- 27 Mart 2023
- 243
- 429
- 30
- Konu Sahibi Mikasa Ackerman
- #1
Selamlar herkese
Tam olarak bir soru sormayacağım kafam çok karışık ve cümleleri toparlayamıyorum ne soracağımı da bilmiyorum.
Abarttığımı düşünüp kırıcı yorum yapacaklar eğer gerçekten zarar vermek istiyorsanız buyurun sizde vurun.
Sevdiğimin vefatından sonra konu açıp sizden destek almıştım tekrar hepinize teşekkür ederim. O zamandan beri halden hale geçtim. Depresyona girmemek için çabalıyorum girmeyeceğimde. Ama çok korkuyorum. Gelecekten ölümden korktuğumdan çok korkuyorum. Hatta ölsem ne hoş olur diyorum ama biliyorsunuz biz seçmiyoruz ve seçmemeliyiz.
İçimi şöyle açayım sorunların içinde ve sevgisiz büyüdüm. Ben gibi bir sürü insan vardır. Kendimle kardeşlerimle ilgilendim kendi kendimi büyüttüm ve evimde sığıntı gibi hissettim. Okuyup kendi hayatımı kurmakta buldum çözümü ama yeterli gelmedi. Burası çok komik aslında düşününce ama hissedince öyle değil ben hep kendi ailem olsun istedim. Beni seven biri güvenebileceğim biri. Çocuklarım evim olsun onlara bakayım. İçimdeki yalnızlık ve derin çok çok derin hüzünden dolayı bunun bana iyi geleceğini aradığımın bu olduğunu düşünüyordum. Tabi bunun da garantisi yok.
Vefat durumuyla birlikte ilk yaptığım bir terapistten destek almaya başlamak oldu. Geçmişle ilgili sorunlarım üzerinde yıllardır tek başına çalışıyordum bu da başıma gelince destek alayım dedim çok bir şey değişmedi açıkçası. Terapisti henüz değiştirmeyi düşünmüyorum. Kendisi bana iyi gelemediğini ima etti sanırım bundan emin olayım öyle değiştireceğim.
Yalnızlığımla barışıp tek başına yaşamayı kabullenmek istiyorum. Bunu yapanların sözleri çok değerli benim için. Önden gidenler bana ışık tutabilirler. Çoğu kadın çocukları için yaşar. Dünyası onlar olur. Yorulurlar şikayet de ederler ama bu hayat boyu amaç olur onlar için. Ben ve benim gibiler peki?
Öğretmenim bu yaz tayin alma hakkım doğuyor. Eskiden hayalim küçük yeşil bir yerde yaşamaktı. Şimdi düşünüyorum da bu bana iyi gelecek mi gerçekten. Bir yıl para biriktirip bir kaç ülke gezsem ne değişecek hayatımda bir kaç hafta iyi hissettikten sonra. Gerçekten hayat anlamsız bir hale geldi benim için. Artık hayata anlam yükleyemiyorum.
Her şeyle tek başına uğraşmaktan da çok yoruldum. Ustalarla muhatap olmaktan, bir şey bozulduğunda nasıl yaparım diye araştırmaktan, panik atak geçirdiğimde yalnız başına olmaktan, ailemin bile beni anlamamasından, gerçekten kendimi ifade edebileceğim ve aynı anlayış düzeyinde insan bulamamaktan çok yoruldum.
Bunları yas sürecinden dolayı yazdığımı düşünenler olacaktır öyle değil bununla baş edebiliyorum. Onun vefatı benim için hayallerimin de sonu oldu. Artık beklemek istemiyorum. Her doğum günümde bu yıl da hayalimi gerçekleştiremedim diye düşünürdüm. Artık ne beklemek ne de bunu düşünmek istiyorum. Ama kafamda oturtturamıyorum bir gün elli yaşında olduğumda ki bu boşandığım takdirde de gerçekleşebilir hiçbir şeyin garantisi yok kendimi evde tek başınayken hayal ediyorum. Yalnız kimsesiz mutsuz. Böyle olmak istemiyorum. Hobileri olup vakit geçirebilen bir insanım. Ama ömür boyu böyle geçer mi?
Sosyalleşmekten de bahseden olacaktır hayır sevmiyorum. Kendim gibi insanlar bulamıyorum. İnsanlar kendilerini gösterdikleri gibi değiller. Cam gibi olmayı seviyorum. Abartısız egosuz doğal. Bu çoğu kişide yok. Bunla beraber herkes birbiriyle çıkar için görüşüyor. Uzun süreli devamlı ilişkiler olmuyor bunlar. Yani ellimde onları yanımda göremiyorum.
Ömür boyu yalnız nasıl yaşanır? Lütfen daha gençsin böyle şeyler düşünme demeyin bu cümle beni bekleme durumuna sokacak ve hüsrana uğratacak sadece.
Tam olarak bir soru sormayacağım kafam çok karışık ve cümleleri toparlayamıyorum ne soracağımı da bilmiyorum.
Abarttığımı düşünüp kırıcı yorum yapacaklar eğer gerçekten zarar vermek istiyorsanız buyurun sizde vurun.
Sevdiğimin vefatından sonra konu açıp sizden destek almıştım tekrar hepinize teşekkür ederim. O zamandan beri halden hale geçtim. Depresyona girmemek için çabalıyorum girmeyeceğimde. Ama çok korkuyorum. Gelecekten ölümden korktuğumdan çok korkuyorum. Hatta ölsem ne hoş olur diyorum ama biliyorsunuz biz seçmiyoruz ve seçmemeliyiz.
İçimi şöyle açayım sorunların içinde ve sevgisiz büyüdüm. Ben gibi bir sürü insan vardır. Kendimle kardeşlerimle ilgilendim kendi kendimi büyüttüm ve evimde sığıntı gibi hissettim. Okuyup kendi hayatımı kurmakta buldum çözümü ama yeterli gelmedi. Burası çok komik aslında düşününce ama hissedince öyle değil ben hep kendi ailem olsun istedim. Beni seven biri güvenebileceğim biri. Çocuklarım evim olsun onlara bakayım. İçimdeki yalnızlık ve derin çok çok derin hüzünden dolayı bunun bana iyi geleceğini aradığımın bu olduğunu düşünüyordum. Tabi bunun da garantisi yok.
Vefat durumuyla birlikte ilk yaptığım bir terapistten destek almaya başlamak oldu. Geçmişle ilgili sorunlarım üzerinde yıllardır tek başına çalışıyordum bu da başıma gelince destek alayım dedim çok bir şey değişmedi açıkçası. Terapisti henüz değiştirmeyi düşünmüyorum. Kendisi bana iyi gelemediğini ima etti sanırım bundan emin olayım öyle değiştireceğim.
Yalnızlığımla barışıp tek başına yaşamayı kabullenmek istiyorum. Bunu yapanların sözleri çok değerli benim için. Önden gidenler bana ışık tutabilirler. Çoğu kadın çocukları için yaşar. Dünyası onlar olur. Yorulurlar şikayet de ederler ama bu hayat boyu amaç olur onlar için. Ben ve benim gibiler peki?
Öğretmenim bu yaz tayin alma hakkım doğuyor. Eskiden hayalim küçük yeşil bir yerde yaşamaktı. Şimdi düşünüyorum da bu bana iyi gelecek mi gerçekten. Bir yıl para biriktirip bir kaç ülke gezsem ne değişecek hayatımda bir kaç hafta iyi hissettikten sonra. Gerçekten hayat anlamsız bir hale geldi benim için. Artık hayata anlam yükleyemiyorum.
Her şeyle tek başına uğraşmaktan da çok yoruldum. Ustalarla muhatap olmaktan, bir şey bozulduğunda nasıl yaparım diye araştırmaktan, panik atak geçirdiğimde yalnız başına olmaktan, ailemin bile beni anlamamasından, gerçekten kendimi ifade edebileceğim ve aynı anlayış düzeyinde insan bulamamaktan çok yoruldum.
Bunları yas sürecinden dolayı yazdığımı düşünenler olacaktır öyle değil bununla baş edebiliyorum. Onun vefatı benim için hayallerimin de sonu oldu. Artık beklemek istemiyorum. Her doğum günümde bu yıl da hayalimi gerçekleştiremedim diye düşünürdüm. Artık ne beklemek ne de bunu düşünmek istiyorum. Ama kafamda oturtturamıyorum bir gün elli yaşında olduğumda ki bu boşandığım takdirde de gerçekleşebilir hiçbir şeyin garantisi yok kendimi evde tek başınayken hayal ediyorum. Yalnız kimsesiz mutsuz. Böyle olmak istemiyorum. Hobileri olup vakit geçirebilen bir insanım. Ama ömür boyu böyle geçer mi?
Sosyalleşmekten de bahseden olacaktır hayır sevmiyorum. Kendim gibi insanlar bulamıyorum. İnsanlar kendilerini gösterdikleri gibi değiller. Cam gibi olmayı seviyorum. Abartısız egosuz doğal. Bu çoğu kişide yok. Bunla beraber herkes birbiriyle çıkar için görüşüyor. Uzun süreli devamlı ilişkiler olmuyor bunlar. Yani ellimde onları yanımda göremiyorum.
Ömür boyu yalnız nasıl yaşanır? Lütfen daha gençsin böyle şeyler düşünme demeyin bu cümle beni bekleme durumuna sokacak ve hüsrana uğratacak sadece.
