Yoruldum artık hem de çok. Derdimi anlatacağım, beni anlayacak kimsem yok. Bunaldım. Boğulacak gibiyim. Bir gün huzurluysam, ümitkarsam diğer gün(ler) mutsuzum, umutsuzum..
Bir yandan ölmek istiyorum bir yandan da ölmeyi isteyecek kadar hayırlı bir kul olmadığımı bildiğim için ölmekten korkuyorum. (İntihar manasında değil sadece ölmeyi istiyorum)
Gerçekten artık yoruldum. Görünmeyen hapishanede, görünmeyen parmaklıklar arasında, görünmeyen kelepçelerle elim kolum bağlanmış gibi. Evin içinde kendine bile hayrı olmayan aciz bir insanım.
Neye niyet etsem hepsi bir iki dakikalık istek ve gayretten ibaret. Hiçbir şeyi adamakıllı sürdürme gayretinde bulunamıyorum o kadar istesem de, çabalasamda.
Belki burada birçok insana ümitlerini yitirmemeleri adına, isyan etmemeleri adına, pes etmemeleri adına birçok şey yazıyorum. Buna da gayret ediyorum. Doğru olanı da bu kaldıki ama bazen öyle bir boyuta geliyorumki bunları hayatıma uygulayacak gücü, kuvveti, gayreti kendimde göremiyorum..
Belki bir yarım saat sonra bu sıkıntılı halim gidecek, belki bu yazdıklarımdan dolayı pişman bile olacağım ama derdimi anlatacağım bir dostum olmadığı için buraya yazma gereği duyuyorum..
Allah herkesin sıkıntısını gidersin, hayırlı kapılar açsın hepimize ''Ya Fettah'' ismiyle..
''Ya Basıt'' ismiyle içimizi ferahlatsın..
(amin)