Biraz yaşadığım şehirden bahsetmek istiyorum, çünkü sinirim bozuluyor ne yalan söyleyeyim ve evde yalnızım. Yalnızlıktan da biraz çıldırmak üzereyim sanırım.
Her yer cıvıl cıvıl, sanki bir salgın hastalık riski yok da her şey normalmiş gibi. Dışarıda her yaştan çocuk da var delikanlılar ve genç kızlar da. Bisiklet biniyorlar, parkta sallanıyorlar, kovalamaca, saklambaç oynuyorlar, maç yapıyorlar.
Apartmanın önündeki çardakta kadınlar çaylı, kısırlı toplantı yapıyor.
Ben evdeyim, en son pazar günü anneme alışveriş yapmak için çıkmıştım evden ve kafeler ağzına kadar doluydu. Bugün işe devam eden arkadaşlarımdan aldığım bilgiye göre kahveler, kafeler kapanınca çay ocaklarına doluşmuş insanlar. Toto totoya oturuyorlarmış.
En üst katımızda bir yaşlı karı koca var. Öğretmen oğulları normalde iki haftada bir gelirdi. Bugün sabah geldiler eşiyle ve öğleden sonra tahminen iki yaşlarındaki kızlarını da alarak yürüye yürüye gezmeye indiler. Demin de dondurma yiyerek geldiler. Çocuk bütün korkulukları elliyor ve hatta yalıyordu. Ben de balkondaydım işte güneş var diye tüm gün, mahallenin muhtarı gibi oldum iyice.
Ve en asabımı bozan şey de annem. Geceleri uykularım bozuldu endişelenmekten çünkü annem koah hastası ve felçli anneannemle beraber yaşıyor. İstese iki ay çıkmaz evden, ben her şeyini hallediyorum zaten ama bugün aradım ve teyzemle sahile inmişler gezmeye :) Evde 87 yaşında, bu virüsü kaptığı an ne olacağı belli hastan var, sen koah hastasısın ama gezmeye gidiyorsun, toplu taşıma kullanıyorsun :)
Çok kızıyorum insanlara. Hiçbir şey umurlarında değil. Aldıkları kararlar sadece kendilerini ilgilendirmiyor ki. Hepimizin sağlığını riske atıyorlar. Sağlık çalışanlarına çok üzülüyorum, en riskli grupta onlar var ve insanların sorumsuzluğu yüzünden, daha az hastayla uğraşabilecekken binlercesiyle uğraşacaklar. Belki canlarından olacaklar. Onların da aileleri var. Kimse kimseyi düşünmüyor, anlamıyor.
Ben de en çok kedimi düşünüyorum. Tamam genciz, sağlıklıyız ama karantinaya evde değil hastanede almak isteseler o ne olacak diye düşünüyorum sürekli. Gerçekten algım bozuldu artık. Kendimi ruh hastası gibi hissediyorum. Herkes normal hayatına devam ettikçe obsesif olduğumu, anormal olduğumu düşünüyorum ve bu beni çok yoruyor.
Evde kalma baskısı oldukça insanın kendini dışarı atası geliyor.
