merhaba arkadaşlar.. ben yaklasık ıkı yıldr evlıyım.severek oldu bes yıl bekledık çok sıkıntı çektık maddı manevı.. ve o donemlerde esım bnı tesellı amaclı bu sıkıntıların bıtecegını bu kadar sıkıntı cektık bırbırımızın kıymetını daha ıyı bılecegımızı soylerdı.. nıtekım evlendık.. ılk gunden basladı hersey ve ben yavas yavas bıtmeye basladım.. dugunum çok streslıydı hıç hatırlamak bıle ıstemıyorum ve o gece beraber olamadık artık stresmı bılmıyorum..uc bes ay devam ettı sonuç vajınısmus..tedavı oldum gectı. hamıle kaldım. ama esım hep ilgiszdı bna karsı.severek degılde zorla evlenmısz gıbı. hamılelıgım bunalım aglaya zırlaya gectı.. bısey canım çekse almazdı neden mı paradan degıl üşenırdı dışarı çıkmaya.. e dışardayken soylesem unuturdu duşuk rıskım oldu dr.wc dışında kalkma bıle dedı. evde ac ac yattım. (esımın ışı pek uzun surmuyo genelde evde) o dışarda takıldı kafasını dagıttı ben ac bı şekılde aglayarak yattım hep bır kac hafta..ve ben doğup buyudugum ıstanbuldan kalkıp t.daga gelın oldum eşım memur. kımsemız yok tek o var bnm ıçınde onun ıçınde. o kadar bunaldım kı hamıleyım zaten bebegımızı çok ıstemıyordu heyecanlı mısın vs dedıgımde bılmıyorum kı nasıl heyecan duyıyım derdı... hamıleyken ıntıhar ettım ılaç ıçtım.ve ne oldu bılıyo musunuz esım kızarak bagırarak benı hastaneye goturdu.orda mıdem yıkanırken ortadan kayboldu ınsan karısının dıbınden ayrılmaz boyle bır durumda. cıktım eşım yok ortada. bı gece gozlem altında kaldım neyse geldı eşım odaya elınde ne gorsem begenırsınız.eşım tam bır guvercın hastası..hastalık derecesınde degılmı szcede ? ben öluyorum belkı bwbegımızde ölecek ama o guvercınler ıcın oksıjenlı su almaya gıtmıs..o gece bana bırsuru kızdı senın aklın yerınde mı vs . ınsan uzuluır bıraz dımı bı gözyası bıle dokmedı ben aglarken.. bı de merhametlı oldugunu ıddıa eder neyse ısten ızın aldı uc gun ben heralde bnmle ılgılencek düzelecek sanarken beni eve getırır getırmez guvercınlerıne gıttı. uc gunu de oraya gıderek gecrdı.. ben de evde bu ınsan ıçın canımdan evladmdan nasıl vazgecmey goze almışım dıye duşunup durdum..ondan sonrada o gunlerımı hıç unutamadım..sımdı bebegımız 5 aylık çok sevıyor oglunu.benı de sevdıgını sorarsam söyler ınsan karısnı sevmez mı der. cınsellıkte tam bır fıyasko yasıyoruz ben bısey anlamadan on onbes dkkada kalkıyor gdıyor evde yemek olmasa burnumdan getırıyo ışın ne yapcaksın...cocukta var artık yetemıyoum ıyıce psıkolojım bozuldu sureklı aglıyorum ıntıhar ettgım gundekı tavrlarları gelıyor aklıma hep unutamıyorum..hayvan kadar degerım yok bılıyorum.. kuşlara bısey olsa nobetccı eczane araya adam bnım ısteklerım karsısında hep erteler aslında çok bişey de isteyen biri değilim zaten istesemde almaz ki. insan utanıyor bir yerden sonra benimde gururum var bişey isteyemiyorum nasıl olsa ya unuttum diyecek yada yarın deyip geçiştirecek .. çok uzun oldu hakkınızı da helal edin ama cok üzülüyorum. bu nasıl bır sevgi ki anlayamıyorum. artık stresten burnum kanıyor sürekli görüyor mendıllerımı. ama sormuyor bile... dr.a gidelim bile demiyor. görmezden geliyor. o kadar yalnızım kı kimseye anlatamıyorum problemlerimi insanlar çok acımasız cünkü. kimse derdinle dertlenmiyor artık..sizce ne yapmalıyım çok bunaldım suratıma baktıgında gözlerinde sadece degersızlıgımı görüyorum hiçliğimi.. ben de her gecen gün soğuyorum.zamanla düzelir mi bilmiyorum belki anlayamadı hala evlendiğini.bnm kim oldugumu idrak edemiıyor belki ama ınsan olarak bile kıymetım yokki ne yapsam çözüm olmuyor ben aglarken gelip bakmıyor bile odasının kapısını çekiyor. aslında acık dimi hersey.SEN BU EVE DE BANA DA FAZLASIN diyor lisanı haliyle...