Bu bir iç dökmedir. Eger aranızda bu şekilde davrananlar varsa belki insanları darlamaktan vazgeçer.
Bekarlıgimdan beri öyle çok komsu/akrabalar arası sürekli birilerine gıdım birileri bana gelsin modunda olmadım. İşleri düşerse elbette seve seve yardımcı olurum ama sürekli gelelim gidelim isteği niye? Gorustugum birkaç kuzenim ve uzun yıllardır hayatımda olan birkaç dostum bana yetiyor daha fazlasını istemiyorum neden anlaşılamıyorum.
Özellikle şu aralar yaşadigim baskı yaklaşık 1 buçuk sene önce tasinmamizla başladı. Eşimin işyerine yakın bir muhite taşınmak için bir akrabamin ablası aracı oldu Allah razı olsun. Kira cazip geldi evde yeni tadilat edilmiş temizdi hemen böyle güzel bir ev bulunca kaçırmak istemedik ama aracı kişiyle aynı binada oturuyoruz
ilk başlarda alışık olmasamda çat kapı gelip gidiyorduk sonra ben evden çalışmaya başlayınca bu gelip gitme azaldı. Şu aralar tamamen kesildi.
Sonra hamileliğim başladı büyük oğlumda anaokuluna başlayınca gün bana yetmemeye başladı. Ne ara akşam oluyo ne ara sabah oluyo cidden anlamıyorum. Geceleri sürekli bir uykusuzluk halindeyim mide yanması bulantısı yatakta dönüşe dönüşe en sonunda yorgunluktan uyuyorum haliyle gunduz oğlanı okula bırakip gelincede öğleye kadar uykum sıkıştırmışken uyuyorum. Bu arada tabi adım rahatada çıktı çok uyuyormusum. Hamileyim zorlanıyorum anlayın artık insanın halini eleştirmekten vazgeçin ya.
Cocuk okula başlayınca sürekli oda bende bir hastalik halindeyiz. Ev işlerine yetişemiyorum bu aralar bazen mutfağı 2 gün toplayamadigim oluyor. Evim bu şekildeykende kimse gelsin gitsin istemiyorum 2 gün sonra akrabalardan aa mamiomun evi şöyle pismis böyle daginikmis kulağıma laf gelsin istemiyorum.
Hayatım böyle ilerlerken bide bu aracı abla sağolsun her gördüğünde ben seni kızım yerine gördüm gelmiyorsun gitmiyorsun diye diye sürekli sürekli beni darlamasi cidden çok bunaldım. Annemlere diğer buyuklerime gelmiyor diye beni şikayet etmesi. Diyorum bu aralar vakit bana bile yetmiyor gelmek istiyorsan buyur gel yok illa ben gitcekmişim. İçimden gelmiyor kendi dünyamda mutluyum beni artık rahat bırak diye illa suratına haykirmam mi gerekiyor? Biliyorum ben gelsem sende çat kapı geliceksin ve bu devamlı hale gelip önünü alamicam ama ben böyle birşey istiyorum. Sürekli iç içe olup herşeyimi bilmeni istemiyorum. Biliyorum ki sadece geldiğinde yediğin bir yemek içtiğin bir kahve olmicak tüm hayatımı inceleyeceksin neler yapıyorum neler ediyorum diye.
Bayağı uzun yazmışım ama birileri okuduysa lütfen her insan bir olmak zorunda değil. Ben kendi evimde vakit geçirmekten kendi halime olmaktan mutluyum bu benim anormal ya da sorunlu olduğum anlamına gelmez.
Taşınma gibi bir luksumuzde malesef kiralar böyle uçup gitmisken yok. Yani ben gitmemeye oda her gördüğünde gelmiyorsunuz diye şikayet etmeye devam edecek. Ama buraya yazarak biraz olsun içimi dökmek istedim. Okuyan herkese teşekkür ederim...
bekarken genç kizligimda oda bana takmisti onlara sıksık gitmiyorim diye. Ne zaman gitsem evde sürekli ev işleri kitlemeye çalışıyordu ya da çocuk aklımdan faydalanıp evde ne olup bitiyor ağzımdan laf almaya çalışırdı 
al birini vur ötekine yani. Sulalecek aynilar
Bir buçuk senedir sürüyor çilem bakalım daha ne kadar sürecek
istemiyorumdan da anlamiyo insanlar, yalnizligi seven insanlar hep bir tuhaf geliyo nedense cogunluga belkide istenmemeyi kabul edemiyorlardir bilemedim ki.
