uçurumun eşiğindeyim hiç kimse görmüyor..eşimden ayrılalı 2 sene oldu 4 yaşında bir kızım var annem ve kızkardeşimle yaşıyorum.. hepsine cok ama cok uzağım evde bir yığın maddi manevi sorun var bir türlü doğrulamıyorum..psikiyatriste gittim majör depresyon tanısı koydu bir yığın ilaç verdi psikolağa sadece bir seans gidebildim parasızlık yüzünden..çalış para kazan yeni bir hayata başlarsın demeyin. türlü işlerde çalıştım lise mezunuyum düzgün bir iş bulamadım zaten artık çalışmak içinde gücüm yok..defalarca kızımıda kendimide öldürmeyi düşündüm kötü anneyim dimi evet kötü anneyim çocugumu hic düşünmüyorum tüm bunları o doktorlarda söyledi birilerinin söylemesine gerek yok herşeyin bilincinde ve farkındayım zaten ben.. ama öyle anlar geliyorki kızımın keşke doğmamış olmasını diliyorum bu cok kötü bişey biliyorum ama öyle işte ve bunu kimseyle paylaşamıyorum beni hemen kötü anne ilan ediyorlar.. haklılarda boşandıgım nefret ettigim adamın umrunda bile değil cocuk o kendi hayatını cok rahat yaşıyor tüm sıkıntıyı ben çekiyorum..doğmamış olmalıydı yazık ettik günahsız bir meleğe..kızımı cok seviyorum yüzüne baktıkca içim titriyor..ama yazık oldu işte..sırf onun icin bile tutunamıyorum hayata..yaşama stegim sevincim hic kalmadı..bunları paylaşıcak tek bir arkadaşım dahi yok..düşünün tek bir arkadaşınız bile yok komsu arkadaş dost akraba hic yok. sosyalleş arkadaş edin demeyin bunada gücüm yok şikayet etme ozaman diyebilirsiniz bense sadece tebessüm edebilirim.. yeni 3 aylık bir ilişkim var seviyoruz birbirimizi oda benim gibi pek normal bir psikolojiye sahip değil kendi cehennemize ortak oluyoruz işte..sorunluysa ilişkini bitir demeyin. yalnız kaldımı iyice dibe vuruyorum o en dibin nasıl karanlık ve çamurlu oldugunu tahmin dahi edemezsiniz..biz en dipte bulduk birbirimizi o benden daha güclü ikimizi birden gün yüzüne cıkardı bazı kullandıgımız zararlı maddelerden bizi ikimizide uzak tutmayı başardı..kızımıda cok seviyor o hayatımıza girdiginden beri kızımda cok büyük gelişmeler oldu benden cok daha iyi ilgileniyor benden cok daha iyi davranıyor ona..ama ben korkuyorum heran gidicek biticek gibi geliyor..şimdi bizimle yaşamaya başladı yakında nikahta yapıcaz..tüm gün evin icindeyiz bazen cocuk parkına yada alışverişe gidiyoruz o internet üstünden calıştıgı icin işe gitmek gibi bir sorunuda yok..hic sıkılmıyor hic bunalmıyor keyfi cok yerinde ama ben dayanamıyorum o en dibi özlüyorum cok kötü bu dimi evet biliyorum cok kötü ona bunu söyleyemiyorum beni dizginlemek icin ve beni mutlu görmek icin öyle cok caba sarfediyorki fakat tüm bunlara ragmen aramızda çözemedigim görünmez duvarlar var hala cok yorgun ve cok yaralıyız ikimizde tüm bunları bir solukta yazdım duvarlardan başka konusabilicegim hic kimse yok..kafa dengim beni anlayabilicek arada bir kahve icebilicegim bir kadın arkadaşım olsaydı hani dertleşebilicegim ne güzel olurdu ama yok işte eski evliligimle birlikte tüm arkadaşlarımı kaybettim arkadaşlarınızın değerini bilin..sevgiler