- 21 Eylül 2012
- 275
- 118
Umut dolu doğum hikayem
Merhaba kızlar birazdan canım oğluşumla birlikte hayata tutunma hikayemizi dinleyeceksiniz...
Eşimle lise yıllarında tanışmıştık, birbirimizi bıkmadan, sıkılmadan sevdik ve 24.08.2013 tarihinde evlendik, herşey çok güzel gidiyordu... Bi sabah uyandığımda parmaklarımın morardığını farkettim pek aldırış etmedim, sonra diğer günler bu morluklar giderek arttı ve eklem ağrılarım başladı bi kaç gün böyle devam edince doktora gittim ve bazı tahliller yapıldı tahlil sonuçlarım geldi tam Teşhis edilemese de lupus denilen bi hastalıktan şüphelendi doktor; ilk defa duymuştum bu hastalığın adını, çok nadir Görülen otoimmun bir hastalıkmış; sistemik lupus eritematozus... Bu hastalık organ tutulumu yapıp organlarda yetmezlik yapıyormuş; aylarca kortizon tedavisi gördüm bu süreçte... Bu hastalıktan dolayı hamile kalmam hayati risk taşıyormuş bunu duyunca Dünyam yıkıldı resmen Günlerce, haftalarca Ağladım belki de hiç anne olamayacaktım... Yaklaşık 6 aylık bir tedavinin sonunda doktorum artık bebek düşürebileceğimi söyledi resmen havalara uçtum ben de anne olabilecektim;
İlaç tedavisinden bir ay sonra Allah nasip etti ve hamile kaldım eşim ve ben dünyanın en mutlu insanlarıydık artık kötü şeyler düşünmüyordum, hastalığımı unutmuştum adeta sağlığıma çok dikkat ediyordum bebeğim için... Sürekli doktor kontrolüm vardı, düzenli tahlil yapılıyordu sonunda 7. Haftaya gelmiştik ve canım yavrumun kalp atışlarını duydum, o anki duygularımı hiç bir kelimeyle tarif edemem Bambaşka bir mutluluktu benim için bir hafta sonra yine kontrolüm vardı tahlil yapılacaktı gittim kontrole kan verdim; öğleden sonra sonuç için aradım doktorumu hemen Yanıma gelmen gerekiyor dedi bişeylerin ters gittiğini anladım ama yine de kötü düşünmek istemedim; neyse gittim doktorun odasına bana dönüp "iç açıcı şeyler söylemek isterdim size ama malesef tahlilleriniz kötü çıktı bizim size burda yapabileceğimiz bisey yok hemen üniversite hastanesine başvurun" dedi... Bi an panik olduk eşimle tabi, hemen üniversite hastanesine gittik orda hastalığımı takip eden Prof.la görüştük tekrar tahlil yapıldı evet malesef karaciğer enzimlerim yüksek çıktı ref. Değeri 15-20 olan enzimlerim 200 lerdeydi, tiroidim 8,5 çıktı bi kaç gün kontrol altına aldılar beni her geçen gün enzimlerim katlanarak arttı 600 lere çıktı ve son günlerde idrarda protein Kaçağı da oldu... Muhtemelen bu durum Lupus.la ilişkiliydi; Karaciğer yetmezliğine girdiğimi söylediler ve dünyamın başıma yıkıldığı an: "anneyi kurtarmak için Gebeliği sonlandırmamız gerekiyo" dediler... Nasıl yani; içimde büyüyen minik yavrumun canına mı kıyacaklardı kalp atışlarını bile duymuşken nasıl izin verirdim buna... Hayır, asla izin vermeyecektim o gün hastaneye yatış yapmam gerekiyodu doktordan izin alıp eve döndüm cuma günüydü zaten haftasonunu evde geçirip P.tesi gidecektim tekrar... eşime dedim ben bebeğimi aldırmak istemiyorum ona bisey olacaksa bana da olsun... Ikimizde Çaresiz döndük eve haftasonu çok dua ettim Rabb'ime bebeğimi Ayırma benden dedim ve bebeğime söz verdim ben yaşadıkça kimse sana dokunanayacak diye... P.tesi oldu biz tekrar gittik hastaneye tahlil yapıldı Allah ım Şükürler olsun protein Kaçağı Durmuş ve enzimlerim düşmeye başlamış ve ben hiç bi ilaç falan kullanmadım hiç bisey yapmadım bir kaç hafta içinde enzimlerim normale döndü şimdilik ikimiz de kurtulmuştuk ama yine de risk vardı her ay kontrollerim devam etti bu arada tiroidim kontrol altına alınamamıştı çünkü enzimlerim yükseldiği için ilaç kullanamadım gebeliğimi kontrol eden doktor bebekte zeka geriliği olabileceğini ya da doğuştan tiroid hastası olabileceğini söyledi yine moralim alt üst oldu 2'li 3'lü testleri bekledik ondan sonra gerçi sonuç değişmeyecekti benim için ne olursa olsun bebeğime söz vermiştim onun kılına zarar gelmeyecekti neyse 2'li 3'lü testler de normal çıktı risk yokmuş 9 ay boyunca hep aynı tedirginliği yaşadım ve artık sona gelmiştik,
Ve tarih 17.11.2014; 39. Haftaya girmiştim zaten normal doğumda karar kılmıştık doktorumla beraber.. Bi akşam eşimle otururken bi ıslaklık hissettim çamaşırımda tuvalete gittim az bi su gelmişti ama tedirgin oldum yine de eşime dedim ne olur ne olmaz bi gidelim hastaneye; neyse kalktık gittik ebe muayene etti 5 cm Açıklık var doğum başlamış dedi biz şok olduk, ne Doğumu ben Sancı bile hissetmiyorum hiç, nişanım falan da gelmedi... Orda NST'ye bağladılar sancım 60-70 lerdeydi Açıklık 6 cm olunca bebeğin baş suyunu patlattılar saat gece 11-11.30 du sancım başladı 12.30 da doğum yaptım bir saatlik sancıyla doğdum çok incitmedi canım oğlum benim... Bebeğim doğar doğmaz kucağıma verdiler iste minik mucizem canım oğlum Mehmet Efe'm artık kollarımdaydı... Tüm korkular, endişeler bitmişti ikimiz de sağsalim kurtulmuştuk... Bebeğim gayet sağlıklıydı 3580 gram ve 52 cm idi Dünya'ya geldiğinde...
Bizim hikayemiz böyle, ve ben anladım ki insanın inanıp da yapamayacağı şey yokmuş... Rabbim hepimizin yavrularını bizlere bağışlasın
Merhaba kızlar birazdan canım oğluşumla birlikte hayata tutunma hikayemizi dinleyeceksiniz...
Eşimle lise yıllarında tanışmıştık, birbirimizi bıkmadan, sıkılmadan sevdik ve 24.08.2013 tarihinde evlendik, herşey çok güzel gidiyordu... Bi sabah uyandığımda parmaklarımın morardığını farkettim pek aldırış etmedim, sonra diğer günler bu morluklar giderek arttı ve eklem ağrılarım başladı bi kaç gün böyle devam edince doktora gittim ve bazı tahliller yapıldı tahlil sonuçlarım geldi tam Teşhis edilemese de lupus denilen bi hastalıktan şüphelendi doktor; ilk defa duymuştum bu hastalığın adını, çok nadir Görülen otoimmun bir hastalıkmış; sistemik lupus eritematozus... Bu hastalık organ tutulumu yapıp organlarda yetmezlik yapıyormuş; aylarca kortizon tedavisi gördüm bu süreçte... Bu hastalıktan dolayı hamile kalmam hayati risk taşıyormuş bunu duyunca Dünyam yıkıldı resmen Günlerce, haftalarca Ağladım belki de hiç anne olamayacaktım... Yaklaşık 6 aylık bir tedavinin sonunda doktorum artık bebek düşürebileceğimi söyledi resmen havalara uçtum ben de anne olabilecektim;
İlaç tedavisinden bir ay sonra Allah nasip etti ve hamile kaldım eşim ve ben dünyanın en mutlu insanlarıydık artık kötü şeyler düşünmüyordum, hastalığımı unutmuştum adeta sağlığıma çok dikkat ediyordum bebeğim için... Sürekli doktor kontrolüm vardı, düzenli tahlil yapılıyordu sonunda 7. Haftaya gelmiştik ve canım yavrumun kalp atışlarını duydum, o anki duygularımı hiç bir kelimeyle tarif edemem Bambaşka bir mutluluktu benim için bir hafta sonra yine kontrolüm vardı tahlil yapılacaktı gittim kontrole kan verdim; öğleden sonra sonuç için aradım doktorumu hemen Yanıma gelmen gerekiyor dedi bişeylerin ters gittiğini anladım ama yine de kötü düşünmek istemedim; neyse gittim doktorun odasına bana dönüp "iç açıcı şeyler söylemek isterdim size ama malesef tahlilleriniz kötü çıktı bizim size burda yapabileceğimiz bisey yok hemen üniversite hastanesine başvurun" dedi... Bi an panik olduk eşimle tabi, hemen üniversite hastanesine gittik orda hastalığımı takip eden Prof.la görüştük tekrar tahlil yapıldı evet malesef karaciğer enzimlerim yüksek çıktı ref. Değeri 15-20 olan enzimlerim 200 lerdeydi, tiroidim 8,5 çıktı bi kaç gün kontrol altına aldılar beni her geçen gün enzimlerim katlanarak arttı 600 lere çıktı ve son günlerde idrarda protein Kaçağı da oldu... Muhtemelen bu durum Lupus.la ilişkiliydi; Karaciğer yetmezliğine girdiğimi söylediler ve dünyamın başıma yıkıldığı an: "anneyi kurtarmak için Gebeliği sonlandırmamız gerekiyo" dediler... Nasıl yani; içimde büyüyen minik yavrumun canına mı kıyacaklardı kalp atışlarını bile duymuşken nasıl izin verirdim buna... Hayır, asla izin vermeyecektim o gün hastaneye yatış yapmam gerekiyodu doktordan izin alıp eve döndüm cuma günüydü zaten haftasonunu evde geçirip P.tesi gidecektim tekrar... eşime dedim ben bebeğimi aldırmak istemiyorum ona bisey olacaksa bana da olsun... Ikimizde Çaresiz döndük eve haftasonu çok dua ettim Rabb'ime bebeğimi Ayırma benden dedim ve bebeğime söz verdim ben yaşadıkça kimse sana dokunanayacak diye... P.tesi oldu biz tekrar gittik hastaneye tahlil yapıldı Allah ım Şükürler olsun protein Kaçağı Durmuş ve enzimlerim düşmeye başlamış ve ben hiç bi ilaç falan kullanmadım hiç bisey yapmadım bir kaç hafta içinde enzimlerim normale döndü şimdilik ikimiz de kurtulmuştuk ama yine de risk vardı her ay kontrollerim devam etti bu arada tiroidim kontrol altına alınamamıştı çünkü enzimlerim yükseldiği için ilaç kullanamadım gebeliğimi kontrol eden doktor bebekte zeka geriliği olabileceğini ya da doğuştan tiroid hastası olabileceğini söyledi yine moralim alt üst oldu 2'li 3'lü testleri bekledik ondan sonra gerçi sonuç değişmeyecekti benim için ne olursa olsun bebeğime söz vermiştim onun kılına zarar gelmeyecekti neyse 2'li 3'lü testler de normal çıktı risk yokmuş 9 ay boyunca hep aynı tedirginliği yaşadım ve artık sona gelmiştik,
Ve tarih 17.11.2014; 39. Haftaya girmiştim zaten normal doğumda karar kılmıştık doktorumla beraber.. Bi akşam eşimle otururken bi ıslaklık hissettim çamaşırımda tuvalete gittim az bi su gelmişti ama tedirgin oldum yine de eşime dedim ne olur ne olmaz bi gidelim hastaneye; neyse kalktık gittik ebe muayene etti 5 cm Açıklık var doğum başlamış dedi biz şok olduk, ne Doğumu ben Sancı bile hissetmiyorum hiç, nişanım falan da gelmedi... Orda NST'ye bağladılar sancım 60-70 lerdeydi Açıklık 6 cm olunca bebeğin baş suyunu patlattılar saat gece 11-11.30 du sancım başladı 12.30 da doğum yaptım bir saatlik sancıyla doğdum çok incitmedi canım oğlum benim... Bebeğim doğar doğmaz kucağıma verdiler iste minik mucizem canım oğlum Mehmet Efe'm artık kollarımdaydı... Tüm korkular, endişeler bitmişti ikimiz de sağsalim kurtulmuştuk... Bebeğim gayet sağlıklıydı 3580 gram ve 52 cm idi Dünya'ya geldiğinde...
Bizim hikayemiz böyle, ve ben anladım ki insanın inanıp da yapamayacağı şey yokmuş... Rabbim hepimizin yavrularını bizlere bağışlasın
Son düzenleme:
