- 2 Haziran 2022
- 172
- 0
- 32
- Konu Sahibi papatya3054
- #1
Merhabalar. Öncelikle ülkemizin başındaki bu elem hadiselerin bir an evvel son bulmasını, her şeyin hakkaniyetle yapılmasını ve bir daha böyle ihmalkarlıklarla karşılaşılmamasını dilerim. Ölenlerimize rahmet kalanlarımıza sabır versin Allah.
Buraya yazmak istedim. Yazdıklarım uzun olacak. İç rahatlatmak için olacak belki de. Daha evvel de kocam hakkında, kayınvalidem hakkında yazmıştım. Düğünümüz 4 şubatta gerçekleşti. Eşim bir hafta annesinin evinde kalıp akraba ziyaretleri yapmamızı istemişti o zamanlar. Teyzeleri, annesi böyle istemiş. Ben de asla böyle bir şey olamayacağını belirtmiştim. Balayına ikna oldu.. 6 şubat sabahı yola çıkacaktık ki.. bu elim hadise gerçekleşti. Ailesi deprem bölgesindeler. Hemen ulaşmaya çalıştık. Kayınvalidemin evi ağır hasar almıştı. Kaynımınki hafif hasarlı ama korkudan kendilerini dışarı atmışlardı. Biz hava koşullarından dolayı evimize gidememiş başka şehirde bir tanıdık yanında konaklamıştık. Oradan direkt uçakla balayına gidecektik. Bu olayların hepsini o tanıdığın evinde öğrendik. Zor koşullar, tvde gördüğümüz belki milyonda bir bile değil. Çok korktuk endişelendik. Ailesine uçak ayarlayıp bir şekilde onları aldık ve kendi evimize getirdik. Evime onlarla birlikte girdim. 2 hafta kadar 9 kişi kaldık. Bu süreçte ne yapacaklarını vs konuştular. Kayınbabam sürekli kalabalığız diyordu. Kaynımın en büyük kızına el koymuş kayınvalidem. Annesi iyi annelik yapamıyor diye kendi büyütüyor. O kız hariç-o bizde kaldı-kaynım 2 çocuğu ve karısını alıp deprem bölgesindeki karısının köyüne geri döndü. O köye deprem vurmamış, güvenliymiş şu an.
Önceleri biz kalabileceklerini söylesek de hepsi kalamayız edemeyiz sizinle bir eve girdik siz de yeni evlisiniz diyorlardı. Sonraları kayınvalidem gider çadırda kalırız napalım bundan sonrası rezillik falan der oldu. Ben halbuki cidden çok iyi davranıyordum eşim de şahit. Neyse kayınbabamı zorla eve bak, eşyları çıkar falan diye deprem bölgesine yolladı kayınvalidem. Sadece o baktığı orta okula giden kız ve kendisi kaldı. Kızı okula yazdırdık. Önceleri kendimize memleketimizin çevre illerinden bir ev bakalım falan dediler. Bir yandan da kayınvalidem hasarlı evini 1.5 sene evvel alıp içine 0 eşyalar döşemiş onların borçları devam ediyor. Kiraya ev tutmaktansa bir yerlerde kalıp devletin kira desteğini biriktirmek daha iyi olur gibi falan da düşündüler. Kayınbabamın emekli maaşı var. Kayınvalidem ara ara nereye gidek ne yapak biz ne edek hiçbir yerimiz yok gibi şeyleri hala ara ara söylüyor. Bu arada kayınvalidemin annesin evi sağlam. Oraya kardeşim gelir kalabalık olur rahat edemem dedi söylediklerinde. Kayınvalidesinin evi sağlam. Korkuyorum o evden dedi. Kız kardeşinin boş bir evi var o sağlam, kız kardeşinin gelini o boş evde kimseyi oturtmuyormuş ondan oturamayız dediler.
İşteyim. Eşimi öğlenleri arıyor, ne yemek yapayım diye. Akşama onu yapmış oluyor. Ben bir kez yemek yapsam tamam artık yarın sıra bende diyor. Ben öyle herkesin yemeğini yiyemem ama seninki güzel olmuş yedim diyor yemekten sonra da..
İş yerime çağırdım evde sıkılmasın diye, 99 depremini yaşayan biri Vardı dertleşirler dedim. herkesin içinde dedi ki bana gece yatarken kapınızı kilitlemeyin. Sana diyecem diyecem ama korkuyorum kızarsın diye dedi. Sanki ben her şeye kızıyorum gibi. Bir de diyor ki burası da deprem bölgesiymiş korkuyorum buradan gitmeye ben yokken deprem olur da başınıza bir şey gelir diye diyor.
Bu kilitleme meselesini eşime açtım büyütme dedi. Sofrada oturunca eline sağlık dedim annesine sonra kalkarken neden eline sağlık dememişim diye beni sorguladı. Senden kaç yaş büyük kadın saygı duy ne yaparsa diyor. Ben saygısızlık etmedim halbuki sadece eşimle paylaştım.
Eşimin yeğeni 23 nisana hazırlanıyormuş burada yazdırdığımız okulda. Burada olursak müsamere yapacağız diyor. Bu arada kızın annesi çok mutsuz çocuğunu götüremedi diye.
Beni kimse yanlış anlamasın ama daha biri sürü ufak şeyler oluyor. Biliyorum çok adice belki şu an bazı düşünecelerim. Bu insanlar mağdur, onlara karşı saygım sonsuz. Yüzlerine kötü davranamam da. Ama yerleşik kalmalarından ya da kayınvalidemin durumları kullanıp 2-3 sene yaşamasından nedense çekiniyorum. Çocuğum olsa onu da kaynımın çocuğunu doldurduğu gibi doldurmasından.. eşime her şeyi sorup bana sormamasından. Gece kapı kilidi meselesinden… tüt kapıyorum. O kadar insan ölmüşken, yer yerinden oynamışken ne küçük şeyleri dert ediyorum belki. Ama nefsime karşı koyamıyorum. Mesajımı sabırla okuyan herkese bana sabır vermesini dilemesini istiyorum. Dediğim gibi çok detaylar da var ama yazamadım.
Kötü bir insan değilim ben tabii hakları kalmak. Hele de böyle bir olayda.. ama geçmiş de zihnimi bırakmıyor.. bana ilk zamanlar devamlı diyordu ki evlenirken yardımcı olmadık şimdi geldik üstünüze. Bu ağır hasarlı ev aslında kaynımdan aldığı kıza verilecek evmiş.. öyle diyor arada. Allah beni affetsin ama etkileniyorum. Her manada kötüyüm. Bu durumda bunları düşündüğüm için bile suçluyum…
Bu arada ben eşimin ailesine de kendi aileme de 15-17 saat uzaklıkta bir şehirdeyim normalde. Burada memuruz. İki aileye de uzak olması işimize gelmişti. Bir de alternatif olarak bir ara bizim binanın girişindeki evi tutmayı falan düşündüler. Boş diye. Onu da ben pek istemedim.. tabii istemedim diye bir şey demedim kimseye ama içimden istemiyorum.
Buraya yazmak istedim. Yazdıklarım uzun olacak. İç rahatlatmak için olacak belki de. Daha evvel de kocam hakkında, kayınvalidem hakkında yazmıştım. Düğünümüz 4 şubatta gerçekleşti. Eşim bir hafta annesinin evinde kalıp akraba ziyaretleri yapmamızı istemişti o zamanlar. Teyzeleri, annesi böyle istemiş. Ben de asla böyle bir şey olamayacağını belirtmiştim. Balayına ikna oldu.. 6 şubat sabahı yola çıkacaktık ki.. bu elim hadise gerçekleşti. Ailesi deprem bölgesindeler. Hemen ulaşmaya çalıştık. Kayınvalidemin evi ağır hasar almıştı. Kaynımınki hafif hasarlı ama korkudan kendilerini dışarı atmışlardı. Biz hava koşullarından dolayı evimize gidememiş başka şehirde bir tanıdık yanında konaklamıştık. Oradan direkt uçakla balayına gidecektik. Bu olayların hepsini o tanıdığın evinde öğrendik. Zor koşullar, tvde gördüğümüz belki milyonda bir bile değil. Çok korktuk endişelendik. Ailesine uçak ayarlayıp bir şekilde onları aldık ve kendi evimize getirdik. Evime onlarla birlikte girdim. 2 hafta kadar 9 kişi kaldık. Bu süreçte ne yapacaklarını vs konuştular. Kayınbabam sürekli kalabalığız diyordu. Kaynımın en büyük kızına el koymuş kayınvalidem. Annesi iyi annelik yapamıyor diye kendi büyütüyor. O kız hariç-o bizde kaldı-kaynım 2 çocuğu ve karısını alıp deprem bölgesindeki karısının köyüne geri döndü. O köye deprem vurmamış, güvenliymiş şu an.
Önceleri biz kalabileceklerini söylesek de hepsi kalamayız edemeyiz sizinle bir eve girdik siz de yeni evlisiniz diyorlardı. Sonraları kayınvalidem gider çadırda kalırız napalım bundan sonrası rezillik falan der oldu. Ben halbuki cidden çok iyi davranıyordum eşim de şahit. Neyse kayınbabamı zorla eve bak, eşyları çıkar falan diye deprem bölgesine yolladı kayınvalidem. Sadece o baktığı orta okula giden kız ve kendisi kaldı. Kızı okula yazdırdık. Önceleri kendimize memleketimizin çevre illerinden bir ev bakalım falan dediler. Bir yandan da kayınvalidem hasarlı evini 1.5 sene evvel alıp içine 0 eşyalar döşemiş onların borçları devam ediyor. Kiraya ev tutmaktansa bir yerlerde kalıp devletin kira desteğini biriktirmek daha iyi olur gibi falan da düşündüler. Kayınbabamın emekli maaşı var. Kayınvalidem ara ara nereye gidek ne yapak biz ne edek hiçbir yerimiz yok gibi şeyleri hala ara ara söylüyor. Bu arada kayınvalidemin annesin evi sağlam. Oraya kardeşim gelir kalabalık olur rahat edemem dedi söylediklerinde. Kayınvalidesinin evi sağlam. Korkuyorum o evden dedi. Kız kardeşinin boş bir evi var o sağlam, kız kardeşinin gelini o boş evde kimseyi oturtmuyormuş ondan oturamayız dediler.
İşteyim. Eşimi öğlenleri arıyor, ne yemek yapayım diye. Akşama onu yapmış oluyor. Ben bir kez yemek yapsam tamam artık yarın sıra bende diyor. Ben öyle herkesin yemeğini yiyemem ama seninki güzel olmuş yedim diyor yemekten sonra da..
İş yerime çağırdım evde sıkılmasın diye, 99 depremini yaşayan biri Vardı dertleşirler dedim. herkesin içinde dedi ki bana gece yatarken kapınızı kilitlemeyin. Sana diyecem diyecem ama korkuyorum kızarsın diye dedi. Sanki ben her şeye kızıyorum gibi. Bir de diyor ki burası da deprem bölgesiymiş korkuyorum buradan gitmeye ben yokken deprem olur da başınıza bir şey gelir diye diyor.
Bu kilitleme meselesini eşime açtım büyütme dedi. Sofrada oturunca eline sağlık dedim annesine sonra kalkarken neden eline sağlık dememişim diye beni sorguladı. Senden kaç yaş büyük kadın saygı duy ne yaparsa diyor. Ben saygısızlık etmedim halbuki sadece eşimle paylaştım.
Eşimin yeğeni 23 nisana hazırlanıyormuş burada yazdırdığımız okulda. Burada olursak müsamere yapacağız diyor. Bu arada kızın annesi çok mutsuz çocuğunu götüremedi diye.
Beni kimse yanlış anlamasın ama daha biri sürü ufak şeyler oluyor. Biliyorum çok adice belki şu an bazı düşünecelerim. Bu insanlar mağdur, onlara karşı saygım sonsuz. Yüzlerine kötü davranamam da. Ama yerleşik kalmalarından ya da kayınvalidemin durumları kullanıp 2-3 sene yaşamasından nedense çekiniyorum. Çocuğum olsa onu da kaynımın çocuğunu doldurduğu gibi doldurmasından.. eşime her şeyi sorup bana sormamasından. Gece kapı kilidi meselesinden… tüt kapıyorum. O kadar insan ölmüşken, yer yerinden oynamışken ne küçük şeyleri dert ediyorum belki. Ama nefsime karşı koyamıyorum. Mesajımı sabırla okuyan herkese bana sabır vermesini dilemesini istiyorum. Dediğim gibi çok detaylar da var ama yazamadım.
Kötü bir insan değilim ben tabii hakları kalmak. Hele de böyle bir olayda.. ama geçmiş de zihnimi bırakmıyor.. bana ilk zamanlar devamlı diyordu ki evlenirken yardımcı olmadık şimdi geldik üstünüze. Bu ağır hasarlı ev aslında kaynımdan aldığı kıza verilecek evmiş.. öyle diyor arada. Allah beni affetsin ama etkileniyorum. Her manada kötüyüm. Bu durumda bunları düşündüğüm için bile suçluyum…
Bu arada ben eşimin ailesine de kendi aileme de 15-17 saat uzaklıkta bir şehirdeyim normalde. Burada memuruz. İki aileye de uzak olması işimize gelmişti. Bir de alternatif olarak bir ara bizim binanın girişindeki evi tutmayı falan düşündüler. Boş diye. Onu da ben pek istemedim.. tabii istemedim diye bir şey demedim kimseye ama içimden istemiyorum.
Son düzenleme:
