- 24 Temmuz 2015
- 2.898
- 2.661
- 133
selamlar
nerden başlayacağım bilmiyorum çok daraldım içimi dökmek istiyorum derdimi anlatabileceğim bir arkadaşım bile yok
ben 24 yaşındayım evliyim eşimle birbirimizi çok seviyoruz
ama mutlu değiliz
evlendiğimizden beri aksilikler peşimizi bırakmadı önce vajinismustum 4 sene çok zor zamanlar geçirdik eşimle
kimseye anlatamadık tabi . yendim çok şükür şimdi çocuk istiyoruz ama nasib olmadı
bu yüzdende kendimi kötü hissediyorum arkadaşlarımın hep çocukları oldu yanlarına gittiğimde kötü oluyorum ama dışıma yansıtmıyorum
bizde annelik babalık duygusunu tadıcakmıyız acaba birgün
evimiz çok sessiz Allah'ım nasib etse hayırlısıyla doldursalar evin içini şöyle ..
şükredin çocuğu olan kardeşlerim yokluğu çok zor Allah'ım bana ve isteyen herkese nasib etsin inşallah
eşim bazı işlere atıldı dolandırıldık hep 3 defa hemde ..
tam bişeyleri düzeltmeye çalışıyoruz yeni bişey çıkıyo hiç düzelmiyo
inanın 3 aydır pazara çıkmıyoruz kendimize giyim almayız öyle çok mecbur kalmadıkça dışarı eğlenmeye gezmeye çıkmayız ama yine toparlanamıyoruz hep aynı gidiyo anlamıyorum
eşimin ailesiylede sorunlar yaşıyoruz alt üst oturuyoruz evime kimseyi çağıramıyorum onlar yüzünden
kim gelse evimin içindeki sorunlarımızı anlatıyolar misafirlerimizin yanında hep bizi küçük düşürmeye çalışıyolar
hayattan bıktım inanın ..
insanlardan kaçıyorum artık kimseyle iletişim kuramaz oldum eşimle bile anlaşmazlıklar yaşamaya başladık oda benim gibi hiç birşeyden zevk almamaya başladı
o kadar doluyum ki dokunsalar ağlayacağım
şu an kendi evimizde oturuyoruz ama çevresi çok kötü komşuluk yok başka bir yere taşınsak belki düzelecek herşey ama ozaman benimde çalışmam gerekiyor eşimde çalışmamı istemiyor çocuk istediğimiz için hamile kaldığında ne yapacağız kirada zorlanırız diye istemiyor
akrabalarımla bile aram bozuk kimseye bişey demiyorum arkasından kötü laf etmiyorum ama hep onların yüzüme gülüp arkamdan konuştuğunu duydum hep kimseye güvenim kalmadı artık ölmek yok olup gitmek istiyorum
kaynanam cinnet geçirtti kaç defa
sinir sistemim çöktü şimdi en küçük birşeyde ağlar oldum halbuki bekarken çok zor ağlayan biriydim
aile içindede bana ciddi bir şey anlattıklarında istem dışı gülme geliyor kendimi tutamıyorum annemle eşimle konuşurken çok oluyor ne yapacağım bilmiyorum ..duygu durum bozukluğu oldu saırım bende ..
bir bebeğimiz olsa belki herşey değişecek bizi hayata bağlayacak ama ondanda ümidim kalmadı artık
hep olumsuz düşünür oldum sanki hep böyle gidecekmiş herşey
mutsuzum ne olursunuz bana bir çare gösterin
karışık anlattım biraz kusura bakmayın arkadaşlar uzun oldu hakkınızı helal edin
nerden başlayacağım bilmiyorum çok daraldım içimi dökmek istiyorum derdimi anlatabileceğim bir arkadaşım bile yok
ben 24 yaşındayım evliyim eşimle birbirimizi çok seviyoruz
ama mutlu değiliz
evlendiğimizden beri aksilikler peşimizi bırakmadı önce vajinismustum 4 sene çok zor zamanlar geçirdik eşimle
kimseye anlatamadık tabi . yendim çok şükür şimdi çocuk istiyoruz ama nasib olmadı
bu yüzdende kendimi kötü hissediyorum arkadaşlarımın hep çocukları oldu yanlarına gittiğimde kötü oluyorum ama dışıma yansıtmıyorum
bizde annelik babalık duygusunu tadıcakmıyız acaba birgün
evimiz çok sessiz Allah'ım nasib etse hayırlısıyla doldursalar evin içini şöyle ..
şükredin çocuğu olan kardeşlerim yokluğu çok zor Allah'ım bana ve isteyen herkese nasib etsin inşallah
eşim bazı işlere atıldı dolandırıldık hep 3 defa hemde ..
tam bişeyleri düzeltmeye çalışıyoruz yeni bişey çıkıyo hiç düzelmiyo
inanın 3 aydır pazara çıkmıyoruz kendimize giyim almayız öyle çok mecbur kalmadıkça dışarı eğlenmeye gezmeye çıkmayız ama yine toparlanamıyoruz hep aynı gidiyo anlamıyorum
eşimin ailesiylede sorunlar yaşıyoruz alt üst oturuyoruz evime kimseyi çağıramıyorum onlar yüzünden
kim gelse evimin içindeki sorunlarımızı anlatıyolar misafirlerimizin yanında hep bizi küçük düşürmeye çalışıyolar
hayattan bıktım inanın ..
insanlardan kaçıyorum artık kimseyle iletişim kuramaz oldum eşimle bile anlaşmazlıklar yaşamaya başladık oda benim gibi hiç birşeyden zevk almamaya başladı
o kadar doluyum ki dokunsalar ağlayacağım
şu an kendi evimizde oturuyoruz ama çevresi çok kötü komşuluk yok başka bir yere taşınsak belki düzelecek herşey ama ozaman benimde çalışmam gerekiyor eşimde çalışmamı istemiyor çocuk istediğimiz için hamile kaldığında ne yapacağız kirada zorlanırız diye istemiyor
akrabalarımla bile aram bozuk kimseye bişey demiyorum arkasından kötü laf etmiyorum ama hep onların yüzüme gülüp arkamdan konuştuğunu duydum hep kimseye güvenim kalmadı artık ölmek yok olup gitmek istiyorum
kaynanam cinnet geçirtti kaç defa
sinir sistemim çöktü şimdi en küçük birşeyde ağlar oldum halbuki bekarken çok zor ağlayan biriydim
aile içindede bana ciddi bir şey anlattıklarında istem dışı gülme geliyor kendimi tutamıyorum annemle eşimle konuşurken çok oluyor ne yapacağım bilmiyorum ..duygu durum bozukluğu oldu saırım bende ..
bir bebeğimiz olsa belki herşey değişecek bizi hayata bağlayacak ama ondanda ümidim kalmadı artık
hep olumsuz düşünür oldum sanki hep böyle gidecekmiş herşey
mutsuzum ne olursunuz bana bir çare gösterin
karışık anlattım biraz kusura bakmayın arkadaşlar uzun oldu hakkınızı helal edin
Son düzenleme: