Bazen düşünüyorum; şöyle bir şey olunca doya doya endişelenebileceğim, doya doya adına sevinebileceğim, doya doya duygularımı yaşayabileceğim sevebileceğim bir insan yok hayatımda, olmuyor, zaten güvensizim olan da soğutuyor hep.. Hep dizilerde filmlerde mi oluyor acaba bunlar? Boşu boşuna kafamda kalbimde yer vermişim diyorum hep, içim acıyor o israflar yüzünden ve bundan korkuyorum artık.
Çünkü ayarım yok pek benim, ya tüm içtenliğimi samimiyetimi veriyorum sonra üzülüyorum ya da bunları yaşayamıyorum işte.
Bazen de anlık yaşıyorum ama sonra tutuyorum kendimi içten içe, bir şey yapacak ve sen yine üzüleceksin bu hissine diyorum. Ama bir başladım mı da zorlanıyorum tutmak için...
Şu samimiyet isteyenlerin çoğu yalan söylüyor bence.