- 29 Ağustos 2014
- 1.313
- 2.795
- 333
Ondan sogumaktan korkuyorum. Hayat boyu yalnız olmaktan korkuyorum. Aynı evi paylaşan iki alakasız insan olmaktan korkuyorum. Sıkılmaktan ve sıkmaktan korkuyorum. Acele etmiş olmaktan ve pişman olmaktan korkuyorum. Emin olamamaktan korkuyorum. Sadece mantıken seçilmiş olmaktan ve duygusuzluktan korkuyorum. Hiç heyecanlanmamasindan korkuyorum. Modumun düşmesinden depresif olmaktan korkuyorum. Ben yalnız kalmak için secmedim onu. Beni yanimdayken yalnız bırakmasından korkuyorum. Pişman olmaktan çok korkuyorum. Hiç düşünmeden büyük işlere kalkışmış olmaktan korkuyorum. Sevgimden bu kadar eminken yorulup yok olmaktan korkuyorum. Bir gün başkasını seviyor olduğu gerçeğiyle yüzleşmek zorunda kalmaktan ödüm kopuyor. Hayatımı aptalca şeylerle çarçur etmekten korkuyorum. Çok da tercih etmeyeceğim şeyleri sırf o seviyor istiyor diye ve mutluluğu ona bağladığı icim cesurca kabul ettiğimi fark ediyorum ama bir gün ödümü koparan ihtimalin gerçek olma fikri beni yoruyor, mahvediyor. Bu kadar seviyorken boyle korkmak da korkutuyor çünkü olası olumsuz bir durumda hayat boyu gönül işlerinde motive olamam biliyorum. Çünkü daha fazla sevmek benim vücudumun kaldırabilecegi bir şey degil, tüm potansiyelim bu.