15 senelik liseden bir arkadaşım vardı,ben evlendim o hala bekar...kaç kere evime eşim rahatsız olurmu diye düşünmeden kız kardeşlerini damatlarını toplayıp yatıya geldiler, yedirdim içirdim hayatlarında görmedikleri çarşaflarda yatırdım.mutfak dolaplarımı, yatak odamı,banyo dolabıma kadar karıştırdılar görmezden geldim.izinsiz ne bildiler peelinglerimi kullanacaklarını ne bildiler ayaklarını havlulara sileceklerini neyse hepsine misafir dedim herkesin kendi görgüsü kendine dedim sustum...gün oldu zaman geçti bu arkadaşımın sadece 1 apt.üzerine taşındık.10 gün anneciğimle soğuklarda ev temizledik ne gelen bir arkadaş var ne giden bir arkadaş. isterdimki bir kuru çay demlesinde sıcacık için diye getirsin 10 gün bekledim gelen olmadı.taşındık yerleştik veeeee iş çıkışı hemen hemen her akşam zilim çalmaya başladı aaaa karşımda yüzsüz arkadaşım çaya,kahveye sigara muhabbetine geliyo ne kadar samimi...neyse yine sabırlardayım...yine bi akşama doğru bu yine geldi adından bir zil kız kardeşide geldi oturuyolar meğer anahtarları yokmuşda bütün aileyi tek tek bana topluyo neyse sabrettim defolup gittiler.bu yine geldi bi akşam üzeri anneciğimle oturuyoruz sinirlerim tavan yaptı ama dedim bu gün kopacak kıyamet...bu çay kahve bekliyo kımıldıyo sürekli annemde temiz kalpliye hadi ben kalkayımda siz çayınızı kahvenizi için dedi hayır dedim kalkma çayda yok kahvede yok annem hala anlamadı kolonya şeker tut o zaman diyoo:)))) onlarda yok dedim neyse bu arsız zar zor anladıda kalkıp gitti o gün bu gün gelemiyo arsız şey.
bazı insanlar gerçekten görgüden yoksun oluyolar anlamıyolar onlara birilerinin hatalarını yüzlerine söylemeleri gerekiyo lütfen eşinide kendinide daha fazla yıpratma,hatta ve hatta olaya annenin müdahale etmesi gerekiyor ayıp olmaz senin geçimim bozulacak ne ayıbı söyle gitsin.