- 10 Nisan 2023
- 16
- 11
- 26
- Konu Sahibi Yarimmelmaaa
- #1
kızlar herkese merhaba benim derdim sosyal fobi denen bu illet yani internetten araştırdığım kadarıyla bu teşhisi kendime koydum.. uzun olcak ama lütfen okuyun ki anlayın benj
şöyleki ben zor bir çocukluk geçirdim aşırı baskıcı bı babam vardı 14 yaşımda ortaokulu bitirdikten sonra tek başıma dışarı çıkmam köşedeki bakkala gitmem bile yasaktı o derece bı baskı düşünün, durum böyle olunca tabi eve kapandım mecburen tek bı arkadaşım bile olmadı tek muhatabım evdeki iki küçük erkek kardeş bipolar bı anne ve babamdı.
hal böyle olunca ben tabi günden güne insanlardan soyutlandim hayata dair hiç bı fikrim bilgim biseyim kalmadı annemle otururdum akşama kadar onla zaten hiç bir şekilde bı annne kız diyaloğumyz olamadı beni hiç dinlemedi anlamaya çalışmadı yanj büsbütün bı yalnızlığın içinde yıllar geçiyorduki ben babamı tümör sebebiyle kaybettim bu süreç tabi iki sene sürdü bu iki sene benim için çok zor oldu çok kötü travmalar yaşadım krizler vs.. derken babam öldükten sonra ben bı hata yaptım kızlar bu yalnızlıktan evden kurtulabilmek adına en çokta, bı evlilikte yaptım yanlis bı evlilik oldu tabi neyse bu konuyu başka zaman açmayı düşünüyorum o yüzden hiç girmiycem şuanda benim derdim su ki ben yıllar geçti şuan o baskılardan kurtuldum eşim baskıcı bı insan değil çok şükür eskiye nazaran çok çok özgürüm suqnda ama şimdide sosyal fobi başladı bende çok çekingen bir insan oldum kimseyle konuşamıyorum hep bı utanma bı rezil olma sanki benim cümlelerimle alay ediyomuslar sanki beni görmezden geliyomuslarda ben boşuna orda bulunuyorum ben kalktindan sonra arkamdan konuşacaklar gibi gibi.. yani evden cikicam mesela çöp aticam diyelim yandaki komşu kapısını aciyo onun geçmesini bekliyorum markette kasiyere iyi günler kolay gelsin diycem sesim çok alçak çıkıyor parka gidiyorum çocuklarla sitede üç park var ben en sessiz olana gidiyorum orayada gelen olursa aşırı rahatsız oluyorum konuşmak istiyorum aslında yani bı başlasam hayatımı anlatıyorum ama işte bı turlu o cekingenlik gitmiyo üzerimden anlamıyorum ben nasıl duzelicem annem ve babamdan bile nefret etmeye başladım sırf bu yüzden onların yüzünden ben böyle oldum çünkü hiç bı ortamda mutlu değilim kendimi orda emanet gibi hissediyorum telefon konuşması dahi yaparken bile bı çekiniyorum düşünün zaten kimseyi aramam arayanlari da açarken yani bı ateş basıyor bı terleme bı gerginlik ki anlatamam size
şimdi bunu yazarken de cümleleri teker teker hep okuyorum ki yanlış yazmiyim yargilanmaktan korkuyorum inaninki çok yoruldum bu durumdan psikologa gitme imkanim yok maalesef sizce ben düzelir miyim normal insanlar gibi olur muyum kızlar bı akıl verin nolur..
şöyleki ben zor bir çocukluk geçirdim aşırı baskıcı bı babam vardı 14 yaşımda ortaokulu bitirdikten sonra tek başıma dışarı çıkmam köşedeki bakkala gitmem bile yasaktı o derece bı baskı düşünün, durum böyle olunca tabi eve kapandım mecburen tek bı arkadaşım bile olmadı tek muhatabım evdeki iki küçük erkek kardeş bipolar bı anne ve babamdı.
hal böyle olunca ben tabi günden güne insanlardan soyutlandim hayata dair hiç bı fikrim bilgim biseyim kalmadı annemle otururdum akşama kadar onla zaten hiç bir şekilde bı annne kız diyaloğumyz olamadı beni hiç dinlemedi anlamaya çalışmadı yanj büsbütün bı yalnızlığın içinde yıllar geçiyorduki ben babamı tümör sebebiyle kaybettim bu süreç tabi iki sene sürdü bu iki sene benim için çok zor oldu çok kötü travmalar yaşadım krizler vs.. derken babam öldükten sonra ben bı hata yaptım kızlar bu yalnızlıktan evden kurtulabilmek adına en çokta, bı evlilikte yaptım yanlis bı evlilik oldu tabi neyse bu konuyu başka zaman açmayı düşünüyorum o yüzden hiç girmiycem şuanda benim derdim su ki ben yıllar geçti şuan o baskılardan kurtuldum eşim baskıcı bı insan değil çok şükür eskiye nazaran çok çok özgürüm suqnda ama şimdide sosyal fobi başladı bende çok çekingen bir insan oldum kimseyle konuşamıyorum hep bı utanma bı rezil olma sanki benim cümlelerimle alay ediyomuslar sanki beni görmezden geliyomuslarda ben boşuna orda bulunuyorum ben kalktindan sonra arkamdan konuşacaklar gibi gibi.. yani evden cikicam mesela çöp aticam diyelim yandaki komşu kapısını aciyo onun geçmesini bekliyorum markette kasiyere iyi günler kolay gelsin diycem sesim çok alçak çıkıyor parka gidiyorum çocuklarla sitede üç park var ben en sessiz olana gidiyorum orayada gelen olursa aşırı rahatsız oluyorum konuşmak istiyorum aslında yani bı başlasam hayatımı anlatıyorum ama işte bı turlu o cekingenlik gitmiyo üzerimden anlamıyorum ben nasıl duzelicem annem ve babamdan bile nefret etmeye başladım sırf bu yüzden onların yüzünden ben böyle oldum çünkü hiç bı ortamda mutlu değilim kendimi orda emanet gibi hissediyorum telefon konuşması dahi yaparken bile bı çekiniyorum düşünün zaten kimseyi aramam arayanlari da açarken yani bı ateş basıyor bı terleme bı gerginlik ki anlatamam size
şimdi bunu yazarken de cümleleri teker teker hep okuyorum ki yanlış yazmiyim yargilanmaktan korkuyorum inaninki çok yoruldum bu durumdan psikologa gitme imkanim yok maalesef sizce ben düzelir miyim normal insanlar gibi olur muyum kızlar bı akıl verin nolur..
