İhtiyaçlarına göre tek başına olup olmama durumunu değerlendirin derim ben.
Şöyle açıklamaya çalışayım; üni. zamanı ilk yıl bir öğrenci apartında odada tek, diğer 2 yıl kendi evimde yalnız yaşadım. Evin içinde illa birilerini aramıyordum ama yemek zamanları işkence olurdu. Yalnız yemek yemeyi pek seven biri değilim, kalkıp kendime bir şeyler hazırlayasım gelmezdi, bu sağlığımı kötü etkilediği için son sene iki ev arkadaşı aldım yanıma.
Ha sorunlar da beraberinde geldi tabi, farklı tipler, aynı evin içinde, farklı şehirler alilelerden, farklı ilgi alanları-yaşam görüşleri, alışkanlıklar vb. belki sinir bozucuydu ama neticede yanımda nefestiler, iyi geliyordu varlıkları bana.
Çıkarcı, özel alana saygısı olmayanı da vardı (Bütçeye neredeyse hiç katılmayan kaçan bi tipti biri, artık yiyecek ayırmıştım yani
Bi de odama çat kapı girer, kıyafetlerimden ödünç ister tuttururdu böyle acayip bi şeydi o arkadaş)
Evi yol geçen hanına çevireni de (Diğer arkadaşım da 2 haftaya bir sevgili değiştirdiğinden ve sevgililerini pek güven veren tiplerden seçmediğinden ona kural getirmiştim misal, hani evde yatılı kalmasın erkek arkadaşların bari diye çünkü tipler uykuda adam kesebilir tipler gibiydi tövbe yarabbi)
Ama öyle böyle bir sene idare ettik. Neticede, yalnız kalmak o dönemlerde bana iyi gelmiyordu, bazı davranışları kabul edilebilirdi görmezden geldim, bazılarında uyardım çizgiyi çektim. Şu an ikisiyle de görüşmüyorum ama dediğim gibi, o zaman onların bana ihtiyacı, benim onlara ihtiyacım vardı, öyle geldi geçti.
İlla süper sağlam arkadaşlık kurmanıza gerek yok bunu bilirseniz, kendinizi suistimal ettirmeden, en azından tek başınalığınızı cismiyle hafifletecek birkaç kişi yanınızda olur. Ona göre bakarsınız..