Bugün çıkmamak adına evde cehennemi yaşadık.
Çocuklar zapt olmuyor, kırdı döktülerini geçtim, kendilerine bir şey olacak artık.
Kaç sinir krizi geçirdim, kaç ağlama seansı yaşandı evde, kamyon çarpmış gibiyiz hepimiz.
Çıksaydık daha mı az ölüm riskimiz vardı, değerlendirmeye almak lazım o derece.
Ama ülkemizdeki vakanın tanımlanma tespiti ardından 2 hafta geçene kadar, bahçe dışında çıkmayı planlamıyorum.
Markete zorunlu eşimi gönderip, eve geldiğinde dezenfektana boğuyorum
Babam 68 yaşında zibilyon hastalığı var, laf dinlemiyor, onunla da görüşmedim 3 haftadır dışarı çıkıyor diye.
Görüşmeyi de planlamıyorum.
Millet aslan kılı yutmuş, sadece hastalığı atlatanların videosunu bir izleseler...
Ölmek mesele değil, o ağrı, çekilen çile, çevrene bulaştırma vicdan azabı off..