canım benim allah kalbine serinlik versin...bu hayırsız gibi görünen şeyde bile bir hayır vardır hiç şüphesiz..rabim istediğine verir istediğine vermez...istediğini alır istediğini yaşatır..onun işine karışamayızki haddimize değil..benimde abim öldü 25 yaşında annem için dayanılması imkansız bir acı idi.ama yeri ve gökyüzünü yaratan allahım annemin kalbine sabırmı vermez tabiki de verir.allahım sana hayırlı ömürlü bebk nasip etsin..sana ve eşine canım...üzülme gerçektende üzülme rabbim herşeye kadir meleğin seni cennetin kapısında bekliyor..sen girmeden asla girmez...orada seni ve eşini bekliyor...allaha emanet ol...sil gözünün yaşını...
Merhaba arkadaslar..
bir de benim hikayemi dinleyin. cünkü beni bir tek siz anlayabilirsiniz. ben sizlerin hikayelerini tek tek okudum ve hepsinin icinde kendimden birseyler buldum.
ben ve esim is icin avusturyadan almanyanin kücük bir sehrine tasinmistik. ailemden ayri yasayacagim icin cok üzülüyordum ama belli bir süre diye avunuyordum. araligin sonu 2009 kardesim ve esiyle istanbula gidecektik, tam da reglim olacakti hemen doktordan geciktirici hap istedim cünkü karnim agrir rezil olurum diye, bunu ilk kez yapmistim. su bildigimiz dogum kontrol haplarindan günde iki tane. neyse gittik geldik, bir kere regl oldum. hava müthis soguktu. ev tasiyacaktik, cok stresli bir dönem falan. bir ay gecti, hastalanmadim, kesin bu haplardan oldu, düzenim karisti diye düsünüyordum. cünkü sadece bir kere iliskimiz olmustu, onda da ilk defa korunmamistik, zaten yarin bir gün regl olurum diye. bundan dokuz gün sonra doktora gittim ve hic beklemedigim haber "hamilesiniz" yani dokuz günlük. sok olmustum ama coookkk sevinmistim, elim ayagima dolasmisti."ama" diyordum, "ben folik asit alacaktim, sunu yapacaktim, bunu yapacaktim" . doktor sorun degil, simdi hemen baslayabilirsin dedi. sigarayi o an biraktim ve iceni de yanima yaklastirmadim.. hemen esimin yanina is yerine kostum, o da cok sevindi, gözleri doldu. ve böyle basladi bizim hikayemiz.
kendi kendime "ben ne dogurgan bi kadinmisim, bir kere iliskiyle hamile kaldim" diyordum. benim bebegim bir mucize gibi gelmisti hayatimiza. doktorum herseyin yolunda oldugunu, testlerin hepsinin yolunda oldugunu söylüyordu. minigimiz her kontrole gittigimizde biraz daha büyüyordu. ayagimiz yerden kesik dolasiyorduk. ben bu arada sizlerin yazdiklarini okuyarak bütün günümü geciriyordum. ilk 3 ayimizi tamamladik. ense kalinligi da normaldi. 14. haftada annemleri ziyarete avusturyaya geldik. onlar da ilk torun heyecaniyla cok mutlulardi. 18. haftada biraz dolasip gelmistik ki, biraz islaklik hissettim, korkuyla hastaneye kostuk. test yapildi ve bebegin suyu oldugu tespit edildi. ama hersey yolunda görünüyordu. hemen hastaneye yatirdilar. hic bir doktor umut vermiyordu, 24 saat icinde bebeginizi kaybedebilirsiniz diyorlardi. mahvolmustuk. her gün kontrollerde ne bebegin suyunda bir azalma, ne de benden su kaybi oluyordu. herkes sasiriyordu. böyle birsey cok nadir diyorlardi. enfeksiyon da bulunamadi ve 9 gün orda titreyerek bekledik. ve cikarildim. "benim oglum beni birakmadi. o benim kahramanim" diyordum. ama iyice hassaslasmistik. 22. haftaya geldigimde detayli organ incelenmesi yapalim da, bu stresli sayfayi kapatalim dedik.
veeeeee o gün bütün hayatimiz degisti. doktor 1 saat bakti, hersey yolunda derken, kalbin büyük damarlarina daha dikkatli bakarken, birseylerin yolunda olmadigini gördü, ben onun yüzünden anlamistim zaten. kem küm.. büyük damarlarin, yani kalpten cikan damarlarin tam ayrilmadiklarini söylüyordu(trunkus). o anda bir kabusta oldugumu sandim. kadin" ama ameliyatla düzeltilebilir, korkmayin, büyük bir kalp anomalisi ama bebegin baska hic bir sorunu yok" diyordu . baska doktorlar, profesorlar.. malesef dogruydu. nasil olabilirdi ki?? ailelerimizde böyle birsey yok, ben de esimde cok saglikliyiz, bir türlü kavrayamiyorduk olanlari.
hemen almanyaya döndük. bu ameliyatlari yapan , bize 2,5 saat uzaklikta bir merkeze gittik. dogumda orada olacakti. kontroller falan derken 40. haftaya gelmistik. bebek cok iyi gelisiyor ve baska bir sorun görünmüyordu. ben ameliyata dayanikli olsun diye kilosu iyi olsun diye cok iyi besleniyordum . doguma gittik. sancilarim gelmeyince, suni sanciyla doguma baslandi. ve 3780gr. agirliginda nur topu gibi oglum dogdu. onu gögsüme koyduklarinda bütün acilarim dinmisti. ama 1 dk bile olmadan oglumu benden alip yogun bakima gözetime götürdüler. bende bayagi bir yirtik olmustu, dikisler, agrilar...
2 saat sonra esim tekerlekli sandalyeyle yanina götürdü. minigimi kablolara baglamislar, havlulara sarmislardi. diger bebekler annelerinin koynundayken, benim oglum kablolara baglamis, hayat kavgasina baslamisti bile. icimiz eriyordu ama, sonu iyi olacak diye umutla her animizi geciriyorduk. 5 günlükken 8 saat operasyon gecirdi. hata düzeltildi, sadece kapakciga fazla birsey yapamamislardi. böyle günler, haftalar gecirdik. ve oglumuz iyi oldu. 8 haftanin sonunda bir bayram senliginde evimize geldik. tabi neler yasadiklarimizi anlatmama gerek yok sanirim. günden güne iyice güzellesiyordu.
ilk gülücük, ilk agu.... babasi üzerine titriyordu. minik kusum bizi sanki her an mutlu etmek icin ugrasiyordu.cok mutluyduk. ama bir taraftan da ne kadar yorulmustum, ta hamilelikten beri korkular, hastane maratonu...
mamasini icerken, "elini ver" deyince hemen serce parmagimi tutmasi, ayaklar nerde deyince, ayaklarini havaya kaldirmasi....
biraz az icmeye baslamisti, inek sütü alerjisinden özel bir mama veriyorduk, tadi iyi degidi, ondan diye düsünüyorduk.
bir gün karma asilarinin sonuncusunu yaptirdik. o günden sonra biraz huzursuzlasmisti. ama asidan sonra normaldi ya böyle seyler. daha az iciyor, biraz da halsizlik..ama oyunlar, gülücükler devam ediyordu. 3 gün gecti, düzelmeyince aksam cocuk doktorunu aradik ve aksam gittik. ben doktora, cok az icti, ondan diyordum, vücut sivisiz kaldi. ogluma baska birsey konduramiyordum. doktor , durumunu pek begenmedim, hastaneye gitmelisiniz dedi, hemen gittik. hep evde oldugumuzdan, hastane ortaminda iyice huzursuzlasmisti. kan al, serum tak..biliyorsunuz zaten oralari. durumu kötülesiyordu iyice. biz hala acliktan gücsüz kaldi, iyilesecek diye oraya buraya kosturuyorduk.
ertesi gün icin helikopterle ameliyat oldugu yere gitmesi planlandi.
oglum cok acikmis, agzi kurumus, inim inim inliyordu. ama mama veremeyiz diyorlardi. kostuk hemsireden bir bardak su ve pamuklu cubuk getirdik. babasi agzina cubukla su veriyordu... oda memeymis gibi emiyordu. eliyle de babasinin serce parmagini tutuyordu, sonra esim bana sen de su ver dedi. ben de verdim... sanki helallesiyorduk farkinda olmadan.
oglumu evde hep kucagimda uyutuyordum, sarkilar söyleyerek. orda o soguk yatagin icinde cok mutsuzdu, kucagima gelmesi lazimdi.. hemen hemsireyi cagirdim, onu benim kucagima verin, o öyle uyumayi seviyor dedim. oda kablolarla, serumlarla kucagima verdi melegimi.
sonra oglum bana son kez korku dolu gözlerle bakti ve sonra gözleri gitti. nabzi düsüyordu... yataga atmisim onu, bagiriyordum.. geldiler ve kalp masajina basladilar, gözümüzün önünde o güzel gögsüne bastiriyorlardi.. ben kabusta gibiydim, esim elinde stetoskopla gözlerinde yaslarla oglunu dinliyordu. ben dösümü tirmaliyordum, lütfen onu kurtarin diye dolaniyordum. bu bizim en büyük sinavimizdi. cünkü esim de ben de doktoruz ve biricik oglumuza, herseyimize elimizden birsey gelmiyordu. bir süre sonra oglumuzu o halde görmeye daha fazla dayanamadik ve yeter artik, durun dedik, onu daha fazla yipratmayin, cünkü o coktan melek olup, Allahin yanina gitmisti. tam o gece 4 ayini doldurmustu.
bütün gece camlar acik o odada onun yaninda oturduk, oda cok soguktu. öpmelere kiyamadigimiz oglumuz buz gibi odada öylece yatiyordu. yüzünde gülümseme, bir melek gibiydi. ben ben olmaktan cikmistim.
sabah imam geldi, babasi ve arkadaslari oglumu yikayip, kefenlemisler, namazini kilmislar. ve oglumuzu avusturya'ya islami mezarliga getirdik.
sonradan o aksam üstü evimizde, oglumun bana kucagimda derin derin bakmasinin anlamini anladim. bana veda ediyordu oglum... seni cok özlüyoruz oglum, ALLAHa emanet ol yavrum
hep niye böyle yapmadik, söyle mi yapsaydik sorulariyla kafayi yeme durumuna gelip, sonra yine Allaha siginiyoruz..
COk uzun oldu galiba özür dilerim, ama sizlerle paylasmak istedim, tesekkürler
canım benim allah kalbine serinlik versin...bu hayırsız gibi görünen şeyde bile bir hayır vardır hiç şüphesiz..rabim istediğine verir istediğine vermez...istediğini alır istediğini yaşatır..onun işine karışamayızki haddimize değil..benimde abim öldü 25 yaşında annem için dayanılması imkansız bir acı idi.ama yeri ve gökyüzünü yaratan allahım annemin kalbine sabırmı vermez tabiki de verir.allahım sana hayırlı ömürlü bebk nasip etsin..sana ve eşine canım...üzülme gerçektende üzülme rabbim herşeye kadir meleğin seni cennetin kapısında bekliyor..sen girmeden asla girmez...orada seni ve eşini bekliyor...allaha emanet ol...sil gözünün yaşını...
meraba özlem.öncelikle RABBİM bol sabır versin ve ahirette kavuşmayı nasip etsin.ben sizinle özel olarak konuşmak isterim,sormak istediğim ve paylaşmak istediğim çok şey var neden diyeceksin çünkü bende kızımı aynı rahatsızlıktan dolayı kaybettim ama hamilelik sürecinde anlamadılar ve ameliyat olamadan melek oldu yavrum..ben hep ameliyat olsaydı kurtulurmuydu diye düşünmekten vazgeçemiyordum fakat sizin oğlunuz ameliyat olduğu halde ve herşey yolundayken neolduda dayanamadı,eksik olan neydi.nasıl bir tanı koydular? eğer tekrar hatırlatıp üzdüysem sizi özürdilerim. RABBİM acınızın tekrarını yaşatmasın inşallah..
başınız sağolsun çok zor şeyler ben de 3 melek annesiyim hep suyumun gelmesi ile kayb ettim sizin de suyunuz gelmiş ama durmuş mucize gibi
ama şuna emin olun siz elinizden geleni yapmışsınız içinizi ferah tutun bu açıdan.
Canım bende iş yerinde okudum, etrafta insanlar olduğu için göz yaşlarım içime aktı, ne diyebilirimki rabbim hepimize sabır versin. Bundan sonra inşallah tekrar anne olmayı hepimiz yaşarız. Ben hamileylen kaybettim bebeğimi, bugün benle bereber hamiş olan arkdaşım doğurdu. Tuhaf duygular içindeyim, ilerleseydi bende nisanda doğuracaktım. Allahım hepimize sabır versin. Sınavımız buymuş.
çok teşekkür ederim..çok şükür RABBİMİZ var ve verdiği acının sabrınıda mutlaka veriyor. malesef bende özel mesaj yazamıyorum mail adresimi burdan versem sorun olrmu acaba bilemiyorum..ne zaman vakit bulup girebilirsin gün ve saat verirsen burda buluşalım olur mu?bekliyorum..merhaba canim, kusura bakma hemen cevaplayamadim. kader arkadasi olmusuz.... özel mesaj henüz yazamiyorum ama sen bana mail adresini gönder, öyle yazisabiliriz. ben simdi bir haftadir evimdeyim, daha öncesi ailemin yanindaydim... hala odalara giremiyorum, her yerde oglumun hatirasi. cok zormus Allahim. Senin kizina da cok üzüldüm, ah yavrum benim. Acaba ameliyat olsaydi kurtulur muydu, bunu sadece Allah bilir canim. bu zor bir kalp anomalisi ama ameliyatla yasayan cok cocuk var tabi. ilk ameliyatla hata düzeltiliyor, sonra eklenen damar, bebek büyüdügü icin, kücüldügü icin degistirilmesi gerekiyor, bir kac kere. bu hatada en önemli hususlardan biri, bu truncus-kapakcigin durumu. kapakcik genelde yapisi bozuk durumda. ameliyatta biraz düzeltilmeye calisiliyor. ve sonra zamana birakiliyor. cünkü bebeklere kapakcik degisimi yapilmiyor, kapakcik bebekle birlikte büyümedigi icin. bizim de tek sorun bu kötü kapakcik oldu. ya kapakcik yetmezligi, ya da ritim bozuklugu(ameliyatlardan sonra gelisebilecek) nedeniyle kaybettik oglumuzu tahminen. senin kizinin kapakcigi nasildi, bunu bilemiyorum ama hersey zaten olacagina variyormus. hayirlisi böyleymis bizim icin, her ne kadar icimiz kan aglasa da canim. bu sorular, kendini suclamalar hepimizde var. ama Allaha siginacagiz ve sabirla yavrularimizla bulusacagimiz o günü bekleyecegiz. sana da sabirlar diliyorum ve acini taaa icimde hissediyorum. görüsmek üzere canim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?