Merhaba ben de burası sayesinde yenenlerdenim hikayemi başta anlatmıştım ama yeni gelenler için tekrar anlatmak istiyorum ben üç buçuk senelik evliyim ve gerçekten çok ileri derecede bir vajinismus hastasıydım bu siteyi 2019 yılında keşfedip ama asla cesaret edemeyen biriydim vajinismus üzerine psikolog destekleri aldım hiçbir işe yaramadı artık eşim de ben de kendimizi çok ümitsiz hissediyorduk hatta az önce bir arkadaşımızın yazısını okudum benim eşim de bana aynı şeyleri söylüyordu ben artık kabullendim biz hiçbir zaman normal evliler gibi olmayacağız bizim asla çocuğunuz olmayacak gibi şeyler söyleyip sürekli beni suçluyordu ve ben parmağımı bile kessem ufacık bir kesikte bile oturup ağlayan bir insandım artık canıma tak etmişti tekrardan bu gruba girdim bir aparattan söz ediliyordu eşime bunu anlattım eşim yine benimle olumsuz konuştu o da işe yaramayacak boşuna alıyoruz gibi şeyler söylemişti ben önce beynimdeki düşüncelerden kurtulmak için psikolog yardım almaya başladım ve orada doktorumu anlattığımda sürekli kendimi suçluyorum eşime karşı suçluyum dediğimde bana neden diye sormuştu ben de onun isteklerini karşılayamıyorum beni aldatır diye çok korkuyorum demiştim ve doktorum bana asla kendini suçlama kendini suçlamaya devam edersen bundan asla kurtulamazsın önce kendini affetmeyi öğrenmen gerekiyor dedi ve ben 1 ay sonra artık düşünce olarak kendimi suçlamıyordum önce kendimi bu hastalığı yeneceğime inandırdım destek alarak tabii ben destek alırken eşimle de sürekli konuştum artık beni suçlayıp benimle böyle konuşmamasını söyledim daha sonra kendim yine cesaret edemediğim için eşimle beraber aparatları denemeye başladık her aparatta başarılı olduğumda o şaşkınlıktan ve mutluluktan ağlıyordum en çok 4. aparatla çalıştım inanın 1 ay sadece 4le çalıştım artık çok rahattım ve eşli denemeye sıra gelmişti ben heyecandan ya olmazsa korkusundan denemek istemedim eşim çok ısrar etti ben de ona bak bugün olmazsa sakın benim moralimi bozacak şeyler söyleme hiçbir şekilde olumsuz tek kelime etme demiştim olacağını da düşünerek başlamamıştım aslında ama o an hiç kasılmadım tabii heyecandan nefes egzersizlerini falan unuttum sadece ıkına bildiğim kadar ıkındım o ilk giriş kısmında biraz zorlandım ama o kadar kolay oldu ki çok şaşırdım hatta eşime daha ne kadar var diye sorduğumda bitti dedi nasıl yani oldu mu dedim evet dedi ikimiz de o kadar şaşkındık ki hatta ben korktuğum için aparatları denerken vemcaine sprey ve anestol krem bile almıştım hepsini de kullandım eşimle İlk denemede de kullandım aparatı bile hemen bırakmadım bir hafta önce 4. aparatla daha sonra eşli deniyorduk spreyi de bir süre kullandım bir hafta sonra aparatı 3 hafta sonra spreyi bıraktım ben en baştan beri sprey kullandığım için onun bir etkisi var zannediyordum bıraktığımda anladım ki aslında sprey uyuşturmuyormuş ama beynim uyuşturuyor diye düşündüğü için kendimi rahat hissediyordum bırakınca anladım ama pişman değilim
sonuçta onların da bana katkısı oldu ve biz bunu yendiğimize 2 gün inanamadık sonra oturup bu kadar sene bunun için mi acı çektim diye ağladım ve şimdi bebek hayalleri kuruyoruz bu çok güzel bir duygu inşallah hepiniz bir an önce yenersiniz gerçekten biz yenenler sizleri çok iyi anlıyoruz ve psikolojinizi tahmin ediyoruz sizin için dua ediyorum tabii bu evrede eşlerinizin desteği de çok önemli maalesef her kadın şanslı olamıyor ben zamanında çok suçlandım he bu arada yanlış anlaşılmasın eşim aslında gerçekten çok iyi bir insan benim bir dediğimi 2 etmiyor sağ olsun sadece bu konuda bana açıklaması şuydu sen hırs yap ve bunu bu şekilde yen diye yaptım diyor ne kadar doğruysa
ben hiç ummadığım anda serçe parmağımı yapabilmiştim. Gidip direkt eşime sarilmistim yapabiliyorum diye
