Merhaba
Mutluluk paylaştıkça çoğalır ,acı anlattıkça azalır mantığıyla yola çıkarak biraz içimi dökmek istedim.
10. Haftamı tamamlamıştım hamileliğimde sorunsuz giden bir hamileliğimi düşünüyordum. 8 Ekim kontrol günüme kadar, o sabah içimde farklı bir his, korku endişe vardı. Doktora hiç gitmek istemedim fakat eşiminde teselli etmesi ve sakinleştirmesiyle biz doktora gittik...
Doktor gayet iyi şeyler söyledi hadi bakalım ne yapıyor bizim minik dedi ve ben ultrasona girdim... Bişeyler ters gidiyordu anladım, doktoruma yaşamıyor mu dedim. Çok üzgünüm dedi... Hastane yıkıldı ve ben altında kaldım şok geçirdim tepki veremedim. Acil kürtaj dediğinde kulaklarım uğulduyordu. Odasından çıktım ve ayaklarımın bağı çözüldü eve nasıl geldiğimizi hatırlamıyorum...
Bağıra bağıra ağladım neden diye defalarca sorguladım... 9 Ekim sabahı acil kürtaja alındım kan uyuşmazlığı olduğu için zehirleme ihtimaline karşı. O sabah hiç alınmasın istedim hep kalsın benimle istedim ama gitmek zorundaydım. Ağlamaktan gözlerim şişmiş beynim uyuşuk bi şekilde kürtaja girdim ve çıktım.
Sağlıklı bir oğlum var şükürler olsun. Allah yüzünü gösterdiğinin acısını göstermesin diye kendimi teselli ediyorum..
Kaybettiğim bebeğimin acısı hiç geçmeyecek onu da biliyorum... Alışırım evet ama yıllar sonra yaşasaydı bu yaşında olacaktı da diyeceğim...
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Allah sabırlar versin size. okurken gözlerim doldu.
