Sonunda anlatabiliyorum

Phalanx ne yapsın?

  • Affet

    OY: 21 10,9%
  • Sil gitsin

    OY: 171 89,1%

  • Ankete Katılan
    192

phalanx

Guru
Kayıtlı Üye
29 Nisan 2013
1.697
2.432
Nerden başlayacağımı bilemiyorum uzun süredir düşünüyordum ama sonunda cesaretimi topladım. Artık soyut olarak benle olan durum vücut bulacak. Konu uzun ve zor kafam karışık. Idrak yollarının konusu bana cesaret verdi sanırım. Bu 30 yılın birikimidir. Sizin fikrinizi merak ediyorum.
Yazı uzun okuyup yorumlarsanız sevinirim.
Beni babaannem büyütmüş 7 yaşında vefat edene kadar, ama o zamana kadar annem ve ağırlıklı olarak babaannem bakmış. Hatta annemi görünce bu kadın kim diye sormuşum. Babaannem ölüp temelli annemle yaşamaya başlayınca sorunlarda başladı. Annemle ve akrabaları ile hiç anlaşamadım bunlar bolca teyze ve dayı oluyor. Oturduğumuz evin alt katındaki daireyi annem onlara tuttu ve kiralarını ödeyip onlara baktı. Bu arada yaşları yakındır ama çalışmaz veya paralarını kendine harcayıp bizden geçinirlerdi. Hatta bu yüzden babamın kendi kardeşleriyle olan iş ortaklığı bozulup aralarıda bozuldu.
Ben bu akraba kişileri ile hiç anlaşamadım hep bizdelerdi hiç özelimiz yoktu. Hep bir sorunları vardı. Annem hiç bizle ilgilenmiyordu onlar yüzünden. Babamın zor kazandığı üç kuruşuda bizi zorda bırakma pahasına onlara yediriyordu annem. Hiç sevgi görmedim o akrabalardan (teyze veya dayı demek istemiyorum). Küçükken günlüğüme bunları yazardım bir gün annem bulup sana bunları yazmış diye dayıma söyledi. Hepsi başıma toplanıp sen nasıl dayını sevmezsin sen kimsin diye beni sıkıştırdılar. Bu bir örnek daha o kadar çok var ki. 8 yaşındayken bir teyzeme gönderdi annem 1 haftalığına kadın kendi kızına hiçbirşey yaptırmaz bana duvar sildirir, yer sildirirdi. Kızına kıyamaz beni bakkala gönderirdi, bakkal uzak kendi kızına bişey olur diye. Kızına kızsa beni döverdi sebepsiz.
10 yaşındayken bana kalem çalmışım gibi iftira attılar ve bende kaldıramayıp dedemin kalp ilaçlarını içip intihar ettim. Kurtuldum ölmedim ama annem yine bana kızgındı asla bana sahip çıkmıyordu. Olay babamdan gizlendi tabi.
Annem onlar yer içer hergün işlerini bana yaptırırdı hatta komşular yazık bu kıza nasıl yapsın daha çocuk derler annemde karışmayın diye azarlardı. Of liste o kadar uzun ki...
Lisedeyken hem okudum hem çalıştım ve kendi paramı kazandım çünkü annem babamın bana verdiği parayı vermiyordu. Ondan almadığım sürece nasıl para kazandığımı asla sormuyordu. Sorduğumda sana güvendiğimden sormadım dedi ben daha 14 yaşındaydım...
Neyse evlenmek istedim o zaman teyzeler evlenmemem için hergün kavga çıkardılar. Eşim evlenebilmek için milletvekili ile bile istemeye gelmek istedi. Babamla konuştu , babam sevmişti ama annem yine olmaz diye tutturdu. Eşimi tanımadan, eşim türk değil diye annemle birlik olup beni evden kovdular. Kovdukları gün kıyafetlerimi ayakkabılarımı eşyalarımı aralarında bölüşmüşler. Annem evden para çaldığım yalanını söylemiş herkese. Aradım neden bunu söyledin diye başta bulamamıştık sonra bulduk dedi. Midem bulanıyor yeniden bunlar aklıma gelince. Evlendik eşimle 3 ay sonra barıştılar kafalarına göre. Sanki ben evden kaçmışım gibi millete yalan söylemişler. Neden dedim cevap yok.
Asla annemi sevemedim bunun için kendimi suçlamakla geçti zamanım. Kendimde suç arıyordum nasıl bir insan annesini sevemez bende hata olmalıydı. (Aslında hala bunu duymak istiyorum birilerinin yanlış yapıyorsun iyi insan demesini umuyorum. )
Evlenince hepsinden uzağa taşındım ama babam bana yakın olmak için 20 yıllık evini bırakıp üst sokağımıza taşındı. Tek kızıyım sever beni.
Herkes bir şans hakeder dedim ama annem yine durulmadı. Kanamalı bir hamilelik geçirdim annem üst sokağımda olmasına rağmen 1 kere gelmedi. O da yetmez gibi sana bakmaya mecbur değilim dedi. Oğlum 6 aylık olana kadar arayıp sormadı. Oğlum 8 aylık doğmuştu en çok ihtiyacım olduğu zamanda yine yoktu. 10 gün yoğun bakımda kaldı oğlum ona rağmen umursamadı. Kardeşim o sırada eşime 100.000 dolarlık bir kazık attı. Ailem borç üstlerine kalır korkusuyla bana boşan diye baskı yaptılar ama dinlemedim. Eşimle başka ile taşınıp yine sıfırdan başladık. Eşim saolsun hiç yüzüme vurmadı bu durumu ama aileme çok kinlendi. Haklı olduğu için susuyorum. Ben üzülmeyim diye o da konuşmuyor bu beni daha da üzüyor keşke dışa vursa bu durumu. Neyse yine zaman geçti 2. çocuğa hamileydim 9-10 kere hastane de yattım yine annem gezmelerde gelmiyor. Doğuma 2 hafta kala millet ne der diye geldi. Sonra hemen kaçtı zaten. Giderken de eşimle kavga etti. Kızım şimdi 4 aylık 4 kere ancak aramıştır. Eşimle evlenmemi asla istemediler olmayınca sindiremedi. 11 yıllık evliyim hala boşanayım diye bekliyor. Eşimde onların yemeğini temizliğini bile yapardı, saygı gösterirdi.
Eşimle birbirimizi çok seviyoruz bana hep yardımcı olur. Sadece aynı evi değil aynı hayatıda paylaşırız. Beraber film izler eğleniriz. O yemek yapar ben temizlik. Üniversite ye gitmem için cesaretlendirdi ve şuan 3.sınıfım. O çocuklara bakar ben derse giderim. Yani eşimle mutluyum türk olmaması benim için asla sorun olmadı. Beraber avrupa da okula gittik beni destekledi. Şimdi maddi durumumuz iyi baya toparladık o olaydan sonra annem bunu da hazmedemiyor. Off acaba ben üvey evlat mıyım. Hep çocukluğum boyunca öyle olduğumu düşündüm. Bir anne bunu düşündürüyorsa sorun vardır.
Eşim aileme karşı çok sert. Hiç lafını esirgemiyor yeri gelince hatalarını yüzüne vuruyor. Onlar zaten hiç sevmedi.
Annemi hiç sevemediğim için ilk 5 yıl çocuk yapmadım. Şimdi evlatlarım sayesinde aşmaya başladım bu durumu. İçimde açtıkları bu boşluk beni derinden yaralıyor. Birbirine sarılan anne-kız görsem içim parçalanıyor. Ama asla yapamıyorum. Şimdi benden sevgi bekliyor neden bu kadar soğuksun diyor. Onu da sevemiyorum yerini de dolduramıyorum. Hayatıma bağlıyım çocuklarıma adadım kendimi. Benim için önce evlatlarım geliyor. Onun yaptığı hataları yapmamıyorum.
Şimdi görünce aşırı seviyor beni annem (maddi durumumum iyi olmasınında etkisi olabilir bilmiyorum, pişmanda olabilir). Aşırı düşkün görünüyor. Affetmeli miyim silmeli miyim bilmiyorum. Şimdiye kadar ararlarsa konuştum ama ben aramadım. Eşim sorunu çöz için rahatlasın diyor. Ya affet ya da sil diyor. Böyle var ile yok arası kendine zarar diyor. Siz ne düşünüyorsunuz?
 
Affet ama çok içli dışlı olma bence.

Cenazesi başında ağlarken vicdanen rahatsiz olmayacak kadar barış derim ben.
Şu an öyleyim ama yaptıklarını unutamıyorum. Affetmedim ama küs değilim. Halamı sıkıştırıyor beni aramıyor vefasız diye. Ne tepki vereceğimi şaşırdım. Hep kendinden emin olan ben ilk defa araftayım.
 
Öncelikle çok güçlü bir kadınsınız, helal olsun. Cidden doğurmakla anne olunulmayacağının en güzel örneği anneniz. Ben olsam annem ölmüş gibi davranırdım açıkçası. Ayrıca eşiniz çok iyi biri gibi anlatımınızdan,Allah bu yönden yüzünüzü güldürmüş. Hep mutlu olmanızı diliyorum.
Teşekkür ederim moral verdiniz. Eşim gerçekten çok iyidir bu beni daha çok üzüyor. Türkiye de ailem olsun istiyorum diyordu ama kötü bir tavır ile karşılaştı.
Annem tehlikeli bir kadındır çok akıllı ve stratejiktir. Mesafe koydum arama ama yine de aklımı kurcalıyor. Keşke insan unutabilse. Artık evlatlarıma odaklandım.
 
Bence ne de olsa anne.. Kendini ezdirme, gözleme, silme olmuyor istesende yapamazsın ama kendini ezdirme yanlış yaptığında mesefali ol..
Haklısınız ama üstümde emeği olmayan bir anne. Bana sadece kötü anılar bıraktı. Keşke içimdeki boşluğu görebilseydiniz. Artık ezemez beni farkında mesafeyi son 10 yıldır koydum.
 
Ayy çok şaşırdım annenize. Hele borcunu ödemeyen ailenize çok kızdım eşinizi düşünmek bile istemiyorum. Ama eşiniz haklı. İnsan beyni olumsuzlukları daha çok irdeliyor. O nedenle ya affedip devam edersiniz ya da komple hayatınızdan çıkarırsınız. Annenizin değişeceğine inanmıyorum yine bir şeyler bulur sizi huzursuz edecek. Ben olsam ne ararım ne sorarım ne de konuşturup, 3gün yas tutun annem öldü diyin çıkın diyece ama yine siz bilirsiniz. Allah yardımcınız olsun.
 
hiç birşey olmamış onca şey yaşanmamış gibi, aramanızı bekliyor olması garip... aslında o da farkındadır soğuk olmanızın nedenini ve içten bir özür dilenmeden geçmeyeceğini ama yediremiyordur kendine... yerinizde olsam o özrü almadan asla aramam sormam o ararsada mesafeli konuşur geçerim.
 
Nerden başlayacağımı bilemiyorum uzun süredir düşünüyordum ama sonunda cesaretimi topladım. Artık soyut olarak benle olan durum vücut bulacak. Konu uzun ve zor kafam karışık. Idrak yollarının konusu bana cesaret verdi sanırım. Bu 30 yılın birikimidir. Sizin fikrinizi merak ediyorum.
Yazı uzun okuyup yorumlarsanız sevinirim.
Beni babaannem büyütmüş 7 yaşında vefat edene kadar, ama o zamana kadar annem ve ağırlıklı olarak babaannem bakmış. Hatta annemi görünce bu kadın kim diye sormuşum. Babaannem ölüp temelli annemle yaşamaya başlayınca sorunlarda başladı. Annemle ve akrabaları ile hiç anlaşamadım bunlar bolca teyze ve dayı oluyor. Oturduğumuz evin alt katındaki daireyi annem onlara tuttu ve kiralarını ödeyip onlara baktı. Bu arada yaşları yakındır ama çalışmaz veya paralarını kendine harcayıp bizden geçinirlerdi. Hatta bu yüzden babamın kendi kardeşleriyle olan iş ortaklığı bozulup aralarıda bozuldu.
Ben bu akraba kişileri ile hiç anlaşamadım hep bizdelerdi hiç özelimiz yoktu. Hep bir sorunları vardı. Annem hiç bizle ilgilenmiyordu onlar yüzünden. Babamın zor kazandığı üç kuruşuda bizi zorda bırakma pahasına onlara yediriyordu annem. Hiç sevgi görmedim o akrabalardan (teyze veya dayı demek istemiyorum). Küçükken günlüğüme bunları yazardım bir gün annem bulup sana bunları yazmış diye dayıma söyledi. Hepsi başıma toplanıp sen nasıl dayını sevmezsin sen kimsin diye beni sıkıştırdılar. Bu bir örnek daha o kadar çok var ki. 8 yaşındayken bir teyzeme gönderdi annem 1 haftalığına kadın kendi kızına hiçbirşey yaptırmaz bana duvar sildirir, yer sildirirdi. Kızına kıyamaz beni bakkala gönderirdi, bakkal uzak kendi kızına bişey olur diye. Kızına kızsa beni döverdi sebepsiz.
10 yaşındayken bana kalem çalmışım gibi iftira attılar ve bende kaldıramayıp dedemin kalp ilaçlarını içip intihar ettim. Kurtuldum ölmedim ama annem yine bana kızgındı asla bana sahip çıkmıyordu. Olay babamdan gizlendi tabi.
Annem onlar yer içer hergün işlerini bana yaptırırdı hatta komşular yazık bu kıza nasıl yapsın daha çocuk derler annemde karışmayın diye azarlardı. Of liste o kadar uzun ki...
Lisedeyken hem okudum hem çalıştım ve kendi paramı kazandım çünkü annem babamın bana verdiği parayı vermiyordu. Ondan almadığım sürece nasıl para kazandığımı asla sormuyordu. Sorduğumda sana güvendiğimden sormadım dedi ben daha 14 yaşındaydım...
Neyse evlenmek istedim o zaman teyzeler evlenmemem için hergün kavga çıkardılar. Eşim evlenebilmek için milletvekili ile bile istemeye gelmek istedi. Babamla konuştu , babam sevmişti ama annem yine olmaz diye tutturdu. Eşimi tanımadan, eşim türk değil diye annemle birlik olup beni evden kovdular. Kovdukları gün kıyafetlerimi ayakkabılarımı eşyalarımı aralarında bölüşmüşler. Annem evden para çaldığım yalanını söylemiş herkese. Aradım neden bunu söyledin diye başta bulamamıştık sonra bulduk dedi. Midem bulanıyor yeniden bunlar aklıma gelince. Evlendik eşimle 3 ay sonra barıştılar kafalarına göre. Sanki ben evden kaçmışım gibi millete yalan söylemişler. Neden dedim cevap yok.
Asla annemi sevemedim bunun için kendimi suçlamakla geçti zamanım. Kendimde suç arıyordum nasıl bir insan annesini sevemez bende hata olmalıydı. (Aslında hala bunu duymak istiyorum birilerinin yanlış yapıyorsun iyi insan demesini umuyorum. )
Evlenince hepsinden uzağa taşındım ama babam bana yakın olmak için 20 yıllık evini bırakıp üst sokağımıza taşındı. Tek kızıyım sever beni.
Herkes bir şans hakeder dedim ama annem yine durulmadı. Kanamalı bir hamilelik geçirdim annem üst sokağımda olmasına rağmen 1 kere gelmedi. O da yetmez gibi sana bakmaya mecbur değilim dedi. Oğlum 6 aylık olana kadar arayıp sormadı. Oğlum 8 aylık doğmuştu en çok ihtiyacım olduğu zamanda yine yoktu. 10 gün yoğun bakımda kaldı oğlum ona rağmen umursamadı. Kardeşim o sırada eşime 100.000 dolarlık bir kazık attı. Ailem borç üstlerine kalır korkusuyla bana boşan diye baskı yaptılar ama dinlemedim. Eşimle başka ile taşınıp yine sıfırdan başladık. Eşim saolsun hiç yüzüme vurmadı bu durumu ama aileme çok kinlendi. Haklı olduğu için susuyorum. Ben üzülmeyim diye o da konuşmuyor bu beni daha da üzüyor keşke dışa vursa bu durumu. Neyse yine zaman geçti 2. çocuğa hamileydim 9-10 kere hastane de yattım yine annem gezmelerde gelmiyor. Doğuma 2 hafta kala millet ne der diye geldi. Sonra hemen kaçtı zaten. Giderken de eşimle kavga etti. Kızım şimdi 4 aylık 4 kere ancak aramıştır. Eşimle evlenmemi asla istemediler olmayınca sindiremedi. 11 yıllık evliyim hala boşanayım diye bekliyor. Eşimde onların yemeğini temizliğini bile yapardı, saygı gösterirdi.
Eşimle birbirimizi çok seviyoruz bana hep yardımcı olur. Sadece aynı evi değil aynı hayatıda paylaşırız. Beraber film izler eğleniriz. O yemek yapar ben temizlik. Üniversite ye gitmem için cesaretlendirdi ve şuan 3.sınıfım. O çocuklara bakar ben derse giderim. Yani eşimle mutluyum türk olmaması benim için asla sorun olmadı. Beraber avrupa da okula gittik beni destekledi. Şimdi maddi durumumuz iyi baya toparladık o olaydan sonra annem bunu da hazmedemiyor. Off acaba ben üvey evlat mıyım. Hep çocukluğum boyunca öyle olduğumu düşündüm. Bir anne bunu düşündürüyorsa sorun vardır.
Eşim aileme karşı çok sert. Hiç lafını esirgemiyor yeri gelince hatalarını yüzüne vuruyor. Onlar zaten hiç sevmedi.
Annemi hiç sevemediğim için ilk 5 yıl çocuk yapmadım. Şimdi evlatlarım sayesinde aşmaya başladım bu durumu. İçimde açtıkları bu boşluk beni derinden yaralıyor. Birbirine sarılan anne-kız görsem içim parçalanıyor. Ama asla yapamıyorum. Şimdi benden sevgi bekliyor neden bu kadar soğuksun diyor. Onu da sevemiyorum yerini de dolduramıyorum. Hayatıma bağlıyım çocuklarıma adadım kendimi. Benim için önce evlatlarım geliyor. Onun yaptığı hataları yapmamıyorum.
Şimdi görünce aşırı seviyor beni annem (maddi durumumum iyi olmasınında etkisi olabilir bilmiyorum, pişmanda olabilir). Aşırı düşkün görünüyor. Affetmeli miyim silmeli miyim bilmiyorum. Şimdiye kadar ararlarsa konuştum ama ben aramadım. Eşim sorunu çöz için rahatlasın diyor. Ya affet ya da sil diyor. Böyle var ile yok arası kendine zarar diyor. Siz ne düşünüyorsunuz?
Merhaba.Ne güzel anlatmışsınız annenizin eksikliğini.Bence anneden yana şansınız gülmemiş ama eşden yana gülmüş.Maşallah.Affedin ve hafifleyin.Gerçek hisler barındırmak zorunda değilsiniz.Bu bir arkadaş,dost,komşu değilki kestirip atasınız.Affetmezseniz ona olan kızgınlığınız size ömür boyu yük olarak kalır.
 
Son düzenleme:
eger affettiginizde yine siz hataliymissiniz da basiniza her gelini hak etmissiniz gibi davranacaksa gerek yok. silin gitsin

yani artik haksizliga sus dur derim derseniz affedip cooookkkkk uzaktan merhaba deyin kafi
 
hiç birşey olmamış onca şey yaşanmamış gibi, aramanızı bekliyor olması garip... aslında o da farkındadır soğuk olmanızın nedenini ve içten bir özür dilenmeden geçmeyeceğini ama yediremiyordur kendine... yerinizde olsam o özrü almadan asla aramam sormam o ararsada mesafeli konuşur geçerim.
Bende çok mesafeli davranıyorum sürekli neden beni öpmüyorsun sarılmıyorsun diye soruyor. Bazen şaşırıyorum şizofren mi üvey annemi bu kadın diye düşünüyorum. Babam bensiz ölürdü şimdi onu da doldurdu bana karşı aramıyor sormuyor vefasız diye. İnsanın ailesi hayattayken bu kadar yalnız olması nasıl bir cezadır bilmiyorum. Asla özür dilemez çok değişik bir kadındır. Suya götürüp susuz getiren cinstendir. Artık eşim ve çocuklarıma odaklanıp hayatımdan çıkarmalıyım sanırım.
 
Enisteyi tebrik ederim ne milletten olursa olsun insanmis rabbim.sana bir yerden mükafat vermis..

Anne baba kardes cocuk atsan atilmaz satsan satilmaz ama ben bile annenizi sevemedim. Cok duygusal bir insan olmama ragmen tamamen olmasada mesafa koymak en iyisi..

Anneniz sizin maddi durumunuzdan faydalaniyor gibi geldi.. oyle insanlar asla ehlilesmez.. ölümden filan dönmesi lazim hani filmlerde olur ya!!
 
Ayy çok şaşırdım annenize. Hele borcunu ödemeyen ailenize çok kızdım eşinizi düşünmek bile istemiyorum. Ama eşiniz haklı. İnsan beyni olumsuzlukları daha çok irdeliyor. O nedenle ya affedip devam edersiniz ya da komple hayatınızdan çıkarırsınız. Annenizin değişeceğine inanmıyorum yine bir şeyler bulur sizi huzursuz edecek. Ben olsam ne ararım ne sorarım ne de konuşturup, 3gün yas tutun annem öldü diyin çıkın diyece ama yine siz bilirsiniz. Allah yardımcınız olsun.
Borç bize kaldı babamlar 5 yılda ancak çeyreğini ödediler eşim kapattı. Asla lafını yapmadı bana. Hayattaki en büyük şansım eşim hala eğer üzüleceksen affet bana bakma diyor. Ben de affederim sen istersen diyor. Babamda annemin gazıyla arayıp bunu mu buldun evlenecek ülkede erkek mi yoktu diyor. Eşimde bunu duyup kinleniyor. Ben babama kızdım ve tercihlerime saygı göstermesini söyledim. Ama artık anladım düzelmeyecekler.
 
X