Size Biraz Kendimden Bahsetmek İstiyorum

Öncelikle, burada anonim olmasam belki bu yazdıklarımı ifade etmeye asla cesaret edemezdim. Bunları söylemekle söze başlayayım.

Bu kadar derdin, sıkıntının olduğı bir dünyada bir parça başınızı ağrıtacağım, bunun için şimdiden özür dilerim. Amacım aranızdan benden tecrübeli planlarınızdan birkaç değerli tavsiye almak, belki içimi ferahlat acak bir söz duymak, bilmiyorum.

Nereden söze başlayacağımı bilmiyorum. Sadece her şey karma karışık. 23 yaşındayım. Üniversite hariç başarılarla dolu bir öğrencilik hayatım oldu. Hep parmakla gösterilen o öğrenci oldum. Kendine göre ilgi alanları olan, kendini yetiştirmiş bir insanım. Ama bir türlü kendimi yeterli bulamıyorum.

Bunun nedeninin hakkım olan ailede sevgisinden mahrum kalmam olduğunu düşünüyorum. Çocukken ailem beni evlatlık olarak vermiş. Amcamı ve yengemi anne baba bilerek büyüdüm. Onlar da beni hep el üstünde tuttular. Kendi çocuklarından çok bana özen gösterdiler. O yüzden kalbimde annem ve babam hep onlardı...

Ama sonrasında, 5-6 yaşlarımdaykrn öz ailem beni onlardan ayırıp İstanbul'a getirdi. Onların yanında hiç güvende hissetmiyordum. Benim için onlar 2 yabancıdan ibaretti. Üstelik benim bir insan olduğumu unutup beni bir kedi yavrusu atıp sonra bir kedi yavrusu gibi geri aldıkları için onlara çok kızgındım.

Güvensiz bir ortamda, bunların etkisi ile berbat bir çocukluk geçirdim. Babam bir işte çalışmıyordu, öz annem kronik hastalığı nedeniyle uzun bir süre hastanede yattı. 10 yaşında bir çocuk olarak, daha o yaşta henüz benimseme fırsatı dahi bulamadığım hem İçın selamlar hem de bedensel olarak ağır engelli bir ablaya ve 1,5 yaşında bir çocuğa bakmak zorunda kaldım. Bütün bunların etkisi ile, çocukluğumun geçip gittiğini anşayanadım bile.

Huzur bulduğun tek yer okuldu. Okulda gerçekten çok mutlu olurdum. Karakterimden dolayı mı, yaşadıklarımdan dolayı mı bilmem, hep fazlasıyla içine kapanık bir çocuk ve içine kapanık bir genç oldum. Bu yüzden sürekli olarak kitap okuyordum. Çoğu zaman rüyamda büyüdüğüm yeri, kalbimdeki anne ve babama kavuştuğunu görürdüm. O zaman o uykudan hiç uyanmak istemez, onlarla geçen mutlu anılarımı hatırlar, gözlerimi sımsıkı yumardım. Yaz tatili gelecek de, onların yanına gideceğim diye günleri sayardım. Ama bu sefer de ( öz) babam, "seni onlarla görüştürmeyeceğim, seni oraya göndermeye cep ı'm" Diye beni tehdit ederdi.

Her gece Allah'a oraya gide bileyim diye dua ederdim. Beni yetiştiren insan o kadar büyük bir sevgi ile büyüttü ki, ondan tek bir fiske bile yemedim. Ama öz babamdan hala Allah'tan korktuğum gibi korkardım. Çünkü beni çatalla dövmüşlüğü, çeneme yumruk atıp dışımı kırmışlığı, kışın ortasınsa soğuk suyun altında bekletmişliği beni çokça kez hastanelik etmişliği vardı. Bu yüzden onun yanında öksürmeye bile korkardım.

Bana verilen okul harçlığı simit alsam su almaya, su alsam simit almaya yetmezdi. Ben de bu yüzden biriktirip kitap alırdım. "Bu para bana yetmiyor" diyemezdim. Çünkü hep bir yük gibi hissettim. Bir evlat gibi değil bir yük gibi. Babamla aramda hiç "harçlığımı arttır" Şımarıklığı olmadı... Çok şey var yazacak...

Şimdi dönüp bakıyorum da, üniversiteden mezun olmak üzereyim. Konfor alanım genişledikçe, imkanlarım iyileştikçe, içimde her gece ağlayarak uyuyan ve şefkat bekleyen o kız çocuğuna doğru eğilip saçlarını okşuyorum. Sanki o ben değilim, bunları hiç yaşamamışım gibi geliyor. Sanki hep bu andayım gibi.

6 yaştan önceki hatıralar capcanlı bir şekilde hafızamda duruyor. Ama 6 yaştan sonrası, sanki hiç yaşanmamış gibi. Sanki ben yaşlanmış ve yaş almışım ama hiç yaşamamışım gibi. Kendim şefkatin eksikliğini hissettiğimde midir nedir, çok şefkatli bir insan oldum. Duyarlı bir insan oldum. Beni kimse görmediğinden, ne zaman ki yardıma muhtaç bir insan görsem el uzatmadan geçemiyorum. Bazen bu insanlar bana zarar da veriyor. Bu yönünü kullanıyorlar, biliyorum.

Sanki çok uzun süredir bir güçlüymüşüm de, artık gücüm tükenmek üzere gibi hissediyorum. İçimde avaz avaz, çığlık çığlığa ağlamak isteyen bir insan var. Artık tutamıyorum, hissediyorum. O zaman bu yaşadıklarımı hiç düşünmemek istiyorum. Ama bir noktada yüzleşmem gerektiğini de biliyorum. Hep mantığıyla hareket eden biri oldum. Ama bastırdığım duygularla başa çıkamıyorum.

Bir yere vardıramadığım bu yazıyı burada noktalıyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Hepinize, mutlu, sağlıklı, sevdiğiniz ve sevildiğiniz bir ömür diliyorum. Bana da dua ediniz. Sevgiyi, gerçek sevgiyi bir gün yürekten hissedebilmem için.

Umarım çok güzel bir aile kurarsın

californiadreams .!.:

Öncelikle, burada anonim olmasam belki bu yazdıklarımı ifade etmeye asla cesaret edemezdim. Bunları söylemekle söze başlayayım.

Bu kadar derdin, sıkıntının olduğı bir dünyada bir parça başınızı ağrıtacağım, bunun için şimdiden özür dilerim. Amacım aranızdan benden tecrübeli planlarınızdan birkaç değerli tavsiye almak, belki içimi ferahlat acak bir söz duymak, bilmiyorum.

Nereden söze başlayacağımı bilmiyorum. Sadece her şey karma karışık. 23 yaşındayım. Üniversite hariç başarılarla dolu bir öğrencilik hayatım oldu. Hep parmakla gösterilen o öğrenci oldum. Kendine göre ilgi alanları olan, kendini yetiştirmiş bir insanım. Ama bir türlü kendimi yeterli bulamıyorum.

Bunun nedeninin hakkım olan ailede sevgisinden mahrum kalmam olduğunu düşünüyorum. Çocukken ailem beni evlatlık olarak vermiş. Amcamı ve yengemi anne baba bilerek büyüdüm. Onlar da beni hep el üstünde tuttular. Kendi çocuklarından çok bana özen gösterdiler. O yüzden kalbimde annem ve babam hep onlardı...

Ama sonrasında, 5-6 yaşlarımdaykrn öz ailem beni onlardan ayırıp İstanbul'a getirdi. Onların yanında hiç güvende hissetmiyordum. Benim için onlar 2 yabancıdan ibaretti. Üstelik benim bir insan olduğumu unutup beni bir kedi yavrusu atıp sonra bir kedi yavrusu gibi geri aldıkları için onlara çok kızgındım.

Güvensiz bir ortamda, bunların etkisi ile berbat bir çocukluk geçirdim. Babam bir işte çalışmıyordu, öz annem kronik hastalığı nedeniyle uzun bir süre hastanede yattı. 10 yaşında bir çocuk olarak, daha o yaşta henüz benimseme fırsatı dahi bulamadığım hem İçın selamlar hem de bedensel olarak ağır engelli bir ablaya ve 1,5 yaşında bir çocuğa bakmak zorunda kaldım. Bütün bunların etkisi ile, çocukluğumun geçip gittiğini anşayanadım bile.

Huzur bulduğun tek yer okuldu. Okulda gerçekten çok mutlu olurdum. Karakterimden dolayı mı, yaşadıklarımdan dolayı mı bilmem, hep fazlasıyla içine kapanık bir çocuk ve içine kapanık bir genç oldum. Bu yüzden sürekli olarak kitap okuyordum. Çoğu zaman rüyamda büyüdüğüm yeri, kalbimdeki anne ve babama kavuştuğunu görürdüm. O zaman o uykudan hiç uyanmak istemez, onlarla geçen mutlu anılarımı hatırlar, gözlerimi sımsıkı yumardım. Yaz tatili gelecek de, onların yanına gideceğim diye günleri sayardım. Ama bu sefer de ( öz) babam, "seni onlarla görüştürmeyeceğim, seni oraya göndermeye cep ı'm" Diye beni tehdit ederdi.

Her gece Allah'a oraya gide bileyim diye dua ederdim. Beni yetiştiren insan o kadar büyük bir sevgi ile büyüttü ki, ondan tek bir fiske bile yemedim. Ama öz babamdan hala Allah'tan korktuğum gibi korkardım. Çünkü beni çatalla dövmüşlüğü, çeneme yumruk atıp dışımı kırmışlığı, kışın ortasınsa soğuk suyun altında bekletmişliği beni çokça kez hastanelik etmişliği vardı. Bu yüzden onun yanında öksürmeye bile korkardım.

Bana verilen okul harçlığı simit alsam su almaya, su alsam simit almaya yetmezdi. Ben de bu yüzden biriktirip kitap alırdım. "Bu para bana yetmiyor" diyemezdim. Çünkü hep bir yük gibi hissettim. Bir evlat gibi değil bir yük gibi. Babamla aramda hiç "harçlığımı arttır" Şımarıklığı olmadı... Çok şey var yazacak...

Şimdi dönüp bakıyorum da, üniversiteden mezun olmak üzereyim. Konfor alanım genişledikçe, imkanlarım iyileştikçe, içimde her gece ağlayarak uyuyan ve şefkat bekleyen o kız çocuğuna doğru eğilip saçlarını okşuyorum. Sanki o ben değilim, bunları hiç yaşamamışım gibi geliyor. Sanki hep bu andayım gibi.

6 yaştan önceki hatıralar capcanlı bir şekilde hafızamda duruyor. Ama 6 yaştan sonrası, sanki hiç yaşanmamış gibi. Sanki ben yaşlanmış ve yaş almışım ama hiç yaşamamışım gibi. Kendim şefkatin eksikliğini hissettiğimde midir nedir, çok şefkatli bir insan oldum. Duyarlı bir insan oldum. Beni kimse görmediğinden, ne zaman ki yardıma muhtaç bir insan görsem el uzatmadan geçemiyorum. Bazen bu insanlar bana zarar da veriyor. Bu yönünü kullanıyorlar, biliyorum.

Sanki çok uzun süredir bir güçlüymüşüm de, artık gücüm tükenmek üzere gibi hissediyorum. İçimde avaz avaz, çığlık çığlığa ağlamak isteyen bir insan var. Artık tutamıyorum, hissediyorum. O zaman bu yaşadıklarımı hiç düşünmemek istiyorum. Ama bir noktada yüzleşmem gerektiğini de biliyorum. Hep mantığıyla hareket eden biri oldum. Ama bastırdığım duygularla başa çıkamıyorum.

Bir yere vardıramadığım bu yazıyı burada noktalıyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Hepinize, mutlu, sağlıklı, sevdiğiniz ve sevildiğiniz bir ömür diliyorum. Bana da dua ediniz. Sevgiyi, gerçek sevgiyi bir gün yürekten hissedebilmem için.

Genişletmek için tıkla...

Yaşadıkların çok üzücü şeyler. Umuyorum bundan sonraki hayatın hep güzel geçer.

Güçlü bir karaktere sahipsin onca şeyin üstesinden gelip üniversite de okumussun, terapi alabilirsin, bastırdığın duygular katlanarak ortaya çıkar günün birinde.
Hepsi geçmişte kaldı güzel bir gelecek var önünde yaşandı ve bitti diye düşün gelecege odaklan umarım çok sevilir cok mutlu olursun

Herkes anne baba olamıyor işte. Hem bırak hem işkence çektirmek için geri al nasıl bir vicdan bu. Size kocaman sarılmak istedim. Çok güçlüsünüz. Kendi ayaklarınız üstünde durunca gidin oralardan başka yerde bambaşka hayat kurun geçmiş için de terapi alın. İnşallah muhteşem bir hayatınız olur

Uvey aileniz niye sizi geri verdi ki? Bu durumlarinizi bilip niye geri almadilar. Burayi cozemedim, öldüler diye dusundum ama yaz tatillerinde gidiyormussunuz anladigim kadariyla?

Onun disinda cok uzucu seyler yasadiklairniz, bir cocugun kalbi icin ne agir yukler, iki tane insan olamamis ebeveyn ve ellerinde ziyan olan bir cocuk. Allah size huzur ve mutluluk verisn bundan sonra, dilerim guzel bir yuvaniz olur da en azından orada huzuru bulursunuz.

Duygularını bastırma bence. Ağlamak istiyorsan ağla. Yaşadığın hiç bir şeyin sorumlusu sen değilsin ama bundan sonra aklı başında bir insan olarak yaşayacakların senin elinde. Keşke tüm çocuklar sevgi dolu evlerde yetişse bir şekilde geçmişi hazmetmen gerekiyor. kabullenmek ve yola daha güçlü devem etmek için. Sana çok dua edeceğim. Sevgiler

Acı çektiğimiz konuları bazen bastırıp hiç yaşanmamış gibi yapabiliriz ancak hiç olmayacak bir zamanda (en rahat, en mutlu) ağlama nöbeti gibi boşalmalarla gün yüzüne çıkabilirler kontrolünüzde olmadan. Bu yüzden travmalarınızı terapiyle halledebilirseniz çok iyi olur gelecek açısından.

Bunun dışında duyarlı ve yardımsever oluşunuz, eğitim hayatınız için sizi tebrik ederim. Negatif yaşanmışlıklarınız yüzünden dağılmak yerine durumu çok güzel kontrol edebilmişsiniz. Yaşadıklarınızı yaşayıp savrulan çok insan var. Güzel yüreğinizden öpüyorum

Kaç kardeşsiniz ve neden amca ve yengenize vermişler? Onların da çocukları varmış. Bu çocuk oyuncağı değil ki bir ver bir al. Üniversite okuyorsunuz bundan sonra önünüze bakın imkanınız varsa terapi alın. Öz annenizden bahsetmemişsiniz. O nasıldı?

californiadreams .!.:

Öncelikle, burada anonim olmasam belki bu yazdıklarımı ifade etmeye asla cesaret edemezdim. Bunları söylemekle söze başlayayım.

Bu kadar derdin, sıkıntının olduğı bir dünyada bir parça başınızı ağrıtacağım, bunun için şimdiden özür dilerim. Amacım aranızdan benden tecrübeli planlarınızdan birkaç değerli tavsiye almak, belki içimi ferahlat acak bir söz duymak, bilmiyorum.

Nereden söze başlayacağımı bilmiyorum. Sadece her şey karma karışık. 23 yaşındayım. Üniversite hariç başarılarla dolu bir öğrencilik hayatım oldu. Hep parmakla gösterilen o öğrenci oldum. Kendine göre ilgi alanları olan, kendini yetiştirmiş bir insanım. Ama bir türlü kendimi yeterli bulamıyorum.

Bunun nedeninin hakkım olan ailede sevgisinden mahrum kalmam olduğunu düşünüyorum. Çocukken ailem beni evlatlık olarak vermiş. Amcamı ve yengemi anne baba bilerek büyüdüm. Onlar da beni hep el üstünde tuttular. Kendi çocuklarından çok bana özen gösterdiler. O yüzden kalbimde annem ve babam hep onlardı...

Ama sonrasında, 5-6 yaşlarımdaykrn öz ailem beni onlardan ayırıp İstanbul'a getirdi. Onların yanında hiç güvende hissetmiyordum. Benim için onlar 2 yabancıdan ibaretti. Üstelik benim bir insan olduğumu unutup beni bir kedi yavrusu atıp sonra bir kedi yavrusu gibi geri aldıkları için onlara çok kızgındım.

Güvensiz bir ortamda, bunların etkisi ile berbat bir çocukluk geçirdim. Babam bir işte çalışmıyordu, öz annem kronik hastalığı nedeniyle uzun bir süre hastanede yattı. 10 yaşında bir çocuk olarak, daha o yaşta henüz benimseme fırsatı dahi bulamadığım hem İçın selamlar hem de bedensel olarak ağır engelli bir ablaya ve 1,5 yaşında bir çocuğa bakmak zorunda kaldım. Bütün bunların etkisi ile, çocukluğumun geçip gittiğini anşayanadım bile.

Huzur bulduğun tek yer okuldu. Okulda gerçekten çok mutlu olurdum. Karakterimden dolayı mı, yaşadıklarımdan dolayı mı bilmem, hep fazlasıyla içine kapanık bir çocuk ve içine kapanık bir genç oldum. Bu yüzden sürekli olarak kitap okuyordum. Çoğu zaman rüyamda büyüdüğüm yeri, kalbimdeki anne ve babama kavuştuğunu görürdüm. O zaman o uykudan hiç uyanmak istemez, onlarla geçen mutlu anılarımı hatırlar, gözlerimi sımsıkı yumardım. Yaz tatili gelecek de, onların yanına gideceğim diye günleri sayardım. Ama bu sefer de ( öz) babam, "seni onlarla görüştürmeyeceğim, seni oraya göndermeye cep ı'm" Diye beni tehdit ederdi.

Her gece Allah'a oraya gide bileyim diye dua ederdim. Beni yetiştiren insan o kadar büyük bir sevgi ile büyüttü ki, ondan tek bir fiske bile yemedim. Ama öz babamdan hala Allah'tan korktuğum gibi korkardım. Çünkü beni çatalla dövmüşlüğü, çeneme yumruk atıp dışımı kırmışlığı, kışın ortasınsa soğuk suyun altında bekletmişliği beni çokça kez hastanelik etmişliği vardı. Bu yüzden onun yanında öksürmeye bile korkardım.

Bana verilen okul harçlığı simit alsam su almaya, su alsam simit almaya yetmezdi. Ben de bu yüzden biriktirip kitap alırdım. "Bu para bana yetmiyor" diyemezdim. Çünkü hep bir yük gibi hissettim. Bir evlat gibi değil bir yük gibi. Babamla aramda hiç "harçlığımı arttır" Şımarıklığı olmadı... Çok şey var yazacak...

Şimdi dönüp bakıyorum da, üniversiteden mezun olmak üzereyim. Konfor alanım genişledikçe, imkanlarım iyileştikçe, içimde her gece ağlayarak uyuyan ve şefkat bekleyen o kız çocuğuna doğru eğilip saçlarını okşuyorum. Sanki o ben değilim, bunları hiç yaşamamışım gibi geliyor. Sanki hep bu andayım gibi.

6 yaştan önceki hatıralar capcanlı bir şekilde hafızamda duruyor. Ama 6 yaştan sonrası, sanki hiç yaşanmamış gibi. Sanki ben yaşlanmış ve yaş almışım ama hiç yaşamamışım gibi. Kendim şefkatin eksikliğini hissettiğimde midir nedir, çok şefkatli bir insan oldum. Duyarlı bir insan oldum. Beni kimse görmediğinden, ne zaman ki yardıma muhtaç bir insan görsem el uzatmadan geçemiyorum. Bazen bu insanlar bana zarar da veriyor. Bu yönünü kullanıyorlar, biliyorum.

Sanki çok uzun süredir bir güçlüymüşüm de, artık gücüm tükenmek üzere gibi hissediyorum. İçimde avaz avaz, çığlık çığlığa ağlamak isteyen bir insan var. Artık tutamıyorum, hissediyorum. O zaman bu yaşadıklarımı hiç düşünmemek istiyorum. Ama bir noktada yüzleşmem gerektiğini de biliyorum. Hep mantığıyla hareket eden biri oldum. Ama bastırdığım duygularla başa çıkamıyorum.

Bir yere vardıramadığım bu yazıyı burada noktalıyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Hepinize, mutlu, sağlıklı, sevdiğiniz ve sevildiğiniz bir ömür diliyorum. Bana da dua ediniz. Sevgiyi, gerçek sevgiyi bir gün yürekten hissedebilmem için.

Genişletmek için tıkla...

Bize yaşatılanlanlardan sorumlu değiliz.Ama artık geminin dümeni senin elinde ,sen iyi edeceksin içinde ki küçük seni. Allah'ın adaleti çok büyük ve evet tecelli edecek. Yazdıklarını ağlayarak okudum. Sana ve içinde ki küçük o kıza kocaman sarılıyorum Yalnız değilsin içini dökmek için yaz . Her yere yaz.

Sana kocaman sarılıyorum ve çok güçlü olduğunu asla unutmamani diliyorumbundan sonraki hayatında cok cok mutlu ol ki eskiye dair tek bir an dahi kalmasin aklinda