üzüntü,mutsuzluk ve hamilelik...

öncelikle merhaba...bu siteyi biraz geç keşfettim ama bulduğuma da sevindim...bundan sonra güzel paylaşımlarla beraber oluruz inşallah..ben 19 hafta 2 günlük hamileyim...cinsiyetini henüz bilmiyorum..hayırlı ve sağlıklı bir evlat duasıyla benim ve tüm hamile arkadaşlarım için...dünyanın en güzel duygusudur heralde annelik ve ben bir anne adayı olarak yeteri kadar heyecanlı değilim...genelde hep üzgünüm...karnımdaki bebeğin sevincini hissedemiyorum o yüzden...eşimle sıkıntı yaşıyorum..onunla mutluyken hamileliğimi anlıyorum ve bebeğimle konuşuyorum ama eşimle sıkıntılıyken ne bebeği düşünüyorum ne anneliği ne de başka birşeyi...hatta doktorda kalp atışlarını duyduğumda bile yeteri kadar heyecanlanmadım...bu durumu bebeğim hissediyordur kesin ve bunun için de üzülmeye başladım...benim durumumda olanlar var mı yada tecrübeli olupta bana öneri ve nasihat verecek olanlar...paylaşırsanız müteşekkir kalacağım...

canım üzüntüsü sıkıntısı olmayan ev malesef yok denecek kadar az. elimizdekilerin değerini bilmemiz gerekiyor. ne güzel bir hamilelik geçiriyorsun, allahım inşallah tamamına erdirir kucağına da alırsın. bebeğinin anne karnında geçirdiği bu günler inan bana çok çok önemli. hem fizyolojik hem psikolojik olarak. ona yansıdığını bile bile üzme kendini. erkekler malesef çok acımasız olabiliyor bazen. umursama, hiç takma kafana. konuşsun konuşsun geçsin. önemli olan sen ve bebeğinsiniz. ben ilk hamileliğimin tadını çıkaramamıştım bu yüzden. şimdi bu hamileliğimde hiiiiiiç tınmıyorum. sende takma. bu günler geri gelmicek kendi değerini bil. a.s.

canım bence bu durumu eşine anlatmalısın ki o da bu dönemde üstüne fazla gelmesin seni üzmesin.malum hamilelikte hormonlarımız değiştiği için daha alıngan daha kırılgan olabailiyoruz.bende normalde biraz sinirli gerign bi insanım ama eşim sağolsun hamileyken hep idare etti beni ben kızdım o sustu hep.bu da işimizi kolaylaştırdı.
ama ne olursa olsun hiçbişeyi kafana takma çünkü o kadar güzel o kadar heyecanlı günler bekliyo ki seni şimdiden tadını çıkarmaya başla bence.tamamen bebişine konsantre ol.
umarım sağlıcakla kucağına alırsın bebişini.

canim birde cok isteyipte cocuk sahibi olamayan kardeslerimizide düsün...senin yerinde olmak icin can atan ve malesef olamayan arkadaslarimizi düsün..ayrica cocuk sahibi olmayi isteyen bir cift olarak sorumluluklarinizi almak zorundasiniz.her türlü üzüntü bebegini etkiler ve ileride psikolojik problemleri olmasina neden olabilir..lütfen kendini üzme ve esinle birlikte konusarak buna bir cözüm bulmaya calisin...

canım hepimiz aynı dönemden geçiyoruz bu konuyu ancak eşinle çözebilirsin şu dönemde anlayış göstermesi gereken kişi eşin sana en büyük desteği o werir.ona bir ewlat wereceksin bu duyguyu hissetmesini sağla bence.bu gebelik dönemini tek başına yaşama onunda duygusal anlamda yaşamasına izin wer.iş sana düşüyor bu konuda biraz.sana we çocuğunuza karşı sorumluluğu hissetmeye başlamalı... senin tüm çabana rağmen hala üzüyorsa seni sen kafana takmıycaksın nekadar mümkün olur meçhul ama bebeğinle bul mutluluğu sana kalıcak tek gerçek o çünkü...

bencede canım bende arkadaşların dediğine katılıyorum sıkma canını bak bende olsa bir hisset içimde onun mutluluğunu diyorum ya sıkıntını derdini hepsini boş ver sen karnındaki bebişini düşün olumsuz şeyler düşünme boş ver ya takma kafaya sen bebeğin olduğunda gelecekle ilgili hayallerini kur.eşiyle sıkıntılı günler geçirmeyen kimse yok ki ve her hamilelik döneminde bayanların bir çoğu eşiyle sorun yaşar etrafımda çok gördüm.herşeye pozitif bak içinde o meleğide pozitif biri yap.ne dim artık Allah yar ve yardımcın olsun.İnşallah hayırlısıyla Allahım banada nasip eder

İşte annelik bu noktada başlıyor canım....

Öncesinde herşeyin eşin ve senin arandaydı üzüntünüz, sevinciniz....

Şimdi bir bireyiniz daha var ve sen herşeyini ikiye bölmek zorundasın....

Eşinle olan sıkıntılarına gelince detayı bilmediğim için bence oturun konuşun ortak noktaları bulun...

Sen birde hamileliğin hassasiyetinide taşıyorsun şimdi sana destek olması lazım eşinin....

Allah tamamına erdirsin canım....

tsk ederim ilginiz ve desteğiniz için...moral oldu yazdıklarınız...ben ailemden uzaktayım ve eşimden başka arkadaşım sırdaşım ve yakınım yok..ondan çok şey bekliyorum belkide...eve geç gelmesi bile problem oluyor tüm gün yalnız olduğum için..o da çalışması gerektiğini söylüyor haklı olarak...ama kendimi çok yalnız hissediyorum,psikolojim bozuldu ve nerdeyse 2 günde bir o veya bu sebepten dolayı tartışıyoruz,bağrışmalar oluyor devamlı..bebeğimiz tüm bunlara tanık oluyor biliyorum ve duyuyor bağrışmalarımızı...ve bunun içinde ayrıyeten üzülüyorum....annelik sıfatı olmadığını düşünüyorum kendimde...

jesuisgrossesse .!.:

tsk ederim ilginiz ve desteğiniz için...moral oldu yazdıklarınız...ben ailemden uzaktayım ve eşimden başka arkadaşım sırdaşım ve yakınım yok..ondan çok şey bekliyorum belkide...eve geç gelmesi bile problem oluyor tüm gün yalnız olduğum için..o da çalışması gerektiğini söylüyor haklı olarak...ama kendimi çok yalnız hissediyorum,psikolojim bozuldu ve nerdeyse 2 günde bir o veya bu sebepten dolayı tartışıyoruz,bağrışmalar oluyor devamlı..bebeğimiz tüm bunlara tanık oluyor biliyorum ve duyuyor bağrışmalarımızı...ve bunun içinde ayrıyeten üzülüyorum....annelik sıfatı olmadığını düşünüyorum kendimde...

Genişletmek için tıkla...

canım ya öyle düşünme benimde sorunlarım var benim eşim biraz duygusuz öyle konuşmayla yok hamilelik yok bunalım falan dinlicek birisi değil 9 haftalık hamileyim daha sevincini bile yaşayamadım dur diyo doğsunda ondan sonra sevin hep umtlarımı kırıyo ama o işe gittiği zaman konuşuyorum bebeklerimle onlarıda kendimide iyi hissettirmeye çalışıyorum çok üzülüyorum eşimin destek olmadığına ama benim meleklerimin aslan gibi anneleri var kimseye ihtiyacımız yokki sitede çok arkadaşım var dertleştikçe uzaklaşıyorum sıkıntılardan çok güzel bi paylaşım allah herkesten razı olsun

jesuisgrossesse .!.:

öncelikle merhaba...bu siteyi biraz geç keşfettim ama bulduğuma da sevindim...bundan sonra güzel paylaşımlarla beraber oluruz inşallah..ben 19 hafta 2 günlük hamileyim...cinsiyetini henüz bilmiyorum..hayırlı ve sağlıklı bir evlat duasıyla benim ve tüm hamile arkadaşlarım için...dünyanın en güzel duygusudur heralde annelik ve ben bir anne adayı olarak yeteri kadar heyecanlı değilim...genelde hep üzgünüm...karnımdaki bebeğin sevincini hissedemiyorum o yüzden...eşimle sıkıntı yaşıyorum..onunla mutluyken hamileliğimi anlıyorum ve bebeğimle konuşuyorum ama eşimle sıkıntılıyken ne bebeği düşünüyorum ne anneliği ne de başka birşeyi...hatta doktorda kalp atışlarını duyduğumda bile yeteri kadar heyecanlanmadım...bu durumu bebeğim hissediyordur kesin ve bunun için de üzülmeye başladım...benim durumumda olanlar var mı yada tecrübeli olupta bana öneri ve nasihat verecek olanlar...paylaşırsanız müteşekkir kalacağım...

Genişletmek için tıkla...

Evet üzünülmeyecek bi durum degil. Ama sen kendini yalnizca bebegine odakla ve onunla ilgili hayaller kur. Onunla yasamak istedigin herzaman bekledigin seylerin hayalini kur. Bebisine odaklan canim. Böylelikle üzüntün büyük bi miktar azalicaktir. hihoyyyt

Ah şu erkekler al birini vur ötekine hepsi aynı...ne kadar takma kafana desekte takıyoruz...ben eşim yüzünden kürtaj olmak zorunda kaldım hemde ilk gebeliğimdi bi anlık öfkeme yenildim şimdi çok pişmanım keşke diyorum ama çok geç...şimdide çok istiyoruz ama 6 aydır olmuyor...demem şu ki erkek milleti hep aynıdır...boşvereceksin önemli olan sen ve meleğin bunu hep düşün canım bütün arkadaşlara katılıyorum ...ama senide çok iyi anlıyorum...lütfen mutlu ol...

ah canım hep aynı muhabbetler hiç üzme kendini diycem ama bende aynı şeyleri yaşıyorum eşim ilgili olmasına rağmen hep daha fazlasını istiyorum bende ailemden uzaktayım belkide bu yüzden çok ilgi bekliyorum ama kimse beni anlamıyo doğumuma 20 gün kaldı ve ben 2 günde bir nerdeyse problem çıakrtıyorum elimde değil çok kaygılarım var doğumu düşünüyorum aile problemlerimiz var bebeğim sağlıklı olucakmı bi sürü şey aklımda artık kabus gibi oldu günlerim sanırım bi psikolojik desteğe ihtiyacım var ağladıkça daha da ağlıyorum bebeğim hareket ediyo onu üzüyorum diye daha çok duygulanıyorum bilmiyorum kafayı yemek üzereyim.ama eşimin hakkını yiyemem biraz doyumsuzum galibakafamçokkarıştı

arkadalar ne güzel yazmışsınız.benimde ailem yok evlendim belki bi ailem olur diye severek isteyerek tabiki zorla yada mecburiyetten değil.ama okadar pişmanım ve mutsuzum ki.26 haftalık hamileyim ve bi oğlum olucak.keşke benimde sizler gibi sadece ilgisizlik yada doyumsuzluk olsaydı ama ne yazıkki değil.eşimin beni sadece taşıyıcı olarak görmesi ve sevmediğini bilmek ve üstüne sürekli aldatılmak okadar çok yıprattıki artık oğlumla bile mutlu olamıyorum.ağlamaktan bıktım.yaşla ağlamasam için için ağlıyorum.oğluma konuşabildiğim tek şey her düzelicek biz beraber mutlu olucaz demek.benim her üzüntümde onun çok hareketlenmesi beni korkutuyo artık.bu kadarını hakettiğimi düşünmüyorum.kimseden bişey beklemiyorum.sadece buraya yazmak istedim belki rahatlarım diye ama olmuyor işte...

çoğumuzda aynı sorun var galiba bende 18 haftalık hamileyim uzun süredir problem yaşıyoruz hatta ben boşanmayı dahi düşünmeye başladım.en azından kavga edecek bi risi var yanınızda ben eşimle iş sebebiyle ayrı duruyoruz(eş durumumu tayini olmadı) aramızda 15 saat var bu zamanları yapayalnız olarak yaşıyorum çok zor ve acı yalnız olmak zor bi şey

moonlight_10 YALNIZLIK ZOR CNIM ALLAH KOLAYLIK VERSIN BENIM ESIMDE IS DOLAYISIYLA 11 GIDIP 11 GELIYOR BENDE GUNBOYU YALNIZIM...ESİMLE BENIM ARAMDA COK KOTU 14+3 GUNLUK HAMILEYIM COK KISKANC BUNALIYORUMM...senağlama BAZEN CEKILMEYECEK HAL ALIYOR CEKIP GITMEYI DUSUNUYORUM FAKAT HAMILEYIMM....senağlama

sağol canım umarım senin de düzelir hiç bi hamile bebek yalnız kalmasın.bırakılmasın şimdiden çocuğum aklıma geldikçe üzülüyorum daha doğmadan bu sorunlaru yaşıyr acaba ben üzülüp ağlayınca bebeğimde olumsuz etkileniyor mu bu onu daha sonra etkiler mi diye vicdan azabı çekiyorum

Allah yardımcınız olsun hepinizin..ne diyebilirimki çok üzüldümsenağlama
bende çok şükür aile sorunu yok ama herşeye ağlar oldum çok hassasım ve bu bende baş ağrısı yapıyo:1no2:

jesuisgrossesse .!.:

öncelikle merhaba...bu siteyi biraz geç keşfettim ama bulduğuma da sevindim...bundan sonra güzel paylaşımlarla beraber oluruz inşallah..ben 19 hafta 2 günlük hamileyim...cinsiyetini henüz bilmiyorum..hayırlı ve sağlıklı bir evlat duasıyla benim ve tüm hamile arkadaşlarım için...dünyanın en güzel duygusudur heralde annelik ve ben bir anne adayı olarak yeteri kadar heyecanlı değilim...genelde hep üzgünüm...karnımdaki bebeğin sevincini hissedemiyorum o yüzden...eşimle sıkıntı yaşıyorum..onunla mutluyken hamileliğimi anlıyorum ve bebeğimle konuşuyorum ama eşimle sıkıntılıyken ne bebeği düşünüyorum ne anneliği ne de başka birşeyi...hatta doktorda kalp atışlarını duyduğumda bile yeteri kadar heyecanlanmadım...bu durumu bebeğim hissediyordur kesin ve bunun için de üzülmeye başladım...benim durumumda olanlar var mı yada tecrübeli olupta bana öneri ve nasihat verecek olanlar...paylaşırsanız müteşekkir kalacağım...

Genişletmek için tıkla...

canım hamile psikolojisi çok farklıdır.aslında yaşadığın şeyler anormal değil.Bir yandan dünyaya bir çocuk getirmenin heyecanı, diğer yandan doğacak çocuğun normal olup olmadığının kaygısı... İşte pek çok hamile kadının yaşadığı psikolojik değişiklikler,aynı zamanda yoğun bir stresin oluşumuna da etken.Kişiden kişiye farklılık gösteren bu dönemdeki psikoloji,bazen ciddi tedavi gerektirecek boyutlarada varabilir.



Aslında keyifli bir süreç olan hamilelik,aynı zamanda stresli bir dönem olarak da geçebilir.Kararsızlıkla beraber artan strese karşı verilen tepkiler,kişiden kişiye farklılıklar gösterir.Bazı kadınlar için;neşe,olgunluk,kendini gerçekleştirme olarak algılanabilen hamilelik,bazı kadınlar için;endişe, kaygılı bekleyiş,yüklenme olarakta yaşanabilir.Örneğin çoğu kadın için bu stres,bebeğin “normal”olup olmadığı için yaşanır ve kadın çevresine de bu stresi yansıtır.Yapılan çalışmalar bu kadınların bebeklerinin diğerlerine göre daha fazla strese maruz kaldığını ve riskli gebelik yaşama oranlarının arttığını göstermektedir.Gebelikle birlikte başlayan planlar,özellikle doğuma yaklaştıkça;doğacak çocuğun bakımına,yaşam değişikliklerine ve doğum sonrası olabilecek değişikliklere doğru kayar.Çoğu kadın doğumu,ağrılı bir olay gibi algılar.Bu nedenle,hamilelikte yaşanan sorunlar,doğumunda zor olacağının bir habercisi gibi kabul edilir ve yaşanan stres daha da artar.