Bazen o kadar çok rahatlıkla birini sevmek, değer vermek, güvenmek aynı şekilde sevilmek değer görmek istiyorum ki..
"O var" diye düşünüp gülümseyeyim... Bu aşk olmak zorunda değil... Dost olur, bir büyüğüm olur, istediğim sadece "gerçekten güvendiğim sevdiğim inandığım ve bana inanan beni anlayan seven biri var!" diyebilmek. Ama bu sefer de değişmesinden gitmesinden korkarım, kalıcı olmamasından, yabancılaşmasından, bu yabancılaşma hissinden nefret ediyorum, keşke bir şekilde bilebilsem diyorum kalıcı olacağını. Yalnızlık, çok olumsuzluk yaşadığım için çoğu zaman iyi gelse bile bazen bir insan arıyorum. Rahatlık istiyorum ben... Hayat bana diken üstü olmayı öğretti, öğretiyor bazen çok yoruluyorum ama saldığım an kırılıyorum... Arada geçici iyi niyetli olduğunu hissettiğim insanlara denk gelip nefes alıyorum sadece biraz olsun ama yine de diken üstündeyim, şok yaşamaktan korktum hep.
Bu yüzden sanırım aşk hayatımda bazen samimi hissettiren ruhuma dokunan insanlardan uzaklaşmam zor olabiliyor sevemesem bile. Bilmiyorum.