Merhaba arkadaşlar... sizlerle kafama takılan bazı şeyleri paylaşmak istedim. 17 aylık evliyim şükür ki kocamla aramda bi problem yok.evlenmeden bir süre önce anne babamı 9 gün ara ile kaybettim. şu an 13 yaşında olan kardeşim eşim ve ben küçük ailemizde mutlu mesut yaşayıp gidiyoruz. aslında eşimle evlenme planımız bikaç yıl kadar sonrayaydı bu yüzden bi mal sahibi olabilelim maaşı çarçur olmasın diye bide annesi onu maddi kaynak olarak gördüğü için artık eşimde bundan bıktığı için araba almaya karar verdi. bir miktar birikimi vardı kalanı içinde kredi çekti. arabamızı aldıktan bi süre sonra annemler vefat etti bi süre kızkardeşimle yaşamaya devam ettik ama çok zor oluyordu bu bizim için eşimde bundan dolayı evliliği daha fazla ertelemeyelim dedi ve evlendik. herşeyimizi kendimiz yaptık ailesinin bir iğnesi yoktur evimde ve kaynanam gibi kaynanayı allahım düşmanlarımdan uzak tutsun. ama ben eşim yönünden şanslıydım ki o onlara karşı beni hiç ezdirmedi hep korudu kolladı ve zaten evim kapım ayrı ve zaten görüşmüyoruz. anne babamın vefatından sonra bi miktar para vesaire kaldı kardeşime ve bana ama inanın büyük rakamlar değil. ve istanbulda bir ev. eşime kirada oturmaktansa o evde oturmayı teklif ettim tabi başta kabul etmedi ve ikna edene kadra canım çıktı.kalan ev bir aile apartmanı en alt katta anneannem dedem üst katta teyzem onun üstünde dayım onun üstünde de biz oturuyoruz. eşimi ikna edebilmek için kardeşimi bahane ettim dedim onun sorumluluğunu biz tek başımıza alamayız onlardan da destek alırız falan baya bi dil dökünce ancak ikna ettim. hatta kendi zevkimize göre evimizin içinde bazı değişklikler yaptık çok cici bi evimiz oldu. fakat gelin görün ki destek olurlar diye beklediğim insanlar hep köstek oldular. teyzem garip bi insandır. dünya sadece onun etrafında dönsün ister herkesi o yönetecek kimse onun sözünden çıkmıcak. insan kullanmaya bayılır anneannemler ve dayımı annemin ölümünü kullanarak çok güzel avcunun içine almış "ben tekim ablam öldü bitek ben kaldım" diye istediği dengesizliği yapmaya hak görür kendinde. öyleki bana karşı kızkardeşime karşı yaptığı şeylerde bile savunması hazırdır "benim ablam öldü beni hoşgörün!" ölenin bizim annemiz babamız olduğunu unutur...ha sorarsanız annemle ölmeden önce ilişkisini dengesizlikleri yüzünden annem de yaka silkmiştir kendisinden ve yıllarca konuşmamışlardır. yani öyle sıkı fıkı bi ilşkileri yoktur. dayımla yengem gerçekten iyi niyetli insanlardır. yengem bu ailenin 25yıllık gelinidir ve hala dış kapının dış mandalı muamelesi görür anneannem ve teyzemden. az ağlatmamışlardır ikisi beraber olup o kadını. çok uzun uzun muhabbet ederiz yengemle "bi fırsatım olsda 1dk durmam şu apartmanda" der hep. dayım iyi bi insandır ama iyi bi eş değildir maalesef yengeme hiç anlayışlı davranmaz. zavallı yengem hem dayımı hem 24 yaşındaki zihinsel engelli oğlunu çeker... anneannem gözümde bi melekti ta ki annemin ölümüne sebep olan kazadan sonra annem yoğun bakımda yatarken gelip kardeşim ve bana kızım yaralananıp buralarda yatacağına siz ikiniz ölseydiniz keşke diyene kadar.ondan sonra bakışım duruşum tavrım herşeyim değişti anneanneme karşı. sorun şu ki ben eşimi bu evde oturmak için ikna ederken verdiğim vaadlerin hiçbiri olmadı. burda ki insanların tavırları onu 17 ayda bunaltmaya yetti de arttı bile. şöyle söylim kardeşimin hiç bi sorumluluğunu almak istemezler. hiç bi kere duymamışımdır"sen kocanla başbaşa git gizem kalsın" diye. yada eşimle biyere gitsem zırt pırt arar teyzem anneannem nerdesiniz niye geç kaldınız bilmem ne diye. markete gitsek ne çok alışveriş yapıyosunuz diye dır dır ederler sanki kendileri ödüyomuş gibi. teyzem kocamı özel şöförü gibi kullanmak ister müsade etmeyince tavır yapar.. bunlar sadece aklıma gelenler. yazın teyzemle eşimin arasında ufak bi problem geçti. benim yengemle samimiyetimi hazmedemeyen teyzem bana karşı bişeyler yaptu sinirimden oturmuş ağlarken eşim aradı ve anlatmak zorunda kaldım yoksa hiç huyum değildir olanı biteni anlatmak. oda benim ağlamama dayanamamış aramış teyzemi sormuş ne oldu diye tabi olay büyüdü de büyüdü. hatta o zman dedim eşme onu karşına almakla hata ettin diye. dedim ya anneanemi çok güzel avucunun içine almış diye onuda eşime karşı doldurmuş ve sanki düşmanlarıymış gibi bahsediyorlar ondan. eşimin adı geçince suratlarında ki kinli ifadeyi tahmin bile edemezsiniz. bide sağda solda "uyuz oluyorum şu çocuğa geldi ablamın evine kuruldu ablamın parasını yiyor falan diyormuş. tabi kimse sormuyo kardeşim bizle kalıyo ve 700lira maaş bağlandı ayık fakat okulu kıyafeti psikologu aylık 1200lira masrafı var. ben çalışmıyorum eşim karşılıyo bu farkı allah razı olsun bikere bile lafını etmedi. sormuyolar bile nerden karşılanıyor diye. herneyse geçen akşam artık eşim iyice rahatsız oldu ve dediki burdan taşınalım yazın.ben buraya bu insanlara alışamadım uyum sağlayamıyorum.hiç bi cevap veremedim.evet burası benim için de çekilmez bi durumda evet bende burda mutlu değilim ama halihazırda ödemesini yaptığımız araba taksitleri var. ev alamayız bu durumda kirayada gitmek istemem ve bu evide çok emek vererek tam zevkime uygun yaptım ve 17 aydırda uğraşıyorum bırakıp gitmek işime gelmiyo. ama bi yandan da bu konuda eşimle karşı karşıya kalmak istemiyorum. aklım karman çorman oldu ne yapmalıyım sizce? şöyle bi alternatifim daha var önümde şehir dışında bi arazimiz ve evimiz daha var. eğer orayı satar da üstüne birazda borçlanırsak orta halli 2 ev alabiliriz istanbuldan. biri kardeşime biri bize. birinin kirası ve maası kardeşimin ihtiyaçlarını rahat rahat karşılar.kimseye muhtaçlığıda olmaz ilerde. ama orayı satmaya kalkıştığımda da dünyayı burnumdan getirirler biliyorum. çok arada sıkıştım. sizce ne yapmalıyım.
Farkındayım çok uzun oldu ama derdimi tam anlatabilmek için uzun yazdım.
Farkındayım çok uzun oldu ama derdimi tam anlatabilmek için uzun yazdım.