- 11 Temmuz 2024
- 16
- 6
- 1
- 33
- Konu Sahibi serranoyan
- #1
Merhaba,
Maalesef bir yıl içinde üç düşük yaşadım. İlki kimyasaldı. Bebeğim 5 haftalıkken kendiliğinden düştü.
İkincisi 4 ay sonra 6 haftalıkken düştü ama kürtaj oldum.
Sonuncusu da 7 ay sonra 7-8 hafta aralığında düştü, maalesef yine kürtaj.
İkinci düşükten sonra genetik ve pıhtılaşma testi yaptırdım bir sorun çıkmadı. Bu arada hemen hamile kalabiliyorum. İnsülin direncim var ve kiloluyum. (80) Zaman zaman tiroit değerlerimde de dalgalanmalar oldu.
Buradan tedavi aramıyorum ama psikolojik olarak gerçekten çökme noktasına geldim. 35 yaşındayım ve korkuyorum.
Doktoruma tüp bebek önerir misiniz dedim, gebe kalabildiğim için tavsiye etmeyeceğini söyledi.
Çok canım sıkılıyor gerçekten, başka bebeklere imrenerek bakmak istemiyorum. Kötü bir kıskançlık değil ama ben hamile kadınlara bakıp içime içime ağlamak istemiyorum. Yakınlarımın yeni doğan bebeklerine hediyeler alırken kalbim acısın istemiyorum. Zaten babasız büyüdüm hep eksik hissettim. Babasının elinden çocuklara uzaktan bakarak geçen çocukluğumdan sonra şimdi de başka anne babalara bakıp buna özenmek istemiyorum. İnsanların çocuk yap baskısına saçma bahanelerle cevap vermek istemiyorum. Doktor kapısında burnumun direği sızlarken dua etmek istemiyorum.
Son gebeliğimde belki kalp atışı duyarım diye hayal kurduğum randevuya süslenip gittim ki yavruma da pozitif enerjisi geçsin. Anı kalır fotoğraf çekerim diye düşündüm. Üç beş gün sonra kürtaj için hastaneye gittiğimde, doğum katındaki odama gidiyorduk. Önde hemşire arkada eşim ve ben. Doğum yapan birisinin odasının önünden geçiyorduk. Baba dışarda heyecanla bekliyordu, bebek süsleri asılmıştı. Bi an ne diyeceğimi bilemeden gülümseyip geçtim elimde pijamalarımın olduğu çantayla.
Odama girdiğimde yatağın yanında bebekleri koydukları minik yatak gibi olan şey vardı. Öyle üzüldüm ki ne diyeceğimi bilemedim, zaten çaktırmamak için de oda ne güzel falan gibi saçma sapan şeyler söyledim. Hemşire kan almaya geldiğinde çıkarmışlar odadan sanırım sonra görmedim. Böyle böyle bir sürü saçma, iç yakan şeyler var.
Endokrine gidiyorum bakalım ne olacak. Öncelikle kilo vermeye çalışacağım ama bu psikoloji beni iyice dibe çekiyor. Gerçekten kendimi çok çaresiz hissediyorum.
Varsa öneriniz bana yardım edin, çok ihtiyacım var.
Maalesef bir yıl içinde üç düşük yaşadım. İlki kimyasaldı. Bebeğim 5 haftalıkken kendiliğinden düştü.
İkincisi 4 ay sonra 6 haftalıkken düştü ama kürtaj oldum.
Sonuncusu da 7 ay sonra 7-8 hafta aralığında düştü, maalesef yine kürtaj.
İkinci düşükten sonra genetik ve pıhtılaşma testi yaptırdım bir sorun çıkmadı. Bu arada hemen hamile kalabiliyorum. İnsülin direncim var ve kiloluyum. (80) Zaman zaman tiroit değerlerimde de dalgalanmalar oldu.
Buradan tedavi aramıyorum ama psikolojik olarak gerçekten çökme noktasına geldim. 35 yaşındayım ve korkuyorum.
Doktoruma tüp bebek önerir misiniz dedim, gebe kalabildiğim için tavsiye etmeyeceğini söyledi.
Çok canım sıkılıyor gerçekten, başka bebeklere imrenerek bakmak istemiyorum. Kötü bir kıskançlık değil ama ben hamile kadınlara bakıp içime içime ağlamak istemiyorum. Yakınlarımın yeni doğan bebeklerine hediyeler alırken kalbim acısın istemiyorum. Zaten babasız büyüdüm hep eksik hissettim. Babasının elinden çocuklara uzaktan bakarak geçen çocukluğumdan sonra şimdi de başka anne babalara bakıp buna özenmek istemiyorum. İnsanların çocuk yap baskısına saçma bahanelerle cevap vermek istemiyorum. Doktor kapısında burnumun direği sızlarken dua etmek istemiyorum.
Son gebeliğimde belki kalp atışı duyarım diye hayal kurduğum randevuya süslenip gittim ki yavruma da pozitif enerjisi geçsin. Anı kalır fotoğraf çekerim diye düşündüm. Üç beş gün sonra kürtaj için hastaneye gittiğimde, doğum katındaki odama gidiyorduk. Önde hemşire arkada eşim ve ben. Doğum yapan birisinin odasının önünden geçiyorduk. Baba dışarda heyecanla bekliyordu, bebek süsleri asılmıştı. Bi an ne diyeceğimi bilemeden gülümseyip geçtim elimde pijamalarımın olduğu çantayla.
Odama girdiğimde yatağın yanında bebekleri koydukları minik yatak gibi olan şey vardı. Öyle üzüldüm ki ne diyeceğimi bilemedim, zaten çaktırmamak için de oda ne güzel falan gibi saçma sapan şeyler söyledim. Hemşire kan almaya geldiğinde çıkarmışlar odadan sanırım sonra görmedim. Böyle böyle bir sürü saçma, iç yakan şeyler var.
Endokrine gidiyorum bakalım ne olacak. Öncelikle kilo vermeye çalışacağım ama bu psikoloji beni iyice dibe çekiyor. Gerçekten kendimi çok çaresiz hissediyorum.
Varsa öneriniz bana yardım edin, çok ihtiyacım var.
İnsülin direncim için endokrine gittim, ilaca başladım. Ama doktorum da bu değerler düşüğe sebep olmaz dedi. Şimdi bir profesöre gidip danışmayı düşünüyorum biraz kilo vermeye çalışacağım. Ne çaresizce ve saçma.
