Ben de anlatayım kendi bipolar hikayemi; anlatıp duruyorum zaten her fırsatta; hem diyorum umut olsun, biliyorsunuz bize bitmeyen bir umut pompası lazım; hem gerçeklerle yüzleştireyim hafife almasınlar, ağırlığını kavrasınlar hülyalara fazla kaptırıp sonra hata yapmasınlar (Ki çok yaptım o hataları ondan
) hem bilinsin istiyorum, bilsin insanlar ve artık damgalamaktan beri dursunlar, bu hastalıkla savaşanları ürkütmesin özgüvenlerini kırmasınlar... Hem de sanal gevezeyim ve kendimi anlatmayı bazen pek seviyorum.
Benim bipolar maceram çok karışık, çok ayrıntılı (Pek çoğunuzunki gibi elbette) bu yüzden bazen anlatırken şaştığım olabiliyor, mümkün olduğunca sıradan gidip şaşmamaya çalışacağım:
33 yaşına girdim, 21 yaşımda teşhis getirildi; 12 yıllık bipolar hastasıyım.
Ergenliğimde, kendime zarar verme huyu ve anoreksiya olarak sinyallerini vermiş ve fakat kendime zarar verme halimi o zamanki hayın doktorum basit bir dikkat çekme çabası ve şımarıklık olarak yorumlamayı başarmıştı, zaten sürekli devam etmediği için üzerine düşülmedi ve fakat anoreksiya bizi bir miktar uğraştırdı, anneme inmeler iniyordu filan. Öyle bir açlık hissi olmama hali ve müdahale.
Şanslıyım diyorum, çünkü bunları hep ilginçtir ki kısa zamanlarda hemen toparladık, devam etmedi, ruh halim çabuk değişirdi ve eğitimim sekteye uğramadı. Ne kadar doğru bir tespit olur bilmiyorum ama ben bu işaretleri hep ufak çaplı mani ve depresyon zamanlarına bağlıyorum. İntihar düşüncemle de baş ediyordum tabi ara ara yoklayan, bazen de herkesi içime sokasım gelirdi öyle bir sevgi, sonra eli bol bir insan oluşum (Hala daha öyledir ama artık kazıkları yiye yiye öğrendim paranın kıymetini ve para hesabını tek başıma yapmıyorum, bana kalsa batarız çünkü
)... Vs vs.
Bunların biraz abartılı halleri, ara ara insomnialar yaşamam yani hep o hallerim bipolarmış.
Şimdi ergenliğe dalarsam hikayelerim de bitmez, ben teşhise doğru ileri sarayım.
Nasıl tetiklendiğini biliyorum; üni. zamanıydı, son sınıfım.
Yine içtiğim bir zamandı; zaten sonrasında vizeler başlayacağı için eğlencenin dozu artmıştı, içtik Allah affetsin. :)
Millet sarhoşluğunu-çakırlığını yaşar biter değil mi, benimki o günden sonra bir daha bitmedi ahsadıhsadh
Uyudum, uyandım galiba yok, kafam güzel ya... 1 saat 2 saat değil, gün geçti, hala bi keyifliyim, sorguluyorum da bir yandan aptal aptal "Ya iyi eğlendik, iyi güzel, ne bu? Alkol etkisi mi? Nasıl ya? Olamaz ki?" vb.
2,3,4,5,6,7, derken günler devam ediyor 15 gün saydım ve belki de yanlış saydım, kafam gittikçe güzelleşiyor ya yok böyle bir şey; etkisi geçeceği yere artıyor gibi; benim şüpheler de var tabi ilk etapta "Bunlar alkolün içine başka bir şey karıştırmış olmasın ayyy" korkuları... İkide bir aynaya gidip kendimi kontrol etmeye çalışmam.
Sonra 5-6 gün boyunca uyumamışım aralar kopuk kopuk; vize konusunda arkadaşlarımı çalıştırdığımı hatırlıyorum, bölümümle alakası olmayan alanlar da dahil, kim denk gelirse... Ki bipolar ne güzel kurduruyor o alakayı değil mi? Lise, belki ortaokul Fizik-biyoloji bilgimle müzikoloji bölümü bir arkadaşıma kulağın mekanizmasını anlatıyordum, uçuyordum, biliyordum ve doğru da biliyordum, tüm bilgilerim bir arada üzerine felsefe de yaptırıyordu, saçmalıyordum kendime hakim olamıyordum, arkadaşlarımın "Gangsta ne diyorsun sen Allah aşkına?!" deyip güldüğünü hatırlıyorum.
Vizelere girip çıkıyorum (Yüksek notlar almışım şaka gibi soruların çoğu doğru ama yerimde duramayıp sıkıntı basıp çıktığımı hatırlıyorum, okudukça bunalıyordum, yürümek, bir yerlere gitmek vb. istiyordum)
Bu arada yemek yememişim 3-4 gün, daha doğrusu her şeyden bir, belki iki ısırık alınmış bırakılmış, yenmemiş, kahve içesim gelmiş kahve, bu kadar...
Yine aynada kendimi kontrol etmelerim ve cinsiyetim ne benim diye sorguluyor olduğum gerçeği, kendimi tanıyamadım ve bir kısmı hafızamda olmayabilir. Ayna görünce korkuyla bağırdığım bir başka mani krizim de var ama o, bunun devamında gelen, başka bir hikaye. :)
Arada güzel para harcamışım bunu da atlamamak gerek derken arkadaşlarım nihayetinde bende bir bkluk olduğunu fark edebiliyor ve annemi arıyorlar.
Bizimkiler apar topar geliyor, doktor, hastane, uyudu-uyumadı sevk, doktorun sorularını hatırlıyorum
1)Bugün günlerden ne? 2)Adın ne? İkisine de cevap veremiyorum, yatış.
Böyle başladı. Çok ilginçti, her şeyi çözmüş hissediyor insan değil mi?
Belki de çözdük dünyanın bir gizemini, sonra da "Anaaaa" derken bakakalıp delirdik ahahaha
İlk teşhis şizofreni idi. Sanırım tablo çok ağırdı doktor "Şizofreniden şüpheleniyorum" diye ağzından kaçırdı.
Annem ve babam bununla kalmadı ve bizim şehir gezilerimiz başladı, hiçbir şey bilmiyorduk... İlk kez başımıza geliyordu ve duyduğumuz her şeye hem inanıyor hem inanmıyorduk, karışıktı, çeşit çeşit doktor gezdik ve Arif Hoca'mın hastalarından da biriydim, kendisi bipolar teşhisini getirenlerden biriydi, gerekli testler yapıldı, iq testi de dahil yapmak istedi. Şimdiki doktorum da bipolar teşhisi koymuştu ve biz onu ilk başta yeterli görmemiş devam etmiştik... Sonra geri döndüm canım doktoruma, abim gibi oldu sağ olsun.
Büssürü resim yaptım, sayamadığım kadar şiir yazdım bu süreçte
Neyse işte, biz de böyle başladık yolculuğa.
Acı-tatlı
Herkesi öpüyorum :*