sonunda girdi (bunların hepsi 1 haftada oldu). Ama şöyle başta penisin tamamı girmemişti, bu böyle 4-5 ilişki boyunca devam etti. Sonra alıştıkça hepsini içime alabilmeye başladım, zamanla oldu bende yani her şey. Şunu da ekleyim ilişkinin ilk 2-3 ayı pek zevki falan anlayamadım daha tam oturmamış gibiydi bir şeyler yine zamanla 6 aydan sonra falan artık iyice alıştım zevk almaya falan o zaman başladım gerçekten zaman alan bir süreç ama herkesin dediği gibi tamamen psikolojik.. Kafanızda şöyle kurun "Amaaan ne olacaksa olsun artık bıktım be ölecek değilim ya yeterrrr" işte kendi deyiminizle ne derseniz.
Son olarak yetiştiğimiz toplum, tabular, korkular, duyduğumuz anılar malesef böyle sonuçlar doğuruyor bize düşen soğuk kanlı olup başaracağına inanmak:)