sosyal fobi ve kaygı düzeyi yüksek olanlar burdan konuşalım hyat hikayelerimizi paylaşalım

bave .!.:

Bu yazdıklarınızın hepsi o kadar çok tanıdık geliyor ki bana.... Malesef çok acımasız bir rahatsızlık bizimkisi... Ben de çok sıkıntılı bir ilkokul ortaokul ve lise dönemi geçirdim... Bana da hep sessiz etiketi yapıştırıldı. Okul hayatım boyunca gayet başarılıydım. Öyle utanacağım sıkılacağım bir durum da yoktu. Arkadaşım çoktu ama iletşim problemi çok yaşadım...

Liseyi bitrdikten sonra sınıf öğretenliği bölümünü kazandım. Sırf kendi ayaklarım üzerinde durabilmek için ailemden uzakta bir yerde üniversite okumayı tercih ettim ve Diyarbakır'dan Ankara'ya gittim. üniversitede yurtta kaldım ve çok iyi arkadaşlara denk geldim çok şükür. Kendimi çok zorladım ve üniversite 3. ve 4. sınıflarda üniversitenin düzenlediği bütün sosyal etknliklere katılmaya çalıştım. Gitar kursuna gittim. Her türlü seminere katıldım. Sınıf öğretmeni olduğum için kendimi çok zorlayarak arkadaşlarıma sunumlar yapmaya çalıştım. Çok başarılı sunumlar yaptığım söylenemez ama en azından kendimi zorluyordum ve emin olun korkularınızın üzerine üzerine gittikçe daha iyi oluyorsunuz.

Üniversite son sınıfa kadar hiç erkek arkadaşım olmamıştı. Bırakın erkek arkadaşı erkeklerin gözlerinin içine bakıp konuşmak benim için çok imkansızdı...

üniversite son sınıfta bir tesadüf sonucu internette biriyle tanıştım. Bizim için internet ortamında iletişim kurmak daha kolaydır bilirsiniz. şu anda buraya yazdıklarımı yanıma geldiğiniz zaman konuşarak asla anlatamam mesela. Neyse internette tanıştığm bu insana aşık oldum. Sonra dışarda buluşmaya başladık. İlk buluşmalarımızda hiç konuşmuyorduk. Sadece birbirimizin gözlrinin içine bakıyorduk. gerçi ben o konuda da çok başarılı değildim. Erkek arkadaşım bütün bu hallerime sabırla katlandı. Onu sıktığımı düşnüyordum ama çok bağlamıştım. ben kısa boyluyum çok güzel olduğum söylenemez. Erkek arkadaşım çok uzun boylu yakışıklı kızların peşinden koştuğu iyi huylu mükemmel bir insandı. onun yanında kısacık boyumla çok komik duruyordum. her yönden çok farklıydık. Ailelerimiz farklıydı kültürlerimiz farklıydı boylarımız farklıydı, o lise mezunuydu ben öğretmen olmuştum. Tamamen zıt iki kutup gibiydik.

çok mücadele ettik çok üzüldük, ailesiyle tanışmak benim için anlatılamaz bir işkenceydi. Kendimi çok ezik hissediyordum. Ama 5 yıllık birliktelikten sonra onunla nişanlandım. Şu anda evliyim ve ilk çocuğumuza hamileyim. çok şanslıyım çok iyi bir eşim var. Ama ben hala iyileşmedim bu sosyal fobiyle mücadele etmek beni çok yoruyor. Dün gece oturup saatlerce ağladım böyle olduğum için. Hayatımda hayal edemediğim çok şeyi başardım. Ama başarmak yetmiyor insana... eşimle oturup güzel bir sohbet edemiyorum hala. Cinsel hayatım istediğim gibi değil... Çok sessizim. Konuşamıyrum...Eşimin ailesiyle çok sıkı fıkı olamıyorum. eve çakılıp kalınca da insanlar yabani muamelesi yapıyor sana. Çıktığın zaman da herkes seni izliyormuş gibi geliyor diken üstünde duruyorsun.

Öğretmen oldum. öğrencilerle aramda bi sıkıntı yok. Ama veli toplantılarında inanılmaz sıkıntı çekiyorum. Toplantıları yapmak benim için bir işkence...

İYİLEŞMEK İSTİYORUM... HERKES GİBİ OLMAK İSTİYORUM... ilhan irem'in şarkısını çok dinliyorum bu aralar... HAYKIRMAK İSTİYORUUM... KONUŞAMIYORUM KONUŞAMIYORUM KONUŞAMIYORUM...

Genişletmek için tıkla...

Evriim .!.:

Aslinda bu rahatsızlığa sebep olan asil etken insanların tavrı. Nedense hemen insanları etiketliyoruz. "Ne kadar sessizsin, hic konuşmuyorsun..." Cevresinde hep bu lafları duyan bir insan konuşmak bir yana iyice icine kapanır. Tam aksine keske sohbet etmeye çalışsalar karşısındakine önemsemediğini hissettirseler ortada boyle bir sorun kalmaz..

Genişletmek için tıkla...

sekerkiz .!.:

evlenmişsiniz meslek edinmişsiniz bunlar bir s.f li için çok önemli durumlar çok sevndm adınıza .diğer türlü sorunlar ı tahmin etmek zor değil zaten mücadele hep olacak öyle düşünüyorum buda bir imtiham rabbim debizi bunla imtihan ediyo ama çok gelişme göstermişsiniz sosyal anlamdada ama bi yerden sonra insan tıkanıyo mücadelede bi yere kadar destek lazım başka yollar arayışlar lazım tedavi aşma yollarını gözden geçirmek lazım farklı yollar denemek çok zor evlisiniz daha bi zor sorumluluk eş çocuk eş dost çevre sorumluluk kat kat Allah yardımcınız olsun bizede o sorumlulukdan nasip etsin zorlayalım bizde :)kaçış yok sonuçta

Genişletmek için tıkla...

sekerkiz .!.:

sorunlarımızı paylaşaşlım neler yaşıyoruz kesin tedavisi varmı sizce?
ben anlatayım .ben sosyal fobi olayımı liseden sonra geçirdiğim depresyon sonrasında öğrendim sınav sonrası ağır bir depresyona girmiştim bu sebeple gittiğim pskiyatri doktoru sayesinde çeşitli araştırmalar yaparken sosyal fobiminde olduğu kanısına vardım.
sosyal fobim ta ilkokul yıllarına dayanıyo benim ilkokul ve ta lisene kadar tek bir arkadaşım bile yoktu içten içe kendime kızardım arkadailara kızardım okula mide krampları ile gider gelirdim bunu değiştirmek istiyodum ama ne arkadaişlardan bi yaklaşım vardı dışlamışlardı sessiz etiketi yapışmıştı bir defa üstüme ve bu durum beni inanılmaz üzüyodu.bazen ben aslında ben bildiğiniz gibi değilim bi konuşsanız hiç de öyle değilim demek gelirdi içimden ama diyemezdim arkadaşlarım benle ilgili hatıra defterime bile içine kapanık özgüvenden yoksun sessiz cesaretsiz gibi şeylerle tüm olan özgüvenimi bile kırmışlardı.her gün okula mide krampları ile gitmek ve bu durumu değiştiremememek bunun yanında okul derslerine çalışmak ailenizin ve çevrenizin beklentileri kaygı düzeyimi arttırıyordu her geçen gün .ilkokula sürecim daha bi içler acısı başlamıştı arkadaşlarımdan yaşça küçüktüm 5 yaşlarında felan okulun ne olduğunun bile farkında değildimbenden yaşça büyük 2 kızkardeşle aynı sırayı paylaştım birinci sınıfta itile kakıla. çok acımasızlardı ilkokul bitene kadar yalnızları oynadım bahçede tek başına otururdum arada oynamak isterdim zorlardım kendimi iyi bilmiyo diye dalhga geçerlerdi dışlanrdm geri çeklrdm gözlermde hafif kayma vardı onuda çok sorun etmiştim ocuklar çok acımasızdı gözlük takıyodum dörtgöz diye dalga geçerlerdi.ortaokul ve lise yıllarım ilkokuldan çok daha ağırdı artık herşeyin bilincine varmıştım ve durum dahada vahimdi.acımasız arkadaşilar yine her zamanki gibi baş belamdı lise 1.sınıf yine felaketim oldu 2 tane acımasız arkadaşn ortasına koydu sınıf hocam beni yerimi değiştrn dediğimde beni takmadı yediğim içtiğim kıyaftm herşeyimle dalga geçerlerdi seni istemiyorz halen buredasın derlerdi okul hayatım tam bir faciaydı sınıfta kalmadığıma şükrediyorum çünkü ders çalıştığım ve ders dinlediğim yoktu.lise bitince derin bir oh çektim ve ben artık kimseye kendimi ezdirmeyecem ve bu durumu değiştirecem diye söz verdim kendime
liseden sonrası benim için hayatımın dönüm noktasıdır kişisel hgelişim kitaplarıyla başladım insanlara gülümsemeyi öğrendim rezil olmak pahasına konuşup üstüne gideceksin dedim kendime yıllar geçti halen üstüne gitmekteyim çok şeyi aştım artık istediğim zaman çok güzel konuşuyorum insanlar sevimli ve sempatik buluyo beni .halen acımasız olanlar ve çok uyanık olup derinlerde bi yerlerde utangaç çekingen bir geçmişim olduğunu görenler bunu yüzüme vuruyo ama artık eski etiketlenme dönemi çok nadir hiç yok gibi olduğu zaman kötü etkileniyorum eskiye döner gibi oluyorum ama pes etmek yok yıllar geçti yaşıtlarım evlendi meslek sahibi oldular ben ise halen çabalıyorum halen yerimde saydığımı düşünüyorum ama hiç bi zaman mücadelemden vazgeçmedim benim için pes etmek diye bir şey yok şu anhalen ilaç kullanıyorum yüksek kaygı düzeyim halen var heyecan halen var yeni durumlar eklendi sıkıntılarla panik atak oldum fobiler oluştu anksyte oluştu kendime çok artılar kattım bu süreçte ama sıkıntılarla yeni eksilerde oluştu
haytımda birşeyler yoluna girmeye başladığında evlilik meslek vs gibi eminim bu sorunların hepsi birer birer yok olacak belki kaygı düzeyimve heyecanm kalacak sadece onun içinde şu an ilaç kullanıyorum citol diye ilaç kulanmaktayım panik anksyte durumlarına gerginliğime iyi gelmekte malesef heyecan ve kaygı düzeyime etkisi yok daha öncede piyadaki tüm ilaçları kullandım ve etki etmedi hiç biri tam umudu kesmişken bu ilaç yardımıma yetişti kısacası elde ettiğim artılarda daha önce ilacın hiç bir katkısı olmadı herşey öncelikle kendimiz de bitiyo arkadaşlar şifre şu :üstüne git çabala tedavi yollarını kullan benim durum böyle arkadaşlar sizler anlatın Allah hepimizin yardımcısı olsun çok zor bir rahatsızlık ilersi daha da zor olacak evlilik iş hayatı hepsi sorumluluk ama kaçmamız mümkün değil zorda olsa yaapcaz

Genişletmek için tıkla...

sparklingangel3 .!.:

Merhaba arkadaşlar...
Bu dertten ben de muzdaribim. Öncelikle bunun bir sf olup olmadığından emin değilim. Kendimi bildim bileli çekingen bi yapım vardı. Ilkokulda bunun çok farkında değildim. Arkadaşlarım vardı dışlanmazdım da. Ne zamanki kendimi tanımaya başladım asıl o zaman fark ettim. Öğretmenlerim hep çekingen olduğumdan bahsedip dururlardı veli toplantısında. Ben kendimi tanıyıp bundan rahatsız olmaya başladım. Lisedeyken bi gün anneme bundan bahsettim, o da yok sen gayet iyisin hocalarınla nasıl da konuşuyorsun baksana demişti hocamla telefon konuşmama şahit olarak. Bu şekilde üstü kapandı. Aslında birçok arkadaşım vardı, 4 5 tane dostum dediğim çok yakın arkadaşım vardı. Zaten okul hayatım boyunca arkadaş edinme sıkıntısı çekmedim. Lisede okula gitmekten kaçınmazdım aksine çok severdim okulumu.
Her yeni başlangıçta (ör ortaokul bitimi lise bitimi) böyle olmayacağım yeni ortamda farklı tanıyacaklar beni desem de öyle olamadı ben aynı bendim. Lise bitti. Ee ben yine başladım aynı olmayacağım demeye. Üniversiteyi başka şehirde okuyacaktım. Yeni arkadaşlar edindim ve daha ilk gün gezerken sen pek konuşmuyorsun dedi birisi. İşte ilk günden kaybetmiştim.
Ilk senem çok kötü idi. Okula gitmek istemiyordum. Yurtta kalıyordum sürekli uyuyordum, gezmiyordum. O yıl fazlasıyla bu konuya takmıştım internetten araştırıyordum sürekli ve sf konusunu okudum. Evet bazı belirtiler tutuyor idi ama sfliler dışarıda yemek bile yiyemiyor bir dükkana giremiyorlardı. Ben öyle değildim. Dışarıda arkadaşlarımla dans ettiğim bile olmuştur. Oynamaktan çekinmezdim. Popüler değildim belki ama birçok arkadaşım vardı. Bendeki olayın sadece basit bi çekingenlik olduğunu düşündüm. Zaten bu çekingenlik eğer hayatınızı sürdürmede bi engel oluşturmuyorsa çok da kötü bir şey değildi internetten okuduğum kadarı ile. Ama çok takıyordum bu durumu. Ne yapacağımı da bilmiyordum. Tek yapılacak üstüne gitmektiçbelki ama gidemiyordum mesela sınıfa neşeli giricem bugün diyordum herkese günaydın diyeceğim ama içimden gelmiyordu bu sefer sanki kendim olmayan bir şeye zorlanıyor hissediyordum. Ben böyle değilim ki diyordum. Ilk yıl doktora gitmeyi düşündüm. Internetten özel bi yer buldum, grup terapisi de yapıyordu. Ama o yeri araştırıp bulmadım gitmedim nedense. Hem maddi yönünü düşündüm hem de galiba cesaret edemedim. Bir de bazen öyle bi an geliyordu ki kendime güvenli hissediyordum çekinmiyordum işte öyle anlarda ya bende sf yok iyiyim diyordum. Belki de bi sebep budur. Hayatımı yaşamama engel değil ki sadece biraz çekingenim o da olabilir arkadaşlarımla gülüyorum eğleniyorum başka bi şehirde yalnız başıma kalıyorum diyordum. Bazen de farkında olmuyordum doğru olan buymuş gibi geliyordu. Ya da değişmez bi şey kişilik meselesi gibiydi bana göre.
Üniversiteden mezun oldum. Üniversitede bu gelgitlerle yaşadım. Daha doğrusu yaşamışım şimdi daha iyi anlıyorum. Sorunları çözmek yerine hep halı altına itmişim. Benden ne çok şey alıp götürdüğünü yeni yeni anlıyorum.
Üniversite son sınıfa kadar sevgilim olmamıştı. Çünkü hep karşı taraftan beklerdim. Benle ilgilenenler olmuştu ama bi şekilde mahvetmeyi başarmıştım. Arkadaşlarım hoş bi kız olduğumu söyler neden sevgilin yok diye sorarlardı. Ben de bilemezdim cevabı. Hep kötü şansıma ve dış etmenlere kızardım. Ama kendimi yalnızlaştıran benmişim ve bunu daha yeni fark etmem de daha acı değil mi?
Bi keresinde aşık olmuştum. Onunla bi yemekte tanışma fırsatı yakaladım. Sonra beni sosyal medyada ekledi ve bana ilk mesajı atan da oydu. Ama ben çekingendim zaten bi de üstüne aşk eklenince bi selam bile veremiyordum. Ağlaya sızlaya bitirdim kendi içimde. Bunca şans fırsat önüme gelmişken bile becerememiştim bazı şeyleri.
Ilk sevgilim üniversite son sınıfta oldu ama o kadar yanlış şeyler yaptım ki. Uzun sürmeyin bi ilişki oldu. Ne olabilirdi ki zaten normalde insanlarla iletişimim düzgün değildi sevgilimle nasıl olsundu?
Ilk iş deneyimim de berbat sonuçlandı. Benle yollarını ayırırken patronum siz farklı bi insansınız işe istekli olmadığınızı görüyorum ya da bu enerjiyi almıyorum dedi. Kendi halinizde bi insansınız dedi. Bense işi iyi yaptığımı düşünüyordum. Ve o zaman anladım bu durum benden çok şey aldı almaya da devam edecek. Öğrencilikte (evet o zaman da zor) bir şekilde idare edilebiliyor ama iş hayatında hiç de öyle olmayacağını anladım. Ben kendime bu kadar güvensizken bir iş görüşmesine bile gidebileceğimi sanmıyorum. Şimdiden kaygılanıyorum.
Internet'ten yine araştırıyorum. Yeni bir şey gördüm. Çekingen kişilik bozukluğu diye. Sf ve çkb arasındaki farkı tam anlamış değilim. Ama bende çkb var sanırım. Çkbde kişiler yargılanmaktan korkarklar, kendi başlarına karar veremezler, mutluluğun ve başarının dış etmenlere bağlı kişinin çabası olmadan geleceğine ve bir gün her şeyin iyi olacağına inanırlar vs.
Şimdi pişmanım eskiden bu olayı çözmedim diye ama yarın yine pişman olmamak için bugün çözemeliyim. Artık daha kararlıyım ama tek başıma yapamam. Yardım almayı düşünüyorum. Doktora gidicem. Dilerseniz buradan da paylaşırım. Benim hikayem böyle. Bu önsöz idi asıl hikayem yeni başlıyor. :)[/QUO. Can

Genişletmek için tıkla...

sekerkiz .!.:

sosyal fobi toplumda hiç yok gibi geliyo bize ama bakın ne kadar çıktık yalnız olduğumuzu zannediyoruz oysa çok var ama hep yan yana değiliz

Genişletmek için tıkla...