- 7 Eylül 2017
- 821
- 1.080
Sorun babam. Biraz uzun olursa kusura bakmayın.
Annem ve babam 8 yıl önce boşandılar. Onlar boşanınca biz başka bir şehre taşındık. Annem çalıştığından kız kardeşimle ben hep evde tek başınaydık. Bir çocuk başka bir çocuğa bakıcılık yapıyordu yani.
Onlar evlilerken ve boşandıktan sonra, babamın hiç umrunda değildik. Ayda bir yanımıza ya gelirdi ya gelmezdi. Kendine sevgili bulduğu zaman unutulurduk. Annemle "evlilikleri" aklına geldiğindeyse kıymete binerdik. İçip içip annemi arardı falan.
Bu adam hiçbir zor anımızda yoktu. Hiçbir güzel anımızda da yoktu. Ben ortaokulu bitirdim, liseye başladım, liseyi bitirdim, mezuniyetim oldu... Yoktu yani. Ben bunları birkaç kez dile getirmeye çalıştım bana yapmadığı eziyet söylemediği hakaret kalmadı.
Ben bu sene üniversiteyi kazandım İzmir'e gideceğim cumartesi sabahı. Umurunda değilim açıkçası. En son ben aradım, baba ben gideceğim görmeye geliyor musun diye. İşi varmış. Gelmiyor.
Bunlar sadece aklıma gelenler. 3-4 yıl önce okul formamı almasını istediğim için arabadayken bana yaptıklarını unutamıyorum. 15 yaşındayken ben, sağolsun migrenle tanıştırdı. O formayı almamak için duymadığım laf kalmadı. Arabada, kardeşimin yanında birden kükremeye ve vurmaya başladı.
Hayatım boyunca ondan tek istediğim şey de okul formasıydı zaten. Tecrübe etmiş oldum.
Bu adamdan beklediğim bir şey yok. Kendine bile hayrı yok. İçmekten başka bildiği bir şey yok. Memlekete gittiğimde akrabalar acıyarak bakıyor bize.
Onu silmeli miyim diye çok düşündüm. Olmuyor ama bir insan sizi bu kadar yaralıyorsa, yanınızda olmasını istediğinizde bahaneler uyduruyorsa zaten hayatınızda yeri yoktur.
Nasıl davranmalıyım, iletişimi koparmalı mıyım bilmiyorum. Bunlar yaşadıklarımın sadece %1'i.
Teşekkürler
Annem ve babam 8 yıl önce boşandılar. Onlar boşanınca biz başka bir şehre taşındık. Annem çalıştığından kız kardeşimle ben hep evde tek başınaydık. Bir çocuk başka bir çocuğa bakıcılık yapıyordu yani.
Onlar evlilerken ve boşandıktan sonra, babamın hiç umrunda değildik. Ayda bir yanımıza ya gelirdi ya gelmezdi. Kendine sevgili bulduğu zaman unutulurduk. Annemle "evlilikleri" aklına geldiğindeyse kıymete binerdik. İçip içip annemi arardı falan.
Bu adam hiçbir zor anımızda yoktu. Hiçbir güzel anımızda da yoktu. Ben ortaokulu bitirdim, liseye başladım, liseyi bitirdim, mezuniyetim oldu... Yoktu yani. Ben bunları birkaç kez dile getirmeye çalıştım bana yapmadığı eziyet söylemediği hakaret kalmadı.
Ben bu sene üniversiteyi kazandım İzmir'e gideceğim cumartesi sabahı. Umurunda değilim açıkçası. En son ben aradım, baba ben gideceğim görmeye geliyor musun diye. İşi varmış. Gelmiyor.
Bunlar sadece aklıma gelenler. 3-4 yıl önce okul formamı almasını istediğim için arabadayken bana yaptıklarını unutamıyorum. 15 yaşındayken ben, sağolsun migrenle tanıştırdı. O formayı almamak için duymadığım laf kalmadı. Arabada, kardeşimin yanında birden kükremeye ve vurmaya başladı.
Hayatım boyunca ondan tek istediğim şey de okul formasıydı zaten. Tecrübe etmiş oldum.
Bu adamdan beklediğim bir şey yok. Kendine bile hayrı yok. İçmekten başka bildiği bir şey yok. Memlekete gittiğimde akrabalar acıyarak bakıyor bize.
Onu silmeli miyim diye çok düşündüm. Olmuyor ama bir insan sizi bu kadar yaralıyorsa, yanınızda olmasını istediğinizde bahaneler uyduruyorsa zaten hayatınızda yeri yoktur.
Nasıl davranmalıyım, iletişimi koparmalı mıyım bilmiyorum. Bunlar yaşadıklarımın sadece %1'i.
Teşekkürler