Kısa bir süre önce anneannemi kaybettim, hastane süreci, kaybı, vedalaşması o kadar acı geliyor ki bana. Hala kabullenemiyorum, algılayamıyorum bazen. İçinde bulunduğum durumu anlatamıyorum bile kelimeleri seçemiyorum, kafam sürekli allak bullak. Bir yandan aylar önce işsiz kaldım, sınava hazırlanıyordum iyi bir süreç değildi öncesi de zaten neyse sınav sürecine de kendimi veremiyorum şu an. Annem şu anda teyzemlerle evde tek başımayım sürekli düşünce halindeyim. Yemek yapıyorum düşünüyorum, temizlik yapıyorum düşünüyorum. Göğsümün ortasında bir şey akıyor ılık ılık sürekli bir yangın var içimde.
Bununla beraber bu süreçte o kadar yalnız kaldım ki, kalabalık bir arkadaş grubum vardı, 12 senedir dostuz beraber yedik içtik, güldük, parasız kaldık son paramızı paylaştık, derdimiz oldu sabahlara kadar ağladık, mutlu olduk hep beraber kutladık falan derken 12 seneden bahsediyorum. Ki bunun 5-6 senesi hep beraberdi. Bu arkadaş grubundan, kaybım olduğunu bildiği halde aramayanlar var. Bir mesaj bile atmayanlar. Ve belki de hayatımda şu ana kadar en ihtiyacım olduğu dönemi yaşıyorum. Terk edilmişlik hissi hele de dost tarafından çok başkaymış. Etrafım çok kalabalık herkes beni seviyor sanıyordum yapayalnızmışım hiçmişim.
Bilmiyorum sanki hayatım yokuş aşağı son süratla düşüyor gibi. Zaten aylardır içime dönüktüm, şimdi hayat çok anlamsız gelmeye başladı kayıp yaşıyorum, iş güç tutunacak bir şeyim olmadığı gibi dostlarım dediğim insanlar elimden kaydı gitti yıkıldım sanki bir anda.. hayat hep daha kötüye gidiyor sanki benim için.. sözleri toparlayamıyorum inanın buradan bir dönüş var mı göremiyorum sanki