Merhaba yeni üye oldum sadece bilgi amaçlı yazılanları okumak için girerdim şimdi ise içinde bulunduğum ruh hali yüzünden benzer deneyimi yaşayan ya da hissedenlerden , yaşamasa da mantıklı bir fikir belirtecek olanlardan yardım istiyorum .
Belki saçma belki önemsiz belki abartı gelecek ama yarattığı etki yüzünden hayattan soğumuş durumdayım ;
İstanbulda oturduğumuz bina yeniden yapılmak üzere yıkıldı ve doğup büyüdüğüm çevreden ev bulmakta zorlandık ,
ev vardı ancak işten ayrıldığım için o çevrede bütçeye uygun ev bulamadık . Ailemle yaşıyorum baba emekli ve kendilerine yettiği için çalışma gereği duymuyordu dediğim gibi bende işten ayrılınca alışkın olduğumuz çevreden ev bulamadık ve malesef kimseyi tanımadığımız başka bir ilçeye taşındık. Yaklaşık 1,5 sene sürecek inşaat ama
ne yazık ki bu süreçte annem hem binasındaki komşulardan hem de 40 yıldır alışkın olduğu bölgeden ayrılınca yaşadığı yalnızlıkla birlikte psikolojik olarak sorunlar yaşamaya başladı ( daha önceden de başka bir konudan dolayı psikolojik tedavi görmüştü) tüm bu değişimle ve sorunlarla tek başıma uğraştığım için benim de sinirlerim harap olmaya başladı . Bir anda hiç bilmediğimiz hiç tanıdığımız olmayan bir ilçeye gelmiştik ama haftanın 4-5 günü annemle eski oturduğumuz yere gidiyorduk ve her gidiş geliş daha çok etkilemeye başladı hem onu hem beni.
Bu psikolojiyle malesef çok yanlış olduğunu düşündüğüm bir karar daha alarak bir tanıdığımızın ısrarıyla onun da yaşadığı İstanbul’a 3-4 saat uzaklıkta bir şehire tekrar taşındık. Bu da annemin yalnız kalmamak için daha mutlu olurum diye gitmekte ısrarcı davranması yüzünden oldu. Onun mutlu ve iyi olacağına inandım çünkü çok istekliydi.
Çok uzun ve psikolojik açıdan çok zorlandığımız yanlış kararlar aldığımız bir süreçti çok daha detayları var ama bugüne ve asıl akıl almak istediğim konuya gelecek olursak ;
yaklaşık 6 aydır sadece annem mutlu olsun diye daha önce hiç olmadığım bir şehirde tamamen mutsuz sadece dışarı çıkıp eve gelerek vakit geçirmeye çalışıyoruz . Ne annem mutlu ne de ben, o da sıkılıyor ben de çok sıkılıyorum ama annem etkilenmesin tekrar aynı psikolojik sorunları yaşamasın diye susuyorum içime atıyorum tam tersi onun motive olması için destek olmaya çalışıyorum . Ama bu durumdan da kendimi suçlamaya başladım işten ayrılmasaydım istediğimiz çevrede pahalı da olsa ev tutabilirdim öyle düşüncelere kapılıyorum ki bazen ev yapılana kadar Allah korusun anneme bir şey olmasından çok korkuyorum her şeyin sorumlusu ben mişim gibi düşünüyorum . Kendim zaten tıkılıp kaldım buraya istanbul gibi değil dışarı çıktığımda kendimi çok kötü hissediyorum benim bu şehirde ne işim vardı diye ağlayacak noktaya geliyorum . Başta dediğim gibi konu belki bazılarınıza abartı gelebilir ama inanın Allah kimseye yaşatmasın insana her türlü yanlış kararı aldırabilen bir süreç. Bu duruma yapacağınız yorumlar dışardan bir göz olarak benim için çok önemli . umarım anlarsınız teşekkürler .
Belki saçma belki önemsiz belki abartı gelecek ama yarattığı etki yüzünden hayattan soğumuş durumdayım ;
İstanbulda oturduğumuz bina yeniden yapılmak üzere yıkıldı ve doğup büyüdüğüm çevreden ev bulmakta zorlandık ,
ev vardı ancak işten ayrıldığım için o çevrede bütçeye uygun ev bulamadık . Ailemle yaşıyorum baba emekli ve kendilerine yettiği için çalışma gereği duymuyordu dediğim gibi bende işten ayrılınca alışkın olduğumuz çevreden ev bulamadık ve malesef kimseyi tanımadığımız başka bir ilçeye taşındık. Yaklaşık 1,5 sene sürecek inşaat ama
ne yazık ki bu süreçte annem hem binasındaki komşulardan hem de 40 yıldır alışkın olduğu bölgeden ayrılınca yaşadığı yalnızlıkla birlikte psikolojik olarak sorunlar yaşamaya başladı ( daha önceden de başka bir konudan dolayı psikolojik tedavi görmüştü) tüm bu değişimle ve sorunlarla tek başıma uğraştığım için benim de sinirlerim harap olmaya başladı . Bir anda hiç bilmediğimiz hiç tanıdığımız olmayan bir ilçeye gelmiştik ama haftanın 4-5 günü annemle eski oturduğumuz yere gidiyorduk ve her gidiş geliş daha çok etkilemeye başladı hem onu hem beni.
Bu psikolojiyle malesef çok yanlış olduğunu düşündüğüm bir karar daha alarak bir tanıdığımızın ısrarıyla onun da yaşadığı İstanbul’a 3-4 saat uzaklıkta bir şehire tekrar taşındık. Bu da annemin yalnız kalmamak için daha mutlu olurum diye gitmekte ısrarcı davranması yüzünden oldu. Onun mutlu ve iyi olacağına inandım çünkü çok istekliydi.
Çok uzun ve psikolojik açıdan çok zorlandığımız yanlış kararlar aldığımız bir süreçti çok daha detayları var ama bugüne ve asıl akıl almak istediğim konuya gelecek olursak ;
yaklaşık 6 aydır sadece annem mutlu olsun diye daha önce hiç olmadığım bir şehirde tamamen mutsuz sadece dışarı çıkıp eve gelerek vakit geçirmeye çalışıyoruz . Ne annem mutlu ne de ben, o da sıkılıyor ben de çok sıkılıyorum ama annem etkilenmesin tekrar aynı psikolojik sorunları yaşamasın diye susuyorum içime atıyorum tam tersi onun motive olması için destek olmaya çalışıyorum . Ama bu durumdan da kendimi suçlamaya başladım işten ayrılmasaydım istediğimiz çevrede pahalı da olsa ev tutabilirdim öyle düşüncelere kapılıyorum ki bazen ev yapılana kadar Allah korusun anneme bir şey olmasından çok korkuyorum her şeyin sorumlusu ben mişim gibi düşünüyorum . Kendim zaten tıkılıp kaldım buraya istanbul gibi değil dışarı çıktığımda kendimi çok kötü hissediyorum benim bu şehirde ne işim vardı diye ağlayacak noktaya geliyorum . Başta dediğim gibi konu belki bazılarınıza abartı gelebilir ama inanın Allah kimseye yaşatmasın insana her türlü yanlış kararı aldırabilen bir süreç. Bu duruma yapacağınız yorumlar dışardan bir göz olarak benim için çok önemli . umarım anlarsınız teşekkürler .