Valla beni ve abimi annem buyuttu babam tek ogretmen maasiyla koy sartlarinda o ilden o koye tayin ola ola calisti, annem meslek sahibi olamamis daha okulu bile bitmeden evlendirilmis cahil cocuk yetistirmeden haberi olmayan hatta kendi cocuk olan gariban bir kadin. Inanin ne cocukluguma dair iyi bir anim var nede baska birsey. Cok bos ve duygusal hareketler bunlar, cocuklugumda ve gencligimde ileri yaslarda tek hatirladigim annemin hep meslek sahibi olamadigi okuyamadigi icin ezildigi, pismanliklari, babamin ay sonunu getirmek icin yaptigi hesaplarin kagitlari, yetmeyen maas pes pese olmus iki cocugun git gide artan egitim masraflari, dershane paralari , annemin mutfakta birseyleri yatistirmeye calismasi, cocukken oturdugumuz yerdeki tek dondurmacinin onunden gecerken acaba bu sefer babam dondurma alirmi falan diye cocuk aklimda gecirdigim zamanlar, yani tek hatirladigim sey yoksulluk, kili kilina yeten maas, ev gecindirme stresinden bir turlu sevecen olamamis bir baba.
Kimse kalkipta burda annenin calismamasini, annenin cocuk dogunca isini birakmasini savunmasin. Kadinlar gunumuzde cocugunu gectim kendi hayat ve can gucenligi icin oncelikle is ve meslek sahibi olmalilar, kadin kendisi toplum icinde bir birey olacakki yeri gelirse sartlar zorlasirsa cocugunu koruyabilmeli cocuguna destek olabilmeli hem maddi hem manevi.