Slm kizlar, bildiginiz gibi 27 temmuzda transferim oldu. Dayanamayip test yapmistim 9. Günde. Pozitifti. Ilaclardan sanip kendimi cokta ümitlendirmedim aslinda. 11. Günü digitalden tekrar pozitif cikti. Ve o gün türkiyeye tatile (daha dogrusu annemi ziyarete) gittim. Ve 14. Gün kan verdim ve 654 cikti sonucum. Gercekten hamileymisim.
Tabi ben bundan önce boş keseye düsük yaptigim icin, korkuyodum.
17. Agustosta kadin doktoru bulup gittim. Bos keseyi gördüler. Henüz cok erken dediler. Korkulacak bir sey yok dediler.
Sonra eve geldim ve kabus başladi...
3 yasinda olan biricik kizim 40 derece atesler icinde yaniyordu. Bir yandan karin agrisi, bir yandan ishali vardi. 1 hafta hastane hastane dolastik. Apandist süphesi fln filan birsürü korku yasadim. 15 kilo olan kizimi saatlerce kucagimda tasidim. Cünkü benden baska kimseyi istemiyordu. Ve coronodan dolayi 1 kisi aliyolardi hastanelere.
Karnimdakini unutmuştum.
Cok uykusuz ve cok yorulmustum, perişan oldum.
Sonra coronodan süphelendiler. Cok sükür negatif cikti. Cocugun az biraz iyiye gitmesiyle avusturyaya gelmemiz bir oldu. Cok sükür cuma günü geldik. Ve ben sali günü doktoruma gidebildim.
Hic umudum yoktu, vardiysada gitmistir dedim. Cünkü büyük korkular yasadim. Cok agladim ve cok yoruldum.
Vee Rabbim o kadar büyükki bebegimin Kalp atislarini gördüm ve dedimki "Allahim sükürler olsun"
Rabbim ol deyince hersey oluyor
Yani uzun lafin kisasi bizler ne yaparsak yapalim Rabbim ol derse oluyor. Tabiki biz dikkat edelim ama taktir herzman Allahindir... RABBIM ISTEYEN, BEKLEYEN, BU YOLDA BIN BIR TÜRLÜ CABA SARFEDEN TÜM ANNE OLMAYI BEKLEYEN MELEK ANNELERE VE HERKESE TATTIRSIN INSALLAH
Rabbim hepinizin gönlüne göre versin ins