- 20 Ekim 2007
- 124
- 0
- 621
- 42
eşime çok sinirliyim ve buraya yazarak birazda olsa rahatlayabileceğimi düşündüm..
işyerinden samimi bi arkadaşım bizde.. morali çok bozuktu bana ihtiyacının olduğunu düşündüm ve bugün bizde kalması için ikna edip bize çağırdım... bu saat olmuş ben eşimi eve beklerken eşim arıyor ve dayısı araba aldığı için buralara yakın bi yerde mangal yapıyormuş ailecek... bizide çağırmış... tabi arkadaşım olduğu için ben gidemiyorum... eşim arayıp ne dedi biliyormusunuz... ben dayımların yanına gidicem biraz takılırım orda sonra eve gelirim... benmi çok abartıyorum sinirlenmeyi yoksa eşimmi düşüncesiz karar veremedim... evde misafirimiz var diyip gitmese olmaz... yok olurmu anası illa geliceksin demiştir... ben işten 8de eve geliyorum bütün gün çalışmışım kafam bi dünya... aç bile olsam saat kaç olursa olsun yemeğe mutlaka bekliyorum, o olmadan yemek yemiyorum... bugün 2de eve geldim ağzıma sabah kahvaltısından başka bişey sürmedim... eşim gelicekte yemek yicez diye beklerken adam bana dayısının yanına gideceğini söylüyor... onlara benden daha çok değer veriyor. bu konudada yanılmıyorum.. kesinlikle bu böyle... bi laf vardır... birini hak ettiğinden fazla değer verirsen ya onu kaybedersin yada kendini kahredersin diye... ben kendimi kahrediyorum... adamın umrumu değil ya... karım evde yemeğe bekler demiyorda, dayısı çok ısrar etmiş oraya gidicekmiş... böyle durumlarda çok sinirleniyorum ve evlendiğim güne işte ozaman kahderiyorum... desemki bizim sülaleden birine gidelim burun kıvırır. zaten kimseyle görüşmüyorum... abim anadolu yakasında olduğu halde yiğenlerimi görmeye gidemiyorum 1 kerede demediki senin yiğenlerin var özlersin görmeye gidelim... başka kimsem yok yakında zaten... o tarafa bişey için geçmiş olsak bile demiyor. varsa yoksa kendi anası akrabaları... ben çok safım ya cidden öyleyim karar verdim buna... desene bende yiğenlerimi görcem diye... adam her sabah anasına kahvaltıya gidiyor yetmiyor hafta sonuda benle gitmek istiyor sanki anası benim kara kaşıma kara gözüme hayran... allahım sen bana sabır ver... sabır verki verdiğin canı almıyayım... eşime haddinden fazla değer veriyorum... ama o benim ona verdiğim değerin yarısını bile haketmiyor... sinirlendiğim için yazmıyorum bunları.. bu ailesiyle benim aramda yaptığı kaçıncı tercih... yazık banada ya... karşıma alıp konuşuyorum bak şöyle şöyle yaptığın zaman beni çok kırıyorsun diyorum... bana farkında değilim isteyerek yapmıyorum diyor... ama aradan çok geçmeden aynı şeyi sanki ben duvara konuşmuşum gibi tekrarlıyor... bide ben çocuk diye ölüyorum.. çocuk benim neyime ya... evleneli 2 sene olmuş evliliğimdeki sorunları aşamamışım bide çocuk yapıcam... ama ben ailem için istiyorum.. annem babam kaç yaşına geldi... kızlarının çocuğunu görsünler istiyorum... bazen gerçekten evlendiğim güne lanet ediyorum...daha ne kadar dayanırım bilmiyorum...
beni dinlediğiniz için teşekkür ederim kızlar...
işyerinden samimi bi arkadaşım bizde.. morali çok bozuktu bana ihtiyacının olduğunu düşündüm ve bugün bizde kalması için ikna edip bize çağırdım... bu saat olmuş ben eşimi eve beklerken eşim arıyor ve dayısı araba aldığı için buralara yakın bi yerde mangal yapıyormuş ailecek... bizide çağırmış... tabi arkadaşım olduğu için ben gidemiyorum... eşim arayıp ne dedi biliyormusunuz... ben dayımların yanına gidicem biraz takılırım orda sonra eve gelirim... benmi çok abartıyorum sinirlenmeyi yoksa eşimmi düşüncesiz karar veremedim... evde misafirimiz var diyip gitmese olmaz... yok olurmu anası illa geliceksin demiştir... ben işten 8de eve geliyorum bütün gün çalışmışım kafam bi dünya... aç bile olsam saat kaç olursa olsun yemeğe mutlaka bekliyorum, o olmadan yemek yemiyorum... bugün 2de eve geldim ağzıma sabah kahvaltısından başka bişey sürmedim... eşim gelicekte yemek yicez diye beklerken adam bana dayısının yanına gideceğini söylüyor... onlara benden daha çok değer veriyor. bu konudada yanılmıyorum.. kesinlikle bu böyle... bi laf vardır... birini hak ettiğinden fazla değer verirsen ya onu kaybedersin yada kendini kahredersin diye... ben kendimi kahrediyorum... adamın umrumu değil ya... karım evde yemeğe bekler demiyorda, dayısı çok ısrar etmiş oraya gidicekmiş... böyle durumlarda çok sinirleniyorum ve evlendiğim güne işte ozaman kahderiyorum... desemki bizim sülaleden birine gidelim burun kıvırır. zaten kimseyle görüşmüyorum... abim anadolu yakasında olduğu halde yiğenlerimi görmeye gidemiyorum 1 kerede demediki senin yiğenlerin var özlersin görmeye gidelim... başka kimsem yok yakında zaten... o tarafa bişey için geçmiş olsak bile demiyor. varsa yoksa kendi anası akrabaları... ben çok safım ya cidden öyleyim karar verdim buna... desene bende yiğenlerimi görcem diye... adam her sabah anasına kahvaltıya gidiyor yetmiyor hafta sonuda benle gitmek istiyor sanki anası benim kara kaşıma kara gözüme hayran... allahım sen bana sabır ver... sabır verki verdiğin canı almıyayım... eşime haddinden fazla değer veriyorum... ama o benim ona verdiğim değerin yarısını bile haketmiyor... sinirlendiğim için yazmıyorum bunları.. bu ailesiyle benim aramda yaptığı kaçıncı tercih... yazık banada ya... karşıma alıp konuşuyorum bak şöyle şöyle yaptığın zaman beni çok kırıyorsun diyorum... bana farkında değilim isteyerek yapmıyorum diyor... ama aradan çok geçmeden aynı şeyi sanki ben duvara konuşmuşum gibi tekrarlıyor... bide ben çocuk diye ölüyorum.. çocuk benim neyime ya... evleneli 2 sene olmuş evliliğimdeki sorunları aşamamışım bide çocuk yapıcam... ama ben ailem için istiyorum.. annem babam kaç yaşına geldi... kızlarının çocuğunu görsünler istiyorum... bazen gerçekten evlendiğim güne lanet ediyorum...daha ne kadar dayanırım bilmiyorum...
beni dinlediğiniz için teşekkür ederim kızlar...