- 21 Eylül 2023
- 11
- 13
- 18
- Konu Sahibi 1903_tutkusu
- #1
Merhaba, 16 yaşında bir kız kardeşinizim. Ben son 4 yıldır pek çok sebepten beri çok kötü bunalıyorum. Dün yine sinirden ve acıdan ağladım. Benim gözlerim de biraz çekiktir, çok ağlayınca şişiyor ve Asyalılar gibi oluyorum. Ne kadar kötü olduğumu da böylece anlıyorum genelde. Benim annem küçüklüğümden beri çalışıyor ve artık yeter annesiz gibiyim. Hep annesi ev hanımı olan arkadaşlarımın okuldan dönünce anneleriyle ne yaptıklarını falan düşünürdüm. Hayattaki en istediğim ve hayalini kurduğum şeylerden biri de ben okuldan dönünce annemle öğle yemeği yemek ve biraz gezdikten ya da kek yedikten sonra tatmin olmuş halde derslerime çalışmamdı.... Bu hissi o kadar çok istedim ki şu an yazarken bile ağlıyorum. Küçükken sorardım aileme annem ne zaman işi bırakacak diye, yanlış hatırlamıyorsam annem liseye geçince veya geçmeden bırakacağını söylemişti ama ben şu an 12. sınıf oldum bile
(((. Hayatım boyunca hep kendimi okulun en iyilerinden olduğum zamanlarda bile ezik hissettim, ne bileyim doğama yerleşmişti o eziklik, kimsesizlik duygusu işte. Ben 5. sınıfken öğlen 12.05'te falan galiba servis için aşağıya inerdim ve saat 12 olmadan işte o sabah vakitleri ağlardım ve daha o küçük yaşımda kendi kendimi teselli ederdim, o küçük yaşlarda öyle bir şey yapmak şu an hatırlayınca ağrıma gidiyor, ne kadar mazlummuşum. Tabi ki Allah'a asla isyan etmiyorum, belki aranızda durumuna şükret en azından annen yaşıyor vs vs diyecekler olacak ama ben aptal değilim biliyorum tabiki de ve şükür de ediyorum ama hayatımdaki olumsuzlukları da ciddiye almalıyım sonuçta. Ayrıca ben bu eziklik hissini yıllardır ders çalışarak ve okuldaki derecelerimle saklamışım öyle geçici olarak atıvermişim ama işte şu açık lisede olduğum ve psikolojik sorunlar yaşadığım dönemde patladı işte. Halbuki biliyorum annem işi bıraksa ben cıvıl olacağım. Bıktım artık annemin iş yorgunluğundan öğlene kadar, gece vardiyasında sonra akşama kadar uyumasından. Mesela bu hafta akşamcı yani pazartesi günü yanımdaydı ve inanın ben nasıl mutluydum. Annem üstelik işi de bırakamaz çünkü Haziran'da 10 yıllık ödenmek için anlaşıp kendi evimizi aldık, üstelik abim de askere gidecek ekim'de ve evdeki bir gelir kaynağı da gitmiş olacak ve annem iyice bırakamayacak işi. Ya ben çok bunalıyorum gerçekten,dün belki bir ya da yarım, belki iki saat bilmiyorum ağlayarak Allah'a dua ettim beni istediğim hayata kavuştursun diye. Ben sakin bir yerde kendi evimiz olsun, annem ev hanımı olsun benimle yılların acısına çıkartırcasına vakit geçirsin sonra beni odamın önünde ağaç olsun ve güzel yeşiller odama dolsun, sabahları erkenden çiçeklerimizi sulayayım ben istiyorum. İnsan sesi, yok şu rahatsız olacak yok onun gürültüsü rahatsız ediyor derdi vs olmasın. Şehir hayatından da çok sıkıldım artık,insanlardan,apartmanlardan,gürültülerden,gereksiz laflardan vs vs vs Kendi evimiz bu şükür ama odam küçük ve penceresi apartman boşluğuna iğrenç bir duvara bakıyor, diğer odaya geçsem ses şamata. Yks'ye 9 ay var bende temel yok, kaç defa denedim yeniden başlamaya ama artık yoruldum. Artık bol bol dua ediyorum, Kuran'da okuyorum iki gündür ama hala çok berbatım. İsyan amaçlı demiyorum ama insanın ait hissetmediği bir yerde ve durumda olması kadar acı bir şey yok. Arkadaşları falan sorarsanız ben yazıyorum onlar yazmıyor diyeyim. Üstelik bir tanesi yapmayacağım dediği bir hatayı üçüncü kez yaptı ve aylardır wp durumlarıma falan bakmasına rağmen özür mesajı atmadı, üstelik 10 yılı aşkın süredir arkadaştık. Artık onu da sevmiyorum. Mesela ben önceden mutsuz olduğumda bir çiğ köfte alır, yerdim ve hemen keyfim yerine gelirdi. Ama mesela aklıma bu yazıdan önce çiğ köfte ve küçük bir pasta dilimi almak geldi ve heyecanlanmadım bile. Artık her bayram sonrası o kimsesizlik hissinden dolayı birkaç gün önce bayramda ki anlarımı falan düşünüp hüzünlenmekten bıkıyorum. Hayatımda 2017-2018 sezonu çok güzeldi benim hatırlayınca derin özlem duyuyorum. Sıkıldım kısacası. Yıllardır aynı ilçenin farklı mahallerindedi evlerde oturup aynı yerleri görmek ve bende bazı travmamsı etkiler oluşturmuş o sokak ve bazı kişileri görmekten öleceğim. Önceki oturduğumuz evdeki mahelleanlayışsız ve alttakinler gürültücüydü, onlar yüzünden oradaki 1 yılda derslerime çalışmadım 1 yılım çöp oldu. Onlar yüzünden büyük ihtimal mezuna da kalacağım yksde. Bu arada o gürültülü mahallede 11 ay kadar oturduk,zaten ev sahibi 10. Ayda çıkın demişti. Ben komşu hakkına önem veririm, yüksek sesle konuşmam, müziğimi sakince dinlerim. 2017-2018 sezonunu geçirdiğim ve en huzurlu olduğumuz bir ev vardı, orada üst komşu bile anneme ben evde miyim değil miyim anlamadığını söylermiş, Allah razı olsun o da düşünceli kadındı. Ama bu yeni yerde sokaktaki seslere bile tahammül edemez oluyorum yeri geliyor, annem de yanımda olmayınca yıllardır o hissettiğim boş kuyuda tek başımaymışım hissi sarıyor dört bir yanımı. Büyük ihtimalle yakın zamanda babannemlere gideceğim, orası istediğim gibi. Ama biliyorum ki annemi düşünüp yine ağlayacağım ama bu sefer sabredeceğim artık. Anneme artık yanımda kalmasını istediğimi söylüyorum ama neymiş ye o çalışınca isteklerim oluyormuş hem büyümüşüm artık çocuk muymuşum. Bunları beni az biraz teselli için söylüyor biliyorum çünkü o da bırakmak istiyor işi. Neyse içimi dökmek istedim. Umarım iyi gelecek yazılar okurum, teşekkürler.
(((. Hayatım boyunca hep kendimi okulun en iyilerinden olduğum zamanlarda bile ezik hissettim, ne bileyim doğama yerleşmişti o eziklik, kimsesizlik duygusu işte. Ben 5. sınıfken öğlen 12.05'te falan galiba servis için aşağıya inerdim ve saat 12 olmadan işte o sabah vakitleri ağlardım ve daha o küçük yaşımda kendi kendimi teselli ederdim, o küçük yaşlarda öyle bir şey yapmak şu an hatırlayınca ağrıma gidiyor, ne kadar mazlummuşum. Tabi ki Allah'a asla isyan etmiyorum, belki aranızda durumuna şükret en azından annen yaşıyor vs vs diyecekler olacak ama ben aptal değilim biliyorum tabiki de ve şükür de ediyorum ama hayatımdaki olumsuzlukları da ciddiye almalıyım sonuçta. Ayrıca ben bu eziklik hissini yıllardır ders çalışarak ve okuldaki derecelerimle saklamışım öyle geçici olarak atıvermişim ama işte şu açık lisede olduğum ve psikolojik sorunlar yaşadığım dönemde patladı işte. Halbuki biliyorum annem işi bıraksa ben cıvıl olacağım. Bıktım artık annemin iş yorgunluğundan öğlene kadar, gece vardiyasında sonra akşama kadar uyumasından. Mesela bu hafta akşamcı yani pazartesi günü yanımdaydı ve inanın ben nasıl mutluydum. Annem üstelik işi de bırakamaz çünkü Haziran'da 10 yıllık ödenmek için anlaşıp kendi evimizi aldık, üstelik abim de askere gidecek ekim'de ve evdeki bir gelir kaynağı da gitmiş olacak ve annem iyice bırakamayacak işi. Ya ben çok bunalıyorum gerçekten,dün belki bir ya da yarım, belki iki saat bilmiyorum ağlayarak Allah'a dua ettim beni istediğim hayata kavuştursun diye. Ben sakin bir yerde kendi evimiz olsun, annem ev hanımı olsun benimle yılların acısına çıkartırcasına vakit geçirsin sonra beni odamın önünde ağaç olsun ve güzel yeşiller odama dolsun, sabahları erkenden çiçeklerimizi sulayayım ben istiyorum. İnsan sesi, yok şu rahatsız olacak yok onun gürültüsü rahatsız ediyor derdi vs olmasın. Şehir hayatından da çok sıkıldım artık,insanlardan,apartmanlardan,gürültülerden,gereksiz laflardan vs vs vs Kendi evimiz bu şükür ama odam küçük ve penceresi apartman boşluğuna iğrenç bir duvara bakıyor, diğer odaya geçsem ses şamata. Yks'ye 9 ay var bende temel yok, kaç defa denedim yeniden başlamaya ama artık yoruldum. Artık bol bol dua ediyorum, Kuran'da okuyorum iki gündür ama hala çok berbatım. İsyan amaçlı demiyorum ama insanın ait hissetmediği bir yerde ve durumda olması kadar acı bir şey yok. Arkadaşları falan sorarsanız ben yazıyorum onlar yazmıyor diyeyim. Üstelik bir tanesi yapmayacağım dediği bir hatayı üçüncü kez yaptı ve aylardır wp durumlarıma falan bakmasına rağmen özür mesajı atmadı, üstelik 10 yılı aşkın süredir arkadaştık. Artık onu da sevmiyorum. Mesela ben önceden mutsuz olduğumda bir çiğ köfte alır, yerdim ve hemen keyfim yerine gelirdi. Ama mesela aklıma bu yazıdan önce çiğ köfte ve küçük bir pasta dilimi almak geldi ve heyecanlanmadım bile. Artık her bayram sonrası o kimsesizlik hissinden dolayı birkaç gün önce bayramda ki anlarımı falan düşünüp hüzünlenmekten bıkıyorum. Hayatımda 2017-2018 sezonu çok güzeldi benim hatırlayınca derin özlem duyuyorum. Sıkıldım kısacası. Yıllardır aynı ilçenin farklı mahallerindedi evlerde oturup aynı yerleri görmek ve bende bazı travmamsı etkiler oluşturmuş o sokak ve bazı kişileri görmekten öleceğim. Önceki oturduğumuz evdeki mahelleanlayışsız ve alttakinler gürültücüydü, onlar yüzünden oradaki 1 yılda derslerime çalışmadım 1 yılım çöp oldu. Onlar yüzünden büyük ihtimal mezuna da kalacağım yksde. Bu arada o gürültülü mahallede 11 ay kadar oturduk,zaten ev sahibi 10. Ayda çıkın demişti. Ben komşu hakkına önem veririm, yüksek sesle konuşmam, müziğimi sakince dinlerim. 2017-2018 sezonunu geçirdiğim ve en huzurlu olduğumuz bir ev vardı, orada üst komşu bile anneme ben evde miyim değil miyim anlamadığını söylermiş, Allah razı olsun o da düşünceli kadındı. Ama bu yeni yerde sokaktaki seslere bile tahammül edemez oluyorum yeri geliyor, annem de yanımda olmayınca yıllardır o hissettiğim boş kuyuda tek başımaymışım hissi sarıyor dört bir yanımı. Büyük ihtimalle yakın zamanda babannemlere gideceğim, orası istediğim gibi. Ama biliyorum ki annemi düşünüp yine ağlayacağım ama bu sefer sabredeceğim artık. Anneme artık yanımda kalmasını istediğimi söylüyorum ama neymiş ye o çalışınca isteklerim oluyormuş hem büyümüşüm artık çocuk muymuşum. Bunları beni az biraz teselli için söylüyor biliyorum çünkü o da bırakmak istiyor işi. Neyse içimi dökmek istedim. Umarım iyi gelecek yazılar okurum, teşekkürler.
hiç bir anne bir kaç saatliğine de olsa çocuğunu keyfi olarak bırakıp gitmez. Mecburiyetleri var. Babandan hiç bahsetmemişsin Merak ettim.
