- 28 Ekim 2016
- 1.141
- 1.008
- 53
- Konu Sahibi Tirilaylaylom
- #1
Geceniz güzel olsun KK güzelleri..
evet dün okudum konularda ve bende icimi dokmek istiyorum. Ama o kadar zor ki. Kelimeler şuan düğüm düğüm oluyor..
Yaşadığım ve asla unutamadigim şeyler. İğrenç ve cocuklugumu elimden alan olaylar. Kendime olan güvenimi sevgimi alan koskoca bi omur gibi.
Yaşadığım ilk taciz
Ilk taciz. Bu bile o kadar onur kırıcı ki. Evet 1 defa değildi. Üst üste oldu hepsi ve hayattan nefret etmeme sebep hepsi.
Ilk taciz 11 yaşımda oldu.
Daha ne goguslerim var ne kalcam nede bi vücudum. Zaten zayiftim çocukluğumdan beri.yani birini tahrik edecek hiçbir şeyim yoktu. ÇOCUKTUM.
Unutmuyorum asla. Bu kişi annemin arkadaşıydı.(30 yaşlarında falandı hatırladığım kadarıyla) Kardeşlerim küçücük tu o zamanlar. Hayal meyal hatırlıyorum.
O adam elinde abur cubur dolu posetlerle gelirdi hep. Bi gun annem daha eve gelmemiş *çalışıyordu* -baba yok. Ayrilar.
Neyse. Kapıyı açtık tabi. Elinde yine o siyah poşet ve içi abur cubur dolu. Biz tabi cocuguz nasıl mutluyuz. Güveniyoruz da.
Hatırladığım tek kare.
O adam beni annemin odasına götürdü ve ustumun çıplak olduğunu ve bana dokunduğunu hatırlıyorum. O iğrenç elleriyle bana dokundu. Heryerimme.
Korku mu dersiniz çocukluk mu dersiniz dondum kaldım. Ne bir tepki ne bir ses.
Bu olaydan sonra o adam bi daha hiç gelmedi ama ben hala rüyalarımda annemin o odasını görüyorum.
Aradan 1 yıl bile geçmemiş. Öyle hatırlıyorum en azindan. Belkide 1 ay. Hatırlamak çok zor.
Anneannemlerin bi aile dostu(25yada daha büyüktü yası). Dayilarimin arkadaşı. Oda elinde poşet içinde cips kola abur cubur. Biz tabi fakirlik yaşadık öyle şeyler alamazdı annem bize.
Mutlu olurduk bi cikolataya.
Bi gun okuldan çıktım. Internet kafeye gittim. 75 kurustu o zamanlar 1 saati. Okulda aç kalıp parayı internette harcamıştım. Biri geldi dışarda birisi var seni çağırıyor diye.
Ben tabi baktım tanıdığım biri. Elinde çekirdek ve erik.
Seninle birsey konuşmak istiyorum dedi. Gel konuşalım. Yanılmıyorsam 11i geçmişti yaşım. 12 diye hatırlıyorum. 6.siniftim. Bi parka gittik banka oturduk. Ben tabi bi elimde erik bi elimde çekirdek dünya umrunda değil.
Bu başladı eşimden mutlu değilim. Senden çok hoşlanıyorum .sana telefon alayım görüşelim . Kıyafette alırım yeni yeni giyersin.
Hatirladiklarim bunlar.
Sonra ben eve gittim. Evde resmen cinnet geçirdim. Ağlama krizleri kendimi cimciklemme. Tuhaf nöbetler. Sinir krizleri...
Aradan 1 yıl sonra.
Anneannemlerdeyiz. Yine aile dostları tabi. (20) herkes damda oturuyordu unutmuyorum. Beni aşağıya çağırdı bi gelir misin diye . gittim . ben ne olduğunu anlamadım bile. Beni opmeye başladı. Ben yaşadığım şoku idrak etmeye çalışırken git dedi. Yukarı çık.
Bu olaydan sonra asla kendime gelemdim. Ölümü düşündüm hep. Ağaçlardan diken alıp kollarıma zarar verdim. Kanadikca sanki onlardan intikam alıyordum. Ama yetmedi. Gözlerimin altına jiletle kanayacak şekilde cizikler attım. Ama geçmedi. Asla geçmedi.
Annem hastalığından dolayı büyük şehir e gitti. Bizi anneannem lerde bıraktı. 8.sınıfın ikinci dönemi maalesef orda okudum. O pisligin beni optugu evde yaşadım.
Ve okudum okul 25 yaşlarında olan o aile dostunun işlettiği bi kafenin tam onundeydi.
Bi gun ne oldu biliyor musunuz. O insan elinde 1 tepsi baklava ile benim okuluma geldi. Ve bana bakarak okul idaresinin yanına gitti.
Okulda yaşadığım krizleri asla unutamıyorum. Herkes soruyordu ne oldu Patatesim diye. Ama çit yok.
Yıllar geçti ve ben hala yaşadıklarım için kendimi suçluyorum. Bedenimi o kadar kirli hissediyorum ki. Defalarca intihar etmeye çalıştım ama yapamadım. Allahi yok sayıp canıma kiyamadim.
Hiçbir zaman normal bir insan olamadım. Olabilecegimi de hiç sanmıyorum. Herkesten nefret ettim. En basta kendimden.
Evlenene kadar kimsenin benim gibi bir insani kabul etmeyeceğini. Ve Belkide onlar gibi yapacağını düşündüm.
Üstünden çok zaman geçti belki ama ben unutamıyorum.
Eskiden gebersinler diye beddua ederken artık sadece Allahım sana havale ediyorum der oldum.
Sadece icimi dokmek istedim. Evet bu çok ağır. Bu haksızlık. Bu dünyanın en iğrenç şeyi.
Ve ben Belkide bunlar yüzünden bu kadar dengesiz ve şuursuz bir insan oldum. Ben içimdeki bu öfkeyi bu nefreti Allah’a sığınarak korelttim yada bana öyle geliyor. Bilmiyorum
Şimdi tek düşündüğüm şey melegime iyi bir anne olabilecek miyim. Onu koruyabilecek miyim. Aslına bakarsanız bu kadar mutlu olmak fazla bile bana. Çünkü hala içimde o buyumemis bankta oturan kız çocuğu var. Hala annesinin odasında caresizlikle ne olduğunu anlamaya çalışan o kız çocuğu var. Ben hala okulda kriz geçiren o genç kızım..
Allahım sen beni affet. Çok isyan ettim. Bedenime çok zarar verdim.
Beddua bile etmicem o 3 insana. Ama Hakkımı helal etmiyorum.
Benim yasayabilecegim bütün güzel duyguları içimden söküp attılar.
Yinede çok şükür bugunlerime. Bugün hala ayaktayim ve yolunu gozledigim bir meleğim var. Ben artık çocuk değil ANNEYIM. İnşallah iyi bir evlat yetistirebilirim.
Allahım evlatlarimizi korusun. Bir tek ona koşulsuz güvenebiliriz.
İnanır misiniz. İçim rahatladı biraz. Yazarken bir kez yaşadım belki o anları ama üstesinden gelebilirim.
BEN GÜÇLÜ BIR KADINIM..
evet dün okudum konularda ve bende icimi dokmek istiyorum. Ama o kadar zor ki. Kelimeler şuan düğüm düğüm oluyor..
Yaşadığım ve asla unutamadigim şeyler. İğrenç ve cocuklugumu elimden alan olaylar. Kendime olan güvenimi sevgimi alan koskoca bi omur gibi.
Yaşadığım ilk taciz
Ilk taciz. Bu bile o kadar onur kırıcı ki. Evet 1 defa değildi. Üst üste oldu hepsi ve hayattan nefret etmeme sebep hepsi.
Ilk taciz 11 yaşımda oldu.
Daha ne goguslerim var ne kalcam nede bi vücudum. Zaten zayiftim çocukluğumdan beri.yani birini tahrik edecek hiçbir şeyim yoktu. ÇOCUKTUM.
Unutmuyorum asla. Bu kişi annemin arkadaşıydı.(30 yaşlarında falandı hatırladığım kadarıyla) Kardeşlerim küçücük tu o zamanlar. Hayal meyal hatırlıyorum.
O adam elinde abur cubur dolu posetlerle gelirdi hep. Bi gun annem daha eve gelmemiş *çalışıyordu* -baba yok. Ayrilar.
Neyse. Kapıyı açtık tabi. Elinde yine o siyah poşet ve içi abur cubur dolu. Biz tabi cocuguz nasıl mutluyuz. Güveniyoruz da.
Hatırladığım tek kare.
O adam beni annemin odasına götürdü ve ustumun çıplak olduğunu ve bana dokunduğunu hatırlıyorum. O iğrenç elleriyle bana dokundu. Heryerimme.
Korku mu dersiniz çocukluk mu dersiniz dondum kaldım. Ne bir tepki ne bir ses.
Bu olaydan sonra o adam bi daha hiç gelmedi ama ben hala rüyalarımda annemin o odasını görüyorum.
Aradan 1 yıl bile geçmemiş. Öyle hatırlıyorum en azindan. Belkide 1 ay. Hatırlamak çok zor.
Anneannemlerin bi aile dostu(25yada daha büyüktü yası). Dayilarimin arkadaşı. Oda elinde poşet içinde cips kola abur cubur. Biz tabi fakirlik yaşadık öyle şeyler alamazdı annem bize.
Mutlu olurduk bi cikolataya.
Bi gun okuldan çıktım. Internet kafeye gittim. 75 kurustu o zamanlar 1 saati. Okulda aç kalıp parayı internette harcamıştım. Biri geldi dışarda birisi var seni çağırıyor diye.
Ben tabi baktım tanıdığım biri. Elinde çekirdek ve erik.
Seninle birsey konuşmak istiyorum dedi. Gel konuşalım. Yanılmıyorsam 11i geçmişti yaşım. 12 diye hatırlıyorum. 6.siniftim. Bi parka gittik banka oturduk. Ben tabi bi elimde erik bi elimde çekirdek dünya umrunda değil.
Bu başladı eşimden mutlu değilim. Senden çok hoşlanıyorum .sana telefon alayım görüşelim . Kıyafette alırım yeni yeni giyersin.
Hatirladiklarim bunlar.
Sonra ben eve gittim. Evde resmen cinnet geçirdim. Ağlama krizleri kendimi cimciklemme. Tuhaf nöbetler. Sinir krizleri...
Aradan 1 yıl sonra.
Anneannemlerdeyiz. Yine aile dostları tabi. (20) herkes damda oturuyordu unutmuyorum. Beni aşağıya çağırdı bi gelir misin diye . gittim . ben ne olduğunu anlamadım bile. Beni opmeye başladı. Ben yaşadığım şoku idrak etmeye çalışırken git dedi. Yukarı çık.
Bu olaydan sonra asla kendime gelemdim. Ölümü düşündüm hep. Ağaçlardan diken alıp kollarıma zarar verdim. Kanadikca sanki onlardan intikam alıyordum. Ama yetmedi. Gözlerimin altına jiletle kanayacak şekilde cizikler attım. Ama geçmedi. Asla geçmedi.
Annem hastalığından dolayı büyük şehir e gitti. Bizi anneannem lerde bıraktı. 8.sınıfın ikinci dönemi maalesef orda okudum. O pisligin beni optugu evde yaşadım.
Ve okudum okul 25 yaşlarında olan o aile dostunun işlettiği bi kafenin tam onundeydi.
Bi gun ne oldu biliyor musunuz. O insan elinde 1 tepsi baklava ile benim okuluma geldi. Ve bana bakarak okul idaresinin yanına gitti.
Okulda yaşadığım krizleri asla unutamıyorum. Herkes soruyordu ne oldu Patatesim diye. Ama çit yok.
Yıllar geçti ve ben hala yaşadıklarım için kendimi suçluyorum. Bedenimi o kadar kirli hissediyorum ki. Defalarca intihar etmeye çalıştım ama yapamadım. Allahi yok sayıp canıma kiyamadim.
Hiçbir zaman normal bir insan olamadım. Olabilecegimi de hiç sanmıyorum. Herkesten nefret ettim. En basta kendimden.
Evlenene kadar kimsenin benim gibi bir insani kabul etmeyeceğini. Ve Belkide onlar gibi yapacağını düşündüm.
Üstünden çok zaman geçti belki ama ben unutamıyorum.
Eskiden gebersinler diye beddua ederken artık sadece Allahım sana havale ediyorum der oldum.
Sadece icimi dokmek istedim. Evet bu çok ağır. Bu haksızlık. Bu dünyanın en iğrenç şeyi.
Ve ben Belkide bunlar yüzünden bu kadar dengesiz ve şuursuz bir insan oldum. Ben içimdeki bu öfkeyi bu nefreti Allah’a sığınarak korelttim yada bana öyle geliyor. Bilmiyorum
Şimdi tek düşündüğüm şey melegime iyi bir anne olabilecek miyim. Onu koruyabilecek miyim. Aslına bakarsanız bu kadar mutlu olmak fazla bile bana. Çünkü hala içimde o buyumemis bankta oturan kız çocuğu var. Hala annesinin odasında caresizlikle ne olduğunu anlamaya çalışan o kız çocuğu var. Ben hala okulda kriz geçiren o genç kızım..
Allahım sen beni affet. Çok isyan ettim. Bedenime çok zarar verdim.
Beddua bile etmicem o 3 insana. Ama Hakkımı helal etmiyorum.
Benim yasayabilecegim bütün güzel duyguları içimden söküp attılar.
Yinede çok şükür bugunlerime. Bugün hala ayaktayim ve yolunu gozledigim bir meleğim var. Ben artık çocuk değil ANNEYIM. İnşallah iyi bir evlat yetistirebilirim.
Allahım evlatlarimizi korusun. Bir tek ona koşulsuz güvenebiliriz.
İnanır misiniz. İçim rahatladı biraz. Yazarken bir kez yaşadım belki o anları ama üstesinden gelebilirim.
BEN GÜÇLÜ BIR KADINIM..